บทที่ 5 จูบอีกครั้ง… และอีกครั้ง 1

บทที่ 5

จูบอีกครั้ง… และอีกครั้ง

“นี่คุณแน่ใจแล้วเหรอที่จะทำแบบนี้” เสียงทุ้มๆถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แขนแข็งแรงถูกสอดรองไว้ใต้ศีรษะ ตาคมมองร่างงามซึ่งนั่งสงบเยือกเย็นอยู่บนโซฟาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ฉันแน่ใจค่ะ” ตากลมโตที่ตวัดมามองร่างสูงที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงกว้างอย่างมั่นใจในความคิดตัวเองสุดๆ แม้จะยังขุ่นใจกับการกระทำแสนจาบจ้วงที่เขามาฉกฉวยจูบแรกไปจากเธออยู่บ้าง แต่ความสะใจที่จะได้แก้แค้นหญิงโฉด ชายหื่น มันมีมากกว่า

“หึหึ” นาวิกาหัวเราะในลำคอเบาๆ ตากลมๆจับจ้องไปทางประตูห้องอย่างคาดหวัง

“…” ศิวาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก มีเพียงตาคมเท่านั้นที่มองร่างงามที่กำลังหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ด้วยแววตาคล้ายๆจะชื่นชม

ผู้หญิงอะไร…ร้ายได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ!!

เวลาผ่านไปอีกห้านาที

เข็มยาวของนาฬิกาเพิ่งขยับจากที่เดิมไม่มาก แต่คนที่วางมาดนั่งเป็นนางพญาเมื่อครู่เริ่มจะร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุข เธอลุกเดินไปเดินมาเหมือนเสือติดจั่นจนร่างสูงที่นอนมองอยู่ชักจะเริ่มรำคาญ

“นี่คุณ จะเดินทำไมจริง ผมตาลายแล้วนะ”

“ก็ฉันอยากเดิน ถ้าคุณตาลายก็อย่ามองสิ” แล้วเธอก็เชิดหน้าขึ้น ด้วยท่าทางหยิ่งยโสแต่ในสายตาของศิวาแล้ว เขากลับคิดว่ามันน่าเอ็นดู จนอยากปราบพยศ

“แต่ผมอยากมองคุณนี่นา” เขาหยอด เล่นเอานาวิกาถึงกับเงียบกริบไปทันที ก่อนที่เธอจะกระแอมกระไอเสียงดังเหมือนมีก้างปลาชิ้นใหญ่ติดคอ

“อะแฮ่มๆๆแค้กๆๆ แอ่กๆๆ แค๊กๆๆ อะแฮ่มมมมๆๆ”

“ถ้าจะกระแอมขนาดนี้ ไปหาหมอเลยดีกว่ามั้ย ท่าทางจะอาการหนัก” เสียงหล่อๆดังขัดขึ้นมา เล่นเอานาวิกาตาขุ่นเขียวขึ้นทันที

“หุบปากไปเลยนะ”

“เหอะ” เขาทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอ ตาคู่คมกราดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วพูดว่า “อีกไม่นาน ลูกน้องผมก็คงจะทำงานเสร็จเรียบร้อย รอหน่อยก็แล้วกัน”

“แต่ฉันรอนานแล้วนะ” เธออุทรณ์

“นานตรงไหน แค่10นาทีเองนะ”

“ไม่จริง เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วต่างหาก” หญิงสาวแย้ง

“เพิ่งผ่านไปแค่สิบนาที” เขาย้ำ

“แต่สำหรับฉัน เวลามันผ่านไปนานมาก”

“ใจเย็นๆหน่อยสิ”

“ฉันเย็นไม่ไหวหรอก เดี๋ยวไอ้หมอนี่มันก็ฟื้นก่อนพอดี” นาวิกาชี้นิ้วไปทางหนุ่มหัวล้านที่นอนสลบเหมือดอยู่ที่เก่า ในขณะที่ศิวาปรายตามองแว่บหนึ่งแล้วลงจากเตียงก่อนจะเดินตรงไปยังร่างบุญรอด

“นั่นคุณจะทำอะไร”

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ก้มตัวลงแล้วฟาดหมัดเข้าที่ใบหน้าบุญรอดอย่างหนักหน่วง

พลั่ก!!

หน้าที่มีรอยเขียวๆม่วงๆของบุญรอดสะบัดไปทางขวา เสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากต้นคอของเขา

กร๊อก!

“ซี๊ดด” นาวิกาสูดปากเบาๆอย่างสยองแทน เสียงเมื่อครู่นี้คงจะเป็นเสียงกระดูกคอของบุญรอดลั่นแน่ๆ

“แค่นี้หมอนี่ก็จะสลบไปอีกนาน” ศิวาพูดเสียงขันๆก่อนจะเดินมาประจันหน้ากับหญิงสาว ตาคมสบกับตากลมโตเป็นประกายวาววับ ริมฝีปากสีแดงตามธรรมชาติขยับแย้มเยือนจนคนที่เห็นอดใจกระตุกไม่ได้

“อะ อะไร ยิ้มอะไร” เธอถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมมองเมินไปทางอื่น แก้มนวลๆร้อนผะผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ยิ้มไม่ได้เหรอไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงพร้อมตั้งคำถามราวกับว่าสงสัยเป็นหนักหนา

“ยิ้มได้ แต่ฉันว่าคุณยิ้มไม่เหมาะหรอก”

“ไม่เหมาะยังไงอ่ะ” เขาถามพลางหลุบตาลงมองเนินอกอวบที่โผล่พ้นขอบเสื้อออกมาจนน่าอึดอัดแทน เห็นแล้วอยาก…ปลดเสื้อที่พันธนาการปทุมคู่งามออกให้เป็นอิสระจริงๆ

นาวิกาหันกลับมามองหน้าเขา อ้าปากเตรียมจะตอบโต้ แต่พอเห็นว่าสายตาของเขากำลังจ้องอยู่ที่อะไรของเธอ เสียงแหลมๆก็หวีดร้องออกมาทันทีจนศิวายกมือขึ้นอุดหูแทบจะไม่ทัน

“ว้าย ! มองอะไรของฉันยะ ไอ้ทุเรศๆ”

“เงียบเสียงหน่อยสิ” เขาบอกเสียงอุบอิบ มือยังคงปิดหูตัวเองไว้ทั้งสองข้าง แต่ลูกตาคมๆยังไม่ยอมละออกจากอกอวบตามวิสัยและสัญชาติญาณของบุรุษเพศที่อดจะมองของสวยๆงามๆของผู้หญิงไม่ได้

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เลิกมองเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวยังไม่เลิกโวยวาย พร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“อย่ากรี๊ดดังนักสิ” เขาเตือนเธอเสียงเบา ขนาดปิดหูเอาไว้ เสียงของเธอยังดังทะลุมือเข้าไปในรูหูจนหูเขาอื้อไปหมด

“กรี๊ดดดๆๆ ผู้ชายมันเป็นแบบนี้หมดทุกคนเลยหรือไงนะ ทุเรศที่สุด” มีหรือที่คนอย่างนาวิกาจะยอมหยุดแหกปาก ในเมื่อฉายาของเธอสมัยที่ยังเป็นดาราอยู่คือ…‘เจ้าแม่นกหวีด’

“โว๊ยย หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังไม่หยุด ผมจะจูบ” คราวนี้ดูเหมือนว่าเขาจะอดทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เพราะชายหนุ่มตะคอกเธอเสียงดังลั่น เล่นเอา‘เจ้าแม่นกหวีด’ถึงกับเงียบลงทันที

“ทำไมต้องดุฉันด้วยเล่า” เธอพูดเสียงอุบอิบ ก้มหน้าลงต่ำ ขณะที่ศิวาก้าวขาเข้ามายืนใกล้เธอมากยิ่งขึ้น

“ก็คุณจะกรี๊ดทำไมล่ะ ผมหนวกหู”

“ก็คุณมาจ้อง…เอ่อ จ้องหน้าอกฉันก่อนทำไมล่ะ ฉันเสียหายนะ”

“แค่มอง ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย คุณจะเสียหายได้ไง”

“ได้สิ แค่มองก็เสียหายแล้ว”

“จริงเหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่แถวๆหน้าผากมนจนนาวิกาหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

ทำไมนะ…เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆผู้ชายคนนี้ ทำไมเธอจะต้องรู้สึกร้อนวูบวาบๆ ตระครั่นตระครอเนื้อตัวเหมือนจะเป็นไข้ด้วย

“จริงสิ” ตอบออกไปเสียงเบาหวิว ในขณะที่ศิวาเงียบ…และก็เงียบไปนานเสียด้วยจนนาวิกาเริ่มรู้สึกผิดสังเกต เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา และก็ได้เห็น…หน้าหล่อๆ คมเข้ม ปากแดง จมูกโด่ง ตาคม พอเลื่อนสายตาลงมาต่ำอีกนิดก็เห็นลำคอขาวผ่องแข็งแรง แต่พอมองลงต่ำอีกหน่อยก็เห็นขนสีน้ำตาลเป็นทิวแถวบริเวณหน้าอก แผงอกกว้างน่าซบ ผิวขาวสะอาด ยอดอกสีชมพู หน้าท้องแบนราบมีซิกแพคเล็กน้อย