เสน่ห์ร้ายพี่ชายเพื่อน

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

เสน่ห์ร้าย

พี่ชายเพื่อน

พุทธศักราช 2562

เวลาราวๆ ห้าโมงเย็น ที่ฟาร์มโคนมขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในอำเภอวังน้ำเขียวของจังหวัดนครราชสีมา

“ว้าว… ที่นี่อากาศดีมาก วิวสวยสุดๆ”

‘ดลยาร์’ สานนิ้วมือเข้าด้วยกันแล้วยืดขึ้นจนสุดแขนเหนือศีรษะ ยืนเขย่งปลายเท้าสูดโอโซนไว้เต็มปอด หลังจากเปิดประตูรถมินิออสตินของเพื่อนรักแล้วก้าวออกมาจากรถ ทอดสายตามองทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ทอดยาวไปถึงชายเขาทาบทะมึนเป็นฉากหลังอยู่ไม่ไกล มีฝูงนกชักแถวบินกลับรังใต้ริ้วฟ้าสีแดง

“ถ้าชอบก็อยู่ที่นี่หลายๆ วันก็ได้นะ”

‘ปัทมา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของฟาร์มกล่าวกับ ดลยาร์ผู้เป็นเพื่อนสาวที่หล่อนชักชวนให้มาเที่ยวบ้านในระหว่างปิดเทอมใหญ่ หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมปลาย และขั้นต่อไปก็คือระดับอุดมศึกษา

ปัทมาตัดสินใจไปว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนดลยาร์สอบเอ็นทรานส์ได้ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในโคราช หล่อนต้องย้ายมาเรียนที่โคราช และต้องอยู่หอพักใกล้มหาวิทยาลัย

ด้วยฐานะทางบ้านของดลยาร์ไม่ดีนัก หล่อนไม่มีกำลังทรัพย์มากพอจะไปเรียนต่อต่างประเทศเหมือนอย่างปัทมาที่โชคดีเกิดมาในครอบครัวมั่งคั่งร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี

“ฟาร์มสวยมากจ้ะปัทม์… แต่คงอยู่ได้ไม่เกินอาทิตย์… นานกว่านี้แม่ฉันต้องบ่นแน่”

ดลยาร์กล่าวอย่างแสนเสียดาย

“งั้นตลอดสัปดาห์ที่แกอยู่ที่นี่ฉันจะพาเที่ยวให้ชุ่มปอดไปเลยดีป่ะ”

ปัทมากล่าว ดลยาร์คือเพื่อนที่ปัทมาสนิทที่สุด ทั้งสองแทบไม่มีความลับต่อกัน

“ขอบใจจ้ะเพื่อนรัก”

ดลยาร์กล่าว

“เรื่องเล็กน่ะ… ”

ปัทมาเอามือโอบไหล่เพื่อน

“ดูนั่นสิ… สวนกุหลาบสวยมากอ่ะเพื่อน ฉันขอเซลฟี่กับดอกกุหลาบแป๊บนะ”

ด้วยความตื่นตาตื่นใจกับสภาพแวดล้อมรอบๆ กาย ดลยาร์ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพดอกไม้

“ตามสบายนะเพื่อน… เดี๋ยวฉันให้คนใช้มาช่วยยกกระเป๋าเข้าห้อง… พี่จอย… พี่แจ๋ม… ”

ปัทมากล่าวกับดลยาร์แล้วกวักมือเรียวสาวใช้สองคนที่กำลังเดินออกมาพอดี

“ค่ะคุณหนู”

สาวใช้รีบเข้ามาช่วยยกกระเป๋าสัมภาระออกจากฝากระโปรงด้านหลังของรถมินิออสตินสีดำคันหรูของปัทมา

และในระหว่างที่ดลยาร์กำลังเดินบันทึกภาพดอกไม้ ชมนกชมไม้อยู่เพลินๆ แล้วจู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เมื่อหล่อนเดินมาถึงมุมรั้วซึ่งเป็นเสาสูงท่วมศีรษะ แล้วจู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งก้าวเดินมาด้วยความเร็ว

“วะ… ว้ายยยย”

ดลยาร์ร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะชนกับผู้ชายตัวใหญ่อย่างแรงจนเสียหลัก ร่างเซเข้าหาแปลงกุหลาบ แต่มือของชายปริศนาคว้าเอวหล่อนเอาไว้ทันท่วงที

ร่างนุ่มนิ่มถูกรั้งมากอดเพื่อไม่ให้หล่อนถลาลงทับต้นกุหลาบซึ่งเต็มไปด้วยหนาม ทำให้เขาเองก็เสียหลักล้มลงนอนกับพื้นโดยมีร่างของดลยาร์ทับอยู่ข้างบน ปากของหล่อนกับเขาประกบกันโดยบังเอิญ

“อื๊อ… ”

ดลยาร์ตกใจ!

เป็นฉากสั้นๆ ที่กลีบปากบดเข้าด้วยกันได้อย่างเหลือเชื่อราวกับมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น ดึงดูดหล่อนกับเขาเข้าหากันในทันทีที่หัวใจสองดวงโคจรเข้ามาใกล้กันตามลิขิตแห่งโชคชะตาที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

ตอนที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เกิดความรู้สึกเสียวซ่านอันประหลาดแล่นพล่านลงมาถึงปลายเท้าของหญิงสาว

“เธอ… เจ็บหรือเปล่า”

ชายปริศนาถาม!

ทั้งสองตะลึงมองหน้ากัน ตาจ้องตา ดลยาร์จ้องใบหน้าหล่อเหลาขณะที่หล่อนยังคร่อมอยู่กลางลำตัวของเขา

“มะ… ไม่เป็นไรค่ะ… ”

ดลยาร์ขยับออกมาเมื่อตั้งสติได้ เอามือแตะริมฝีปากของตัวเองด้วยความเขินอาย

ช่างบังเอิญ!