บทที่ 7 ตบมา…ฉันตบกลับ 2

เวลา 23.33 น.

เสียงดนตรีดังกระหึ่ม ประกอบกับแสงไฟกระพริบวับแวม ยิ่งทำให้สถานที่นี้เป็นที่ถูกใจของบรรดาหญิงชายทั้งหลาย ทั้งเต้น ทั้งดื่ม ทั้งกิน บ้างก็จับคู่เต้นคลอเคล้า แลกจูบกันชนิดไม่อายสายตาใคร

แต่ในสถานเริงรมย์แห่งนี้กลับมีคนคนหนึ่งยืนหันรีหันขวาอยู่ในท่ามกลางความวุ่นวาย หน้าหล่อคมเข้มเป็นที่ถูกใจของบรรดาสาวกลางคืนหลายคน แต่ชายหนุ่มไม่คิดจะสนใจใคร

ศิวาถอยมานั่งที่โต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง พร้อมกวาดตามองไปทั่วบริเวณ ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกบ๋อย

“สั่งอะไรดีครับพี่” บ๋อยหนุ่มเปิดปากถาม

“นาวิกาล่ะ” แทนที่จะสั่งเครื่องดื่ม เขากลับถามถึงผู้หญิง เล่นเอาเด็กเสิร์ฟถึงกับยิ้มกริ่ม

“พี่สนใจจะใช้บริการของพี่นกกาเหรอครับ เธอไม่ให้แขกออฟหรอก หวงตัวจะตาย”

“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ”

“วันนี้ผมไม่เห็นพี่นกกามาทำงานเลยครับ” เด็กหนุ่มตอบตามความเป็นจริง

“แล้วเจ้าของผับล่ะ” ศิวาถามด้วยเสียงแปร่งๆ

“เจ๊สวยสมเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ เห็นซึมทั้งวัน ไม่กระดี๊กระด๊าเหมือนเคย”

“เหรอ ขอบใจนะ” ศิวากล่าวขอบใจเด็กเสิร์ฟจอมพูดเก่งสั้นๆ

“แล้วพี่จะสั่งเครื่องดื่มอะไรดีครับ”

“ไม่เอาแล้ว” ชายหนุ่มปฏิเสธสั้นๆก่อนจะเดินออกจากผับไปทันที

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร… แต่เมื่อก่อนที่เขามาที่นี่ เขาจะมาเพื่อหาความบันเทิงใส่ตัวเอง

แต่ในวันนี้…เมื่อไม่มีเธอ เขาก็ไม่รู้ว่าจะมาที่นี่อีกทำไม!!

4วันผ่านไป

“ขออนุญาตครับ” เสียงเจี๋ยมเจี้ยมดังขึ้นตรงหน้าห้องผู้อำนวยการที่มีอำนาจสูงสุด

“เข้ามา” เสียงดุดันบอกอนุญาต ยิ่งทำให้โจโจ้ตัวลีบมากขึ้น เขาค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆ มีซองเอกสารหนีบอยู่ที่ซอกจั๊กกะแร้หนึ่งซอง

“อะ เอ่อ” โจโจ้กระแอมกระไอเล็กน้อยพร้อมฉีกยิ้มแหยๆให้ผู้เป็นเจ้านายที่นั่งหน้าเคร่งจ้องมองเขาอยู่อย่างคาดโทษ

“หายหน้าหายตาไปสี่วันเต็มๆเลยนะ” ศิวาเปรยออกมาเสียงเย็น เล่นเอาโจโจ้ถึงกับหน้าซีด

“ตะ แต่ว่าผลงานของผมดีเยี่ยมอย่างไร้ที่ตินะครับ” โจโจ้รีบเอาหน้าก่อนที่ศิวาจะแสดงอาการหงุดหงิดมากกว่านี้

“ไหน ขอดูหน่อยสิ ว่าได้อะไรมาบ้าง”

“นี่ครับ” โจ้โจ้ดึงเอกสารออกมาจากจั๊กกะแร้แล้วส่งให้เจ้านาย ในขณะที่ศิวารับซองมาแล้วแกะเปิดออกดูอย่างรวดเร็ว

กระดาษสองแผ่นแรกเป็นประวัติของนาวิกา ซึ่งเขาจะเก็บไว้อ่านตอนที่อยู่เพียงลำพัง แต่รูปถ่ายที่สอดแทรกเข้ามาในซองด้วยนี่สิที่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

“นี่มันอะไรกัน” ชายหนุ่มคลี่รูปถ่ายสามใบในมือดูอย่างสงสัย ยิ่งเห็นในรูปนั้น นาวิกากำลังโดนตบ เขาก็ยิ่งไม่พอใจหนักขึ้นไปอีก

“เอ่อ ก็รูปถ่ายไงครับ”

“ฉันรู้แล้วว่าเป็นรูปถ่าย แต่ฉันอยากรู้ว่ายัยหน้าขาวเหมือนผีจูออนนี่คือใคร” เขาชี้นิ้วไปที่หน้าผุดผ่องของหฤดีในรูป เล่นเอาโจโจ้ถึงกับอ้าปากค้าง

“จะ จูออนเหรอครับ ผมว่าเธอสวยดีนะ สวยยิ่งกว่านางสาวไทยซะอีก สวยจน เอ่อ… คุณนาวิกาชิดซ้าย”

“ฉันไม่ได้ให้นายออกความคิดเห็น ฉันถามว่ายัยคนที่ตบนกกานี่เป็นใคร” เสียงห้าวๆถามอย่างดุดัน เล่นเอาโจโจ้สะดุ้งโหยง

“เธอชื่อหงส์ครับ เป็นลูกของคุณสมศักดิ์”

“แล้วมาตบนาวิกาทำไม”

“ไม่รู้สิครับ แต่เท่าที่ตามสืบมา ผมเห็นว่าคุณหงส์เป็นคนดี มีเมตตานะครับ ไม่เหมือนคุณนาวิกา ที่ เอ่อ…”

“ที่อะไร” ชายหนุ่มกระชากเสียงถาม เล่นเอาโจโจ้หน้าหดเหลือสองนิ้ว ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก นอกจากจะเปลี่ยนเรื่องไปว่า

“คุณหงส์เธอเป็นดาราด้วยนะครับ เป็นนางเอก สวยหยดย้อย”

พอเห็นว่าผู้เป็นลูกน้องเริ่มมีอาการเคลิบเคลิ้ม ศิวาจึงสะบัดมือไล่ทันทีเพื่อตัดรำคาญ

“ออกไปได้แล้ว”

“ครับ” โจโจ้รับคำก่อนจะเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูตามหลังให้อย่างเงียบๆ

เมื่อลับหลังผู้เป็นลูกน้องแล้ว ศิวาก็หยิบรูปถ่ายขึ้นมาพินิจดูใกล้ๆอีกครั้งหนึ่ง

นับว่าโจโจ้เก่งไม่เบาเลยทีเดียวที่สามารถถ่ายภาพพวกนี้มาได้…

ภาพแรก เป็นภาพที่นาวิกาโดนตบจนหน้าหัน โดนมือตบเป็นผู้หญิงผิวขาว สูงระหง หน้าตาสวยจัดจ้าน

ภาพที่สอง เป็นภาพที่นาวิกากำลังดื่มเหล้าอยู่ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่า…เธอจะดื่มเหล้าเป็นด้วย

ส่วนภาพสุดท้ายเป็นภาพที่นาวิกาอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น แถมเจ้าหล่อนกำลังเกาก้นอยู่อีกต่างหาก

จากรูปภาพทั้งหมดที่ได้เห็นมา สามารถสรุปได้ว่า…เธอช่างพิลึกน่าค้นหาเสียนี่กระไร!!

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนจะสอดรูปถ่ายไว้ในซองเหมือนเก่าแล้วหยิบกระดาษสองใบที่กล่าวถึงประวัติของเธอออกมาอ่าน

ยิ่งอ่าน คิ้วเข้มๆก็ยิ่งขมวดมากขึ้น ตาคมกวาดไปทั่วตัวอักษรอย่างรวดเร็ว มีหยุดพักเป็นระยะเพื่อซึมซับและจดจำทุกอักษรที่ได้อ่านลงสู่สมองให้ได้มากที่สุด!