บทที่ 6 เมื่อฮิปโปถูกพรากพรหมจรรย์ 1

บทที่ 6

เมื่อฮิปโปถูกพรากพรหมจรรย์

เมื่อประตูเปิดออก ศิวาก็ได้เห็นลูกน้องของเขาสองคนแบกร่างที่ไม่ได้สติของสวยสมยืนอยู่หน้าห้องโรงแรมชั้นหนึ่ง

“ทำงานได้รวดเร็วดีนะ” ชายหนุ่มชมอย่างพึงพอใจ หลังจากที่นาวิกาบอกความต้องการของเธอว่าอยากจะแก้เผ็ดสวยสม เขาก็ร่วมมือด้วยเต็มที่ตามสัญญาเพื่อแลกกับจุมพิตที่เขาฉกฉวยไปจากริมฝีปากนุ่มๆ เขาโทรไปบอกให้ลูกน้องจัดการ และลูกน้องทั้งสองคนก็ทำงานได้รวดเร็วเสียด้วยสิ

“ครับ แต่กว่าจะเอาตัวมาได้ก็ลำบากอยู่” โจโจ้พูด ในขณะที่ศิวาขยับมุมปากยกขึ้น “ถึงจะลำบากแต่ฉันก็ไว้ใจฝีมือนายเสมอว่าจะต้องทำได้”

“ขอบคุณครับ” โจโจ้ก้มหัวให้นายจ้างเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเหลือบไปเห็นนาวิกาที่ยืนอยู่ข้างหลังศิวาเข้าพอดี

“อะ เอ่อ นั่น…” ท่าทางงุนงงของโจโจ้ทำให้ศิวาต้องหันไปมองทางด้านหลังโดยอัตโนมัติ

“คุณจะให้ผมทำยังไงต่อไปล่ะนกกา” ชายหนุ่มถาม ซึ่งนาวิกาถามกลับอย่างหวาดระแวงว่า

“ถ้าให้คุณช่วยอีก คุณจะคิดผลตอบแทนอีกหรือเปล่า”

คำถามของเธอ ทำให้ชายหนุ่มต้องหัวเราะในลำคอ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆ “ครั้งนี้ผมยกให้คุณ ไม่คิดของตอบแทนก็ได้ ถึงแม้ว่า…ผมจะอยากได้สักแค่ไหนก็ตาม” ท้ายประโยค ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อนลงอย่างมีความหมาย แต่นาวิกาทำเป็นไม่ได้ยิน เธอพูดออกมาว่า

“งั้นช่วยเอาตัวยัยเจ๊นกกระจอกเทศกับนายฮิปโปที่นอนเกยตื้นอยู่บนพื้นห้องขึ้นไปนอนบนเตียงคู่กันด้วย”

“หืม? เอางั้นเลยเหรอ” ศิวาถามพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ

“ใช่ แล้วได้เอายาปลุกเซ็กส์ที่ฉันสั่งมาด้วยหรือเปล่า” นาวิกาถามโจโจ้ แต่วิชัยเป็นฝ่ายตอบแทนว่า

“ซื้อมาให้แล้วครับ”

“ดี” ตากลมโตเปล่งประกายวาววับอย่างพอใจโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีใครลอบมองอยู่ใกล้ๆ

“แต่ผมใช้ยาสลบอ่อนๆ อีกไม่นานคุณสวยสมคงจะฟื้น” โจโจ้บอก ขณะที่ศิวาพยักหน้ารับรู้ แล้วสั่งลูกน้องว่า

“เอาตัวสวยสมกับหมอนั่นขึ้นเตียง” เขาชี้ไปทางบุญรอด ซึ่งโจโจ้กับวิชัยก็รีบทำตามคำสั่งทันทีอย่างรวดเร็ว

และเพียงชั่วระยะเวลาไม่ถึงสองนาที ทุกอย่างก็เสร็จสิ้นตามที่นาวิกาต้องการ

“แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป” ศิวาหันไปถาม

“ก็ทำกับมันเหมือนที่มันคิดจะทำกับฉันน่ะสิ” หญิงสาวเบ้ปากอย่างรังเกียจเจ้าของสถานเริงรมย์ ก่อนจะรับซองยาปลุกเร้าอารมณ์ฝ่ายต่ำมาจากมือของวิชัย แล้วเดินไปที่ข้างๆเตียง

“นั่นคุณจะทำอะไร” ศิวาร้องถาม แต่เธอไม่ตอบ มือเรียวจับปากของสวยสมที่นอนหมดสติให้อ้าออกแล้วกรอกยาลงไปเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นหัวเราะลั่น

“ฮ่าๆๆ แค่นี้ก็เรียบร้อย”

น้ำเสียงของหญิงสาวช่างดูเหมือนนางร้ายในละครไม่มีผิด เล่นเอาศิวากับลูกน้องถึงกับอ้าปากค้างไปตามๆกัน

“เอ่อ มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั้ยครับ” โจโจ้ถามออกมา ในขณะที่ศิวาตอบไปว่า

“ไม่มีแล้ว พวกนายสองคนกลับไปเถอะ”

“ครับ” โจโจ้กับวิชัยก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทันที

“สะใจคุณหรือยังล่ะ” ศิวาถามเสียงเรียบ ขณะที่นาวิกาหยุดหัวเราะแล้วหันมาจ้องหน้าเขา

“โอเคค่ะ ฉันพอใจแล้ว งั้นเราก็ลากันตรงนี้เลยนะคะ”

“อะไรนะ” เขาทำเหมือนได้ยินไม่ถนัด

“ฉันบอกว่า งั้นเราก็ลากันตรงนี้เลยนะคะ หวังว่าเราจะไม่ได้พบเจอกันอีก”

“ทำไม? เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาอาสา แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้า

“ไม่ต้องค่ะ ฉันกลับแท็กซี่ได้”

“แต่มันดึกมากแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่กลัว” เธอเชิดหน้าขึ้น ปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะหมุนกายเดินออกไปจากห้องหรูอีกคน ทิ้งให้ศิวายืนงงอยู่ในห้องแต่เพียงผู้เดียว

“อะไรกันวะ” เขาสบถเสียงดังอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปถีบบานประตูให้เปิดออกกว้างแล้วก้าวออกไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียสุดๆโดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าสวยสมกับบุญรอดที่นอนสลบเหมือดอยู่บนเตียงจะเป็นอย่างไรต่อไป…

หลังจากศิวาออกจากห้องไปได้ไม่นาน สวยสมก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาจากฤทธิ์ยาสลบ แสงจากโคมไฟระย้ากลางห้องส่องกระทบนัยน์ตาจนหญิงสาวต้องหลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาใหม่เมื่อสายตาเริ่มชินกับแสงสว่างแล้ว

วูบแรกที่ลืมตาขึ้นมา ความสงสัยก็พุ่งเข้ามาในความคิดเป็นอันดับแรกว่า…ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่เมื่อความทรงจำเริ่มผุดขึ้นมา ดวงตาที่ถูกตกแต่งไว้จนดำคมก็เบิกกว้าง

มีเด็กเสิร์ฟเดินมาบอกว่ามีคนรอพบเธออยู่ที่หลังผับ ความที่ไม่ได้ระแวงอะไร เพราะเคยชินกับการทำงานกลางคืนมาหลายปี ทำให้สวยสมยอมเดินไปทางหลังร้านแล้วก็โดนโปะยาสลบ

ยาสลบ!!

หน้าของสวยสมซีดเผือด รีบยันกายลุกขึ้นนั่งพร้อมกวาดตามองไปรอบๆห้องก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับก้อนอะไรบางอย่าง ทำให้เธอต้องหันมามองข้างๆตัว และก็ได้เห็นผู้ชายหัวล้านนอนหงายผึ่งพุงบานๆ หลับตาพริ้มอยู่

อารามตกใจยังไม่ทำให้เธอใจสั่นเท่ากับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ความร้อนรุ่มแผ่กระจายไปทั่วร่าง แก้ม2ข้างเริ่มมีสีเลือดสูบฉีด ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยประกายไฟตัณหา เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้…เธอต้องการเพศตรงข้ามมาบรรเทาความร้อนรุ่มให้จางลง

ดวงตาที่กรีดอายไลเนอร์หนาเตอะจนเหมือนดวงตาของหมีแพนด้าตวัดเหลือบแลมองไปทางบุญรอดอย่างมีความหมาย รอยยิ้มแปลกๆผุดขึ้นมา ก่อนที่ร่างอวบจะขึ้นคร่อมร่างที่อุดมไปด้วยไขมันของเสี่ยบุญรอดด้วยความหื่นกระหาย

บุญรอดขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวเขา ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะอุทานเสียงดังลั่น

“แว้กกกกกกกกกก” ตารีเล็กแทบจะถลนออกมานอกเบ้าเมื่อเห็นร่างอวบ หน้าท้องเป็นชั้นๆในสภาพเปลือยเปล่านั่งทับอยู่บนพุงบานๆของเขา

“สะ สวยสม นี่มันอะไรกัน” บุญรอดถามด้วยสีหน้าหวั่นสิตก ยิ่งพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพแก้ผ้าล่อนจ้อนเช่นกัน เขาก็ยิ่งหวาดกลัว นี่เขากำลังจะโดนข่มขืนใช่มั้ย??