บทที่ 7 ตบมา…ฉันตบกลับ 1

บทที่ 7

ตบมา…ฉันตบกลับ

ร่างบางนั่งจ๋อยอยู่บนเก้าอี้หวายตัวเก่าๆ ในมือมีหนังสือรับสมัครงานอยู่ด้วย ตาคู่โตกวาดมองไปตามตัวอักษรของหนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าเพื่อหางานที่อยู่ใกล้บ้านและเหมาะกับเธอ แต่…งาน มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆ เธอจึงต้องมานั่งวิตกว่าจะทำยังไงกับชีวิตข้างหน้าของตัวเองดี

เธอเล่นกับสวยสมถึงขนาดนั้น สวยสมคงไม่ให้เธอกลับไปทำงานที่ผับอีกแล้วล่ะ เธอจึงต้องเริ่มต้นหางานชิ้นใหม่ทำ

เสียงพ่นลมหายใจดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ตาคู่สวยหม่นหมอง เศร้าซึม ก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลพรูออกมา

เปล่าหรอก…เธอไม่ได้เสียใจอะไร เธอแค่รู้สึกสงสารตัวเองเท่านั้นเอง

ทำไมคนสวยๆแบบเธอถึงได้มีชะตาชีวิตที่ตกอับถึงแบบนี้นะ

นิ้วเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกป้อยๆ ก่อนจะสูดจมูกฟืดฟาด ดวงตาแดงเรื่อเริ่มกลับมามีประกายกล้าแข็งอีกครั้ง

“เอาล่ะ ฉันจะต้องสู้ต่อไป จะไม่มีวันยอมแพ้โชคชะตาห่วยๆนี่เด็ดขาด” พูดจบ เธอก็คว้าแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้ พร้อมกับรินเหล้าลงใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย

ขอเมาสักวันล่ะกัน จะได้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปให้หมด โดยเฉพาะภาพไอ้ฮิปโปแสนหื่นที่จะปล้ำเธอเมื่อคืนนี้!!

ยังดื่มไปได้ไม่กี่แก้ว เสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังกึกๆมาหยุดตรงหน้าบ้านของเธอ พร้อมเสียงแหลมๆที่ดังขึ้นมาว่า

“นังนกกา นังนกกา ออกมาเปิดประตูให้ฉันหน่อย”

“ทำไมฉันต้องเปิด” เสียงใสๆโต้กลับไป

“ฉันบอกว่าให้เปิดก็เปิดสิ” เสียงของคนข้างนอกเริ่มดังมากขึ้นด้วยความขัดใจ แต่นาวิกาไม่คิดจะกริ่งเกรง

“ไม่มีทาง ฉันไม่เปิด”

“ฉันบอกว่าให้แกเปิดอีนกกา”

“ฉันไม่เปิด นี่เป็นบ้านของฉัน และตอนนี้ฉันก็ไม่คิดอยากจะรับแขกหน้าไหนด้วย”

“บ้านของแกที่ไหน นี่มันบ้านของพ่อฉัน ถ้าแกไม่เปิดประตู ฉันจะฟ้องพ่อ” หฤดียกบิดาบังเกิดเกล้าขึ้นมาอ้าง เล่นเอานาวิกาต้องเม้มปากแน่นอย่างขุ่นเคือง

และสุดท้าย…หญิงสาวก็ต้องยอมที่จะลุกไปเปิดประตูให้น้องสาวต่างสายเลือดเข้ามาในบ้านอยู่ดี

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ใบหน้าเรียวก็สะบัดไปอีกทางหนึ่งทันทีเมื่อฝ่ามือนุ่มนิ่มเพราะไม่เคยได้ตรากตรำงานหนักได้ฟาดลงกระทบซีกหน้าด้านขวาของนาวิกา

เพียะ!

“คุณตบฉันทำไม” หญิงสาวถามเสียงกร้าว ตวัดตาฉับมามอง หฤดีอย่างเอาเรื่อง เล่นเอาอีกฝ่ายชักจะขยาดขึ้นมา

“ก็แกมันแกล้งฉัน”

“ฉันไปแกล้งคุณตอนไหน”

“พี่ทดเป็นเกย์ ทำไมแกไม่บอกฉัน” หฤดีกรีดเสียงถามอย่างคลุ้มคลั่ง พร้อมเขย่าไหล่มนของคนที่เติบโตมาด้วยกันอย่างแรงจนนาวิกาหัวสั่นคลอนตามแรงเขย่า

“เลิกบ้าซะทีเถอะ” นาวิกาตวาดลั่นพร้อมกับผลักหฤดีอย่างแรงจนเซ

“กรี๊ดดดด นี่แกกล้าผลักฉัน” หฤดีกรีดลั่น พร้อมกระทืบเท้าไปมาอย่างขัดใจ

“ฉันผลักเพื่อให้คุณมีสติ” นาวิกาเสียงดังกว่า จนหฤดีต้องเงียบเสียงลง

“ส่วนเรื่องพี่ทด ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย ในเมื่อคุณเป็นคนคิดจะจับพี่ทดเอง เห็นฉันมีผู้ชายมาชอบทีไร คุณจะต้องมายุ่งมาแย่งผู้ชายจากฉันไปซะทุกครั้ง”

“ก็ฉันสวยกว่า ขาวกว่า น่ารักกว่าแก ผู้ชายก็ต้องเลือกฉันอยู่แล้ว หงส์น่ะสวยกว่าอีกาตัวดำๆอยู่แล้ว” คำพูดของหฤดีทำเอานาวิกาถึงกับสะอึก หน้าเฉี่ยวซีดเผือด ปากสีเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น ในขณะที่ หฤดียังคงพูดต่อไปอย่างไม่คิดสักนิดว่านาวิกาจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดของเธอ

“ไม่นึกเลยว่าแกจะอับจนผู้ชายถึงขนาดไปคบกับเกย์”

“ฉันเป็นเพื่อนกับพี่ทด แต่คุณเข้าใจผิดไปเองว่าฉันกับพี่ทดเป็นแฟนกัน ถึงได้คิดจะจีบพี่ทด พอรู้ว่าพี่ทดเป็นเกย์ คุณก็มาโทษว่าเป็นความผิดของฉัน ความจริงแล้วคุณควรจะก้มลงมองดูตัวเองก่อนจะดีกว่านะ ไม่ใช่เอาแต่คิดว่าคนอื่นผิด ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนหาเรื่องเองแท้ๆ” นาวิกาสวนกลับ

“แกด่าฉันเหรออีกา”

“คำพูดในส่วนไหนที่ทำให้คุณคิดว่าโดนฉันด่าล่ะคะ มีแต่คุณนั่นแหละที่ด่าฉันอย่างหยาบคายเหมือนเรียนจบมาแค่ชั้นอนุบาล ไม่ได้ถูกสอนความเป็นผู้ดีให้” นาวิกาพูดพลางยิ้มเยาะ และคราวนี้หฤดีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป มือขาวๆเพราะทาครีมทั้งเช้าและก่อนนอนยกขึ้นสูงตั้งท่าจะตบสักทีสองทีให้หายแค้น แต่นาวิกาจับข้อมือเธอไว้ได้ทันเสียก่อน

“อย่าคิดนะคะว่าคนอย่างฉันจะยอมโดนตบอีกเป็นครั้งที่สอง” พูดจบ นาวิกาก็วาดฝ่ามือตบหน้าหฤดีจนหันคว้าง

เพียะ!!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนไปทั้งห้อง ความเจ็บแสบแผ่ซ่านไปทั่วแก้มซีกซ้าย เล่นเอาหฤดีถึงกับกรี๊ดแตก

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“กรี๊ดทำไมคะ หรือว่าอยากจะโดนอีก” นาวิกาถามเสียงเรียบ

“ลองสิ ฉันจะได้ฟ้องพ่อศักดิ์ว่าแกตบฉัน พ่อศักดิ์จะได้เกลียดแก” คำพูดของหฤดีทำเอานาวิกาถึงกับชะงัก ตาคู่สวยหม่นแสงลง ท่าทางไม่กลัวใครเมื่อครู่นี้เริ่มจางหายไป เหลือแต่ผู้หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียว

อ่อนแอและต้องการคนเข้าใจ

ความรักคือสิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุด อยากได้ความรักจากพ่อแม่ แต่ก็ไม่มีโอกาส และเธอก็ไม่ต้องการให้บิดาบุญธรรมเกลียดเธอด้วย เธอไม่ต้องการ…

ท่าทางซึมๆของนาวิกา ทำให้หฤดีลอบยิ้มอย่างได้ใจ ก่อนจะเดินนวยนาดไปหยิบแก้วเหล้าที่มีน้ำสีขาวๆปริ่มอยู่ในแก้วขึ้นมาแล้วสาดเข้าไปเต็มใบหน้าเฉี่ยวคม

“นี่เป็นผลตอบแทนที่แกกล้าตบฉันนังนกกา จำไว้นะว่า…ผู้ชายทุกคนที่มาชอบแก ฉันจะแย่งให้หมด” พูดจบ หฤดีก็ทิ้งแก้วไปอีกทางจนแตกกระจายก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปจากบ้านน้อยทันทีอย่างสะใจที่ได้เห็นน้ำตาของผู้หญิงที่เธอเกลียดชังอีกครั้ง

นาวิกาลูบน้ำเหล้าออกจากใบหน้า ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนต้องทรุดลงไปกองอยู่บนพื้น หน้าสวยแบบเรียบๆมีวี่แววความเจ็บช้ำอย่างเห็นได้ชัด

เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหฤดีต้องจงเกลียดจงชังเธอด้วย แถมยังคอยชิงดีชิงเด่นกับเธออยู่ตลอดเวลา แค่นั้นยังไม่พอ…ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาติดพันเธอ จะต้องโดนหฤดีแย่งชิงไปเสียทุกครั้ง

ก็แหงล่ะสิ…เธอมันเป็นแค่นกกาตัวดำๆ จะไปสู้อะไรกับหงส์สีขาวอย่างหฤดีได้ล่ะ แค่คิด…เธอก็แพ้เสียแล้ว!!