บทที่ 8 สักวัน…เธอจะต้องขึ้นเตียงกับเขา!! 1

บทที่ 8

สักวัน…เธอจะต้องขึ้นเตียงกับเขา!!

ชื่อ : นางสาวนาวิกา เพชรสมบูรณ์ อายุ 23ปี เป็นบุตรบุญธรรมของนาย สมศักดิ์ และนาง สมทรง ซึ่งนางสมทรงเองก็มีบุตรสาวชื่อ หฤดี (หงส์) อายุ 20ปี

สีที่ชอบ: สีฟ้า

การ์ตูนที่ชอบ: โดราเอมอน และ ชินจัง

อาชีพสมัยก่อน: นักแสดง

บทบาทที่ได้รับ: นางร้าย

ผลงานที่เคยมีมา : ละครเรื่อง วิวาห์วุ่น, ดวงใจทรนง, กับดักสีชมพู

ปัจจุบันมีอาชีพ : ทำงานที่ผับสยาม แต่เพิ่งตกงานมาเมื่อไม่กี่วันนี้

งานอดิเรก : วาดภาพ

คติประจำตัว : ฝันอยู่ไกล ต้องไปให้ถึง

เกิดวันที่ : 14 มกราคม

เรียนจบปริญญาตรี ด้านคอมพิวเตอร์

สเปคผู้ชายที่ชอบ : หล่อ

ผู้ชายที่อยากจะรัก : รวย

ผู้ชายที่อยากแต่งงานด้วย : ใจดี อบอุ่น น่ารัก

ผู้ชายที่เกลียด : ผู้ชายกวนตีน

ขนมที่ชอบ : ขนมปังราดนม

ผลไม้ที่ชอบ : ตะขบ,มะขวิด

อาหารที่ชอบ : ไม่ชอบกินเนื้อสัตว์ ยกเว้นเนื้อไก่ หนูนา งูเห่า กบ ปลาไหล เขียด นก

ส่วนกระดาษที่เหลืออีกใบหนึ่งเป็นกระดาษวาดแผนที่ทางไปบ้านหลังน้อยของนาวิกา เมื่อกวาดสายตาดูจนครบไม่มีอะไรตกหล่นแล้ว ศิวาก็ถอนหายใจเฮือกพร้อมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อย จะยิ้มก็ไม่ใช่ จะบึ้งก็ไม่เชิง ความรู้สึกสับสนจริงๆ…

ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าผู้หญิงอย่างนาวิกาจะชอบกิน หนู นก เขียด ปลาไหล งู !!! ให้ตายเถอะ!!!!

เช้าวันต่อมา…

แปร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงเป่าเขาควายดังสะท้อนไปทั่วซอยสาม เล่นเอาร่างบางที่กำลังฝันว่าได้กินหมูย่างทั้งตัวต้องสะดุ้งตื่นขึ้นทันควัน นาวิกาลุกขึ้นนั่งอย่างกระฉับกระเฉงพร้อมยืดแขนออกไปจนสุดลำตัวแล้วบิดซ้ายทีขวาทีเพื่อบรรเทาความเมื่อยขบ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนตรงหน้าต่าง มองออกไปนอกบ้านมองถนนที่ถูกลาดด้วยคอนกรีตสีขาว มีรถสามล้อคันหนึ่งกำลังขับผ่านหน้าบ้านเธอออกไปพร้อมเป่าเขาควายไปด้วย

แปร๊ดดดดด แปร๊ดดดด ปู๊ดดดดดดดดดดด

เสียงเป่าเขาควายนี้จะดังในช่วงราวๆหกโมงเช้า ซึ่งถูกเป่าโดยคนขายหมูที่มักจะขับรถสามล้อเข้ามาในซอยสามแล้วเป่าเขาควายเชิญชวนให้ผู้คนมาซื้อหมูของตัวเองกัน ซึ่งเป็นอันรู้กันทั่วซอยว่า หากได้ยินเสียงเป่าเมื่อไหร่ แสดงว่ามีหมูมาเร่ขายถึงหน้าบ้านแล้ว

แต่คนอย่างนาวิกาไม่คิดจะอุดหนุนหมูของอาเฮียเขาควายนี่หรอกนะ แต่เธอยึดเอาเสียงเป่าเขาควายเป็นนาฬิกาปลุกในยามเช้าแทน

เสียงเป่าดังขึ้นเมื่อไหร่ เธอก็จะตื่นเมื่อนั้น

แต่เช้านี้ดูจะแปลกมากกว่าทุกวัน เพราะ…เธอเห็นใครคนหนึ่งยืนกอดอกพิงต้นตะขบหน้าบ้านของเธออยู่ ขายาวๆไขว้เข้าหากัน ตาคมกริบมองตรงมาที่เธอด้วยแววตาประหลาด

อยากร้องกรี๊ดดังๆแล้วพูดว่า ‘เท่ห์เว่อร์’ แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็คือ…ร้องอุทานด้วยความตกใจแล้วพูดออกมาว่า

“แว้กกกกก ไอ้โรคจิต มาได้ไง”

ศิวายังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ร่างบางก็วิ่งปรู๊ดออกมาเปิดประตูบ้านแล้วถลันมาผลักเขาด้วยมาดนักเลงทันที

“มาทำไมที่บ้านฉัน ห๊ะ”

“อ้าว มาไม่ได้เหรอไง ผมอยากมา” ศิวาถามพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างยียวนกวนประสาท ตาคมๆกวาดมองทั่วร่างบางในชุดเสื้อแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นเนื้อบางอย่างพอใจ เล่นเอานาวิกาหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที

“มะ มองอะไร”

“มองคุณ” เขาตอบตามตรง พร้อมชูถุงมากมายในมือให้เธอดู

“จะมามือเปล่าๆก็ดูกระไรอยู่ ผมเลยซื้อของติดไม้ติดมือมาฝากคุณด้วย”

“อะไรของคุณ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น แม้จะไม่ค่อยพอใจที่เขามาหาเธอถึงที่บ้าน แต่ความสงสัยปนอยากรู้มันมีมากกว่า เธอจึงชะเง้อคอยืดคอยาวมองของในมือของเขา ซึ่งเขาก็ส่งถุงมาให้เธอ

“อะไรเนี่ย” นาวิการับถุงมา พร้อมก้มลงมองก่อนจะกรีดร้องดังลั่นอย่างขวัญหาย

“กรี๊ดดดดดดดดดด งูๆๆๆๆๆๆๆๆ งูเป็นๆๆ อ๊ากกกก”

“หืม? ร้องทำไม” เขาถามอย่างงุนงง ในขณะที่นาวิกาเต้นพั่บๆ มือข้างซ้ายก็ชี้ถุงที่อยู่ในมือขวาไปด้วยด้วยท่าทางร้อนรน

“งู นี่มันงู”

“ก็ใช่ไง งูน่ะสิ ใครว่าเป็นควายกันล่ะ ผมรู้มาว่ามันเป็นของโปรดของคุณ ผมเลยซื้อมาฝาก เชิญคุณเอามันไปถลกหนังแล้วผัดเผ็ดกินได้เลยครับ

“อ๊ากกก ไอ้บ้า ใครจะไปกินลง ฉันกินเฉพาะงูที่คนอื่นเป็นคนผัดย่ะ” พูดจบ เธอก็โยนถุงใบใหญ่ในมือทิ้งไปทันที ทำให้เจ้าอสรพิษที่เซื่องซึมเพราะโดนกักขังมานานค่อยๆเลื้อยออกมาแล้วหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“อ้าว ผมอุตส่าห์ไปหาซื้อมาด้วยความยากลำบากนะ”

“ฉันไม่กิน แพงแค่ไหน ฉันก็ไม่เอา เชิญคุณกลับบ้านไปได้แล้ว” มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตัวเองป้อยๆพร้อมออกปากไล่ เล่นเอาศิวาต้องชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ

“ผมไม่ชอบให้ใครมาไล่นะ”

“แต่ที่นี่มันเป็นบ้านของฉัน ฉันมีสิทธิ์จะไล่ใครก็ได้”

“แต่ผมมาเพื่อจะเสนองานให้คุณ”

“งานอะไร”

“งานเลขาของผม เห็นว่าคุณจบด้านนี้มาโดยเฉพาะไม่ใช่หรือ…?”

เอ…ฟังๆไปแล้ว ข้อเสนอของเขาก็น่าสนใจไม่เบา เธอเองก็อยู่ในช่วงตกงาน หากได้ไปทำงานกับเขา เธอคงไม่ต้องอยู่แบบอดๆอยากๆกินข้าวกับไข่เค็มทุกมื้อแบบนี้ต่อไปแน่ๆ

แต่พอคิดๆอีกทีแล้ว เธอก็ชักจะสงสัยว่า…เขารู้ได้ไงว่าเธอเรียนจบด้านเลขามา แถมยังรู้อีกด้วยว่าเธอชอบกินงู

“นี่คุณรู้ได้ไง ห๊ะ” เมื่อความสงสัยมันแน่นอก เธอจึงไม่รอช้าที่จะถามออกมา และเขาเองก็แมนพอที่จะตอบตามความจริงเสียด้วยสิ

“ผมก็สืบเอาน่ะสิ”

“อะไรนะ สืบงั้นเหรอ นี่คุณจะยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉันมากไปแล้วนะ” นาวิกาโวยวาย ในขณะที่ศิวาเริ่มมีสีหน้าเครียดขึ้น ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันว่า

“ผมไม่ชอบให้ใครมาตำหนิผมแบบนี้นะนาวิกา ผมมีเงิน ผมอยากจะทำอะไรก็ได้”

“คิดเหรอว่าเงินมันวิเศษไปซะทุกเรื่อง ฉันจะบอกอะไรให้นะ…” เธอค้างคำพูดของตัวเองไว้เพียงเท่านั้น พลางกระดิกนิ้วชี้จิ๊กๆเป็นเชิงให้เขาเอียงหูมาใกล้ๆ

ดวงตาคมกริบหรี่ลงมองคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ ก่อนจะยอมเอียงหูมาใกล้ๆเธอตามที่เธอต้องการ แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว เสียงแหลมๆก็แหกปากพูดเสียงดังจนแก้วหูของเขาแทบแตก

“ฉันไม่มีวันไปทำงานร่วมกับคุณเด็ดขาด จำไว้!!”

“ทำไม คุณตกงานอยู่ไม่ใช่เหรอไง” ชายหนุ่มคลำหูตัวเองป้อยๆพร้อมเค้นเสียงถามอย่างคับแค้น

“ต่อให้ฉันจนกรอบแทบไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ ฉันก็ไม่มีวันไปขอร่วมงานกับคุณเด็ดขาด”

“เหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอีกครั้ง