บทที่ 3 ผูกพันแค่กาย…หัวใจผูกมัดไม่อยู่ 2

ท่ามกลางความรู้สึกเลือนราง เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดน…ฮิปโปทับ!

นาวิกาขยับกายอย่างอึดอัด ยิ่งพยายามผลักไส ฮิปโปตัวนั้นก็ยิ่งรัดเธอแน่นมากขึ้นจนหญิงสาวรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

เมื่อสติเริ่มกลับมา ภาพตรงหน้าก็เริ่มชัดเจน เธอจึงเห็นบุคคลที่เธอคิดว่าเป็นฮิปโปได้อย่างถนัดตา

“คุณบุญรอด!!”

“เรียกพี่ทำไมจ๊ะ” บุญรอดเงยหน้าขึ้นถามพลางแสยะยิ้มที่มีกลิ่นปากตุๆโชยออกมา ก่อนจะก้มหน้าลงพยายามดึงเสื้อเกาะอกของเธอออกต่อไป

“กรี๊ดด! ไอ้บุญรอด ไอ้หัวล้าน นี่แกจะทำอะไรฉันยะ ออกไปๆๆ” นาวิกาดิ้นพั่บๆจนบุญรอดชักจะหงุดหงิด เขายันกายลุกขึ้นนั่งข้างๆตัวหญิงสาวแล้วแสดงความแข็งแกร่งออกมาโดย…

ตบเข้าที่ใบหน้าของเธอเต็มแรง

เพียะ!!

“เงียบ อย่าดิ้น อย่าขัดขืน ไม่งั้นแกจะเจ็บตัวยิ่งกว่านี้”

“ใครจะยอมให้แกปล้ำได้ง่ายๆไม่มีวันเสียหรอก” แล้วนาวิกาก็พยายามลงจากเตียงนอนหนานุ่มเพื่อจะหนีให้พ้นจากคนกักขฬะ

“จะหนีไปไหน” มือหนาหยาบกร้านคว้าพวงผมสลวยจากทางด้านหลังกระชากอย่างแรงจนเธอหน้าหงาย “ฉันเสียเงินค่าตัวของแกให้กับเจ๊สวยสมไปแล้วเป็นหมื่น เพราะฉะนั้น…ฉันไม่ยอมปล่อยแกไปหรอก”

“อะ อะไรนะ” นาวิกาถามเสียงกระอึกกระอัก หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินความจริงจากปากของฮิปโปเอ้ยบุญรอด

สวยสมขายเธอให้กับหมอนี่งั้นเหรอ!!

จากความตกใจก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอจะต้องไปจัดการกับยัยเจ๊นั่นให้ได้ กล้าดียังไงมาขายเธอให้กับผู้ชายคนนี้!

เมื่อแรงโกรธมาผสมกับความต้องการเอาตัวรอด เรี่ยวแรงมหาศาลจึงบังเกิดขึ้น เธอหันกลับไปปล่อยหมัดใส่กระโดงคางของบุญรอดเต็มแรงจนอีกฝ่ายหน้าหงาย

“โอ๊ย!!”

จากนั้นก็ผลักร่างบุญรอดเต็มแรงจนเขาล้มไปนอนกองบนเตียง

เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของเสี่ยตัวอ้วน เธอก็เริ่มได้ใจ หญิงสาวจึงลุกขึ้นยืนบนเตียงค้ำหัวบุญรอดแล้วยกมือเท้าเอว เงยหน้าขึ้นหัวเราะด้วยมาดของนางร้ายเต็มที่

“โฮะๆๆ จำไว้นะไอ้แก่ ว่าคนอย่างแกไม่มีวันได้เห็นขาอ่อนของฉันหรอก ไอ้คนจิตทราม ลามก โรคจิต ภูมิคุ้มกันคนสวยบกพร่อง ไอ้ควาย ไอ้วิปริต ไอ้ขุนช้าง ไอ้ตัณหากลับ” หญิงสาวด่าเขาฉอดๆ ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วเหยียบที่หน้าอกของเขาอย่างแรงจนบุญรอดตีหน้าเหยเก

“อะ โอยย”

“เจ็บล่ะสิ เฮอะ เดี๋ยวฉันจะต้องรีบกลับไปจัดการนังเจ๊ปลาเค็ม เลยไม่มีเวลาจัดการกับแกมากกว่านี้ ถ้าไม่งั้นนะ…แกสูญพันธ์ไปแล้วล่ะ” พูดจบ นาวิกาก็สะบัดหน้าพรืดแล้วกระโดดลงจากเตียง แต่เธอดันสวมรองเท้าส้นสูงไว้ ขาของเธอจึงเกิดพลิก หล่นลงมาหน้าฟาดพื้นดังป๊าบ แล้วก็…หมดสติไปทันที

พลั่ก !

บุญรอดนอนมองสาวสวยตกเตียงหน้าทิ่มพื้นจนสลบด้วยสายตากระหยิ่ม ก่อนที่เขาจะลุกลงจากเตียงมาจับร่างบางขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเก่า

“โธ่เอ้ย นึกว่าจะเก่งสักแค่ไหน สุดท้าย…แกก็ไม่รอดมือฉันไปได้หรอกนกกา”

ยังไม่ทันที่บุญรอดจะปลดชุดของนาวิกาและตัวเองออกเพื่อเริ่มกิจกรรมจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะ เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ใครวะ” บุญรอดถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงก้มหน้าก้มตาลูบต้นแขนเรียวไปมาอย่างหื่นกระหาย

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ

คราวนี้เสียงเคาะประตูเลยเริ่มรัวขึ้นเหมือนคนเคาะกำลังร้อนใจจนบุญรอดทนหนวกหูไม่ไหว จึงตะโกนถามออกไปเสียงดังว่า “ใครวะ!”

เงียบ… ไม่มีเสียงตอบรับ

มีแต่เสียงเคาะประตูเท่านั้นที่ยังคงทวีความดังขึ้นเรื่อยๆจนบุญรอดหงุดหงิดต้องยอมผละออกจากร่างงามแล้วเดินมากระชากบานประตูให้เปิดออก

ผ่าง !

และทันทีที่ประตูถูกเปิด บุญรอดก็ถึงกับผงะหงายเมื่อเห็นผู้ชายร่างใหญ่หน้าตาถมึงทึงยืนรออยู่ ยังไม่ทันที่บุญรอดจะได้เอื้อนเอ่ยวาจาถามไถ่ออกไป หมัดหนักๆก็ถูกเสยเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของเขาเข้าเสียก่อน

พลั่ก!

หนุ่มหัวล้านถึงกับหน้าหงาย ก่อนจะร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดเมื่อฝ่าเท้าใหญ่ถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาเต็มแรง ตามด้วยกำปั้นที่อัดใส่หน้าของบุญรอดครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่สติของหนุ่มหื่นจะดับไป…!