บทที่ 4 อ้อมกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย 1

บทที่ 4

อ้อมกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็พบว่าตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงกว้างหรูอย่างที่เธอเคยนึกใฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องได้นอนบนเตียงคิงไซส์แบบนี้ให้ได้ และมันคงจะดีกว่านี้ถ้า…ไม่มีผู้ชายนอนอยู่ข้างๆแถมเขายังนอนตะแคงมองหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ใบหน้าหล่อเหลาอย่างร้ายกาจและดวงตาคมซึ้งมีเสน่ห์ไม่ได้ทำให้นาวิการู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ผู้ชายยยยยๆๆ” หญิงสาวแหกปากลั่น หลับหูหลับตาโวยวาย ในขณะที่ศิวายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดหู แล้วตอกสวนออกมาว่า

“เป็นผู้ชายสิ ใครว่าผมเป็นผู้หญิงล่ะ”

“อ๊ากกกก ผู้ชาย ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะนอนอยู่ข้างๆผู้ชาย” ดูเหมือนว่าคราวนี้นาวิกาจะสติแตกไปเสียแล้ว เพราะเธอยังคงโวยวายเสียงดังราวกับควบคุมความตกใจของตัวเองไม่อยู่ ขณะที่ศิวายิ้มกริ่มแล้วลงจากเตียงก่อนจะดึงเข็มขัดออกเล่นเอานาวิกาถึงกับหุบปากลงชั่วคราวแล้วมองเขาอย่างสงสัย

“นั่นคุณจะทำอะไร”

“ก็…เห็นคุณทำเสียงเหมือนไม่เชื่อว่าผมเป็นผู้ชาย ผมเลยจะถอดกางเกงให้คุณดูไงว่าผมน่ะ…เป็นผู้ชายทั้งแท่ง” เขาพูดพลางรูดซิบกางเกงลง

“กรี๊ดดด ทั้งแท่งอะไร ไอ้ลามก ไอ้ทุเรศๆๆๆ” นาวิกาโดดลงจากเตียงแล้วผลักอกกว้างอย่างแรงจนเขาเซไปเล็กน้อย

“เฮ้ย!! ผลักผมทำไม ผมเป็นผู้มีพระคุณของคุณนะ” ศิวาขึ้นเสียงดังก่อนจะรวบข้อมือบางเอาไว้ ปลายจมูกโด่งจวนจะสัมผัสกับ แก้มนวลอยู่รอมร่อ

“ผู้มีพระคุณอะไร” เธอถามอย่างสงสัย ตัวแข็งทื่อ ใจเต้นตึกตักอย่างน่าประหลาด

“ก็เรื่องที่คุณจะโดนปล้ำ…” ยังเล่าไม่ทันจะจบ นาวิกาก็บิดข้อมือออกจากมือใหญ่ได้สำเร็จก่อนจะตวัดหลังมือใส่ซีกหน้าคมอย่างแรงจนชายหนุ่มหน้าหันคว้างไปตามแรงตบ

“นี่คุณ! ตบผมทำไม” ถามด้วยดวงตาลุกวาวอย่างโกรธจัด แต่เธอไม่ยักจะกลัว

“คุณปล้ำฉันใช่มั้ย” แค่ถามอย่างเดียวยังไม่พอ เธอยังกระชากคอเสื้อของเขาด้วยมาดนักเลงอีกด้วย

“ผมนี่นะ…ปล้ำคุณ” ศิวาหรี่ตาลงมองคนตัวเล็กที่ทำท่าอวดเก่งอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทางหยันๆ

“ใช่ คุณมันโรคจิตที่สุด”

“คุณมากกว่านะนกกาที่โรคจิต การที่คุณสลบไปห้านาทีเต็มๆเนี่ย มันทำให้คุณกลายเป็นโรคความจำเสื่อมเลยหรือไง”

“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ”

“ฟังนะ…คนที่คิดจะปล้ำคุณ ไม่ใช่ผม” เขาพูดพลางดึงมือบางออกจากคอเสื้อแล้วผลักจนเธอล้มลงไปนอนบนเตียงอย่างง่ายดาย

“แต่เป็น…นายหัวล้านนั่นต่างหากล่ะ” เขาชี้นิ้วไปทางนายบุญรอดที่นอนแอ้งแม้งหมดสติอยู่ตรงมุมห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นคร่อมร่างของเธอเอาไว้

“หะ หัวล้าน…” ภาพความจำในช่วงที่บุญรอดพยายามจะข่มขืนเธอเริ่มลอยเข้ามาในความคิด ก่อนที่หน้างามจะซีดเผือด ตากลมโตสบกับดวงตาคมเข้มอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนั้นเธอจะโดนขุนช้างจับปล้ำ แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่า ขุนแผนจะมาช่วยเธอได้ทันเวลา

เรียกเขาว่าขุนแผนน่ะไม่ผิดหรอก เพราะเขาหน้าตาหล่อเหลาซะขนาดนี้ ขนาดเธอไปเป็นดาราตั้งนานนับปี ยังไม่เคยเจอพระเอกคนไหนหล่อเท่าเขามาก่อนเลย

แต่…เอ๊ะ

ถ้าเธอเป็นพิมพาอย่างที่บุญรอดว่า งั้นเธอก็ต้องเป็นเมียขุนแผนด้วยน่ะสิ!!

พอคิดได้แบบนั้น เธอก็ยกเท้าขึ้นยันหน้าท้องแบนราบของชายหนุ่มเข้าเต็มแรง เล่นเอาศิวาต้องผงะถอยออกห่างเตียงทันควันด้วยความจุก

“คุณถีบผมทำไม ห๊ะ!!”

“ก็ๆๆ คุณมาคร่อมฉันทำไมล่ะ” เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วเถียงกลับไปอย่างไม่ลดละ คนอย่างนาวิกาน่ะ…ถูกเสมอ ส่วนคนอื่นน่ะ…ผิดตลอด

“อ๋อ เป็นผม…คุณเลยโกรธ แต่ถ้าเป็นไอ้คนที่ผมยังไม่ขึ้นคนนั้น คุณคงรู้สึกดีสินะ” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปทางร่างอวบพุงห้อยของบุญรอดที่ยังคงนอนสลบเหมือด

“อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเถียงกลับอย่างไม่พอใจ ตากลมโตวาววับรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาจนศิวาใจกระตุกวาบ

“ร้องไห้ทำไม”

“ฉันไม่ได้ร้อง” เธอสูดน้ำมูกแรงๆพร้อมยกมือขึ้นดึงปลายจมูกของตัวเองเบาๆแล้วเบนหน้าไปทางร่างของบุญรอด

เธอรู้ดีว่างานที่เธอทำมันเสี่ยง…แต่ทุกครั้งเธอมั่นใจมาโดยตลอดว่าเธอจะดูแลตัวเองได้

แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้ มันทำให้เธอรู้ตัวว่า…เธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลยเมื่อมีอันตรายมาถึงตัว

เธอเป็นเพียงแค่เพศหญิงที่อ่อนแอและไร้ทางสู้เท่านั้น

เมื่อสมองคิดได้แบบนี้ แรงโกรธแรงเกลียดก็พุ่งทวีขึ้นจับใจจนต้องพาร่างของตัวเองปราดเข้าหาบุญรอดอย่างรวดเร็ว