บทที่ 4

แม้เมื่อเชียล่าขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยรถคันงามและสตาร์ทเครื่องยนต์ขึ้นนั้น แบรดก็ยังคงยืนอยู่ตรงที่เธอผละจากมา เขายกมือขึ้นโบกอำลา ขณะเธอเคลื่อนรถออกจากที่จอด เชียล่าโบกตอบ ค่อนข้างพอใจที่เขาอ่อนลงมาก

ขณะขับรถไปตามถนน เธอออกจะประหลาดใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังฮัมเพลงรักเศร้าๆออกมา คำร้องของบทเพลง เกี่ยวกับความรักที่ดำเนินไปบนเส้นทางที่ผิดพลาด เธอจับพวงมาลัยแน่นด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง ออกจะรำคาญกับเนื้อเพลงที่เหมือนเตือนใจให้คิดถึงการโต้เถียง ซึ่งผลที่ปรากฏตามมาไม่น่าพอใจอะไรเลย

เงินน่ะรึ..เป็นเรื่องโง่แท้ๆที่จะมามัวนั่งเถียงกันถึงเรื่องเงิน..เชียล่าเคยคิดสงสัยว่าคนจนจะต้องหยิ่งในศักดิ์ศรีเหมือนกันทุกคนหรือเปล่า หรือว่าแบรดปล่อยให้มันเข้ามาครอบคลุมจิตใจอย่างง่ายๆในช่วงแรกๆที่เป็นปากเสียงกัน เธอสัมผัสความรู้สึกที่ว่า เขามีอาการคล้ายๆกับเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง เพราะท่าทางดูไม่เหมือนเดิม

เธอหมุนกระจกหน้าต่างลง สะบัดศีรษะปล่อยให้สายลมเย็นชื่นพัดต้องใบหน้า คิดอยู่ในใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องดีเอง เธอออกจะแน่ใจในเรื่องนี้มาก แบรดคือเพชรเม็ดหยาบเม็ดหนึ่ง ที่ยังจะต้องได้รับการเจียระไนให้เข้ากับโลกนี้ให้ได้เท่านั้น

ซึ่งเมื่อเธอทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ ก็คงจะทำให้เกิดคู่สมรสที่น่าทึ่งขึ้นอีกคู่หนึ่ง..ด้วยเงินของเธอและจากความช่วยเหลือด้วยอิทธิพลของพ่อแม่ และเมื่อนั้น ท้องฟ้าแห่งอนาคตของเขากับเธอ ก็จะมีแต่ความสว่างสดใส ไม้เมฆหมอกปิดบัง..

ขณะก้าวลงจากรถตรงประตูหน้า ส้นรองเท้าของเธอก็จมลงในพื้นพรมสีครีม.. บ้านหลังโอ่อ่าทันสมัยที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ซึ่งเป็นของพ่อและแม่นั้น จะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ยังได้ แต่สำหรับเชียลาแล้ว มันก็คือบ้านธรรมดาๆหลังหนึ่งเท่านั้น

สาวใช้คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นตรงห้องโถงใหญ่อย่างเงียบๆ เชียล่าส่งกระเป๋ากับกระเป๋าหนังราคาแพงที่ใส่สมุดและตำราเรียนให้

“ช่วยเอาไปวางไว้ในห้องฉันทีนะโรส” เธอแน่ใจว่าจะต้องได้รับการตอบรับก่อนที่สาวใช้จะทันตอบเสียอีก “แม่อยู่บ้านไหมนี่?”

“มาดามโรจอร์สอยู่ในห้องนั่งเล่นของท่านค่ะ”

“ขอบใจนะ”

พรมปูพื้นหนาพอที่ซับเสียงรองเท้าของเชียล่าไว้ ขณะที่เธอเดินผ่านห้องโถงกลางตรงยังห้องนอนของพ่อแม่ ที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น เธอเคาะประตูเพียงครั้งเดียวก่อนจะเปิดเข้าไป

“นั่นคุณหรือคะที่รัก?” เสียงแม่ดังมาจากห้องนอนที่อยู่ติดกัน

“สุดแท้แต่จะหมายถึงที่รักคนไหนนะคะแม่..พ่อหรือหนู?” เธอถามปนหัวเราะ

“แม่ก็ต้องหมายถึงพ่อน่ะสิจ๊ะ” คอนสแตนท์ โรเจอร์ส เดินออกมาหยุดอยู่ตรงประตู “คืนนี้เราเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำพวกในวงการเมือง แม่ก็เลยขอให้พ่อกลับบ้านเร็วหน่อย แต่ลูกจะมาร่วมด้วยก็ได้นี่เชียล่า แม่คิดว่าวันนี้หนูจะกลับบ้านเร็วกว่านี้เสียอีก”

“พอหมดเวลาเรียนชั่วโมงสุดท้ายแล้ว หนูก็ยังอยู่ที่โรงเรียนอีกพักหนึ่งค่ะ เชียล่าตอบกึ่งอธิบาย

ดวงตาคู่สีน้ำตาลอัลมอนด์คมปลาบ กราดไปทั่วร่างของลูกสาว เมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปรกติก็เอ่ยต่อว่า

“ไปเติมลิปสติกที่ปากเสียหน่อยเถอะ ไปหาแบรดมาก่อนกลับบ้านละสินี่” มันมีความไม่พึงใจแฝงอยู่ในน้ำเสียงที่พูดสั้นๆนั้น

เชียล่าเดินไปหยุดอยู่กึ่งกลางห้อง ไม่ยอมสบตาผู้เป็นมารดา เธอไม่เคยประเมินคุณค่าของมารดาผิดเลย ในลักษณะที่เป็นประหนึ่งเงาของสามีนั้น คอนสแตนท์ โรเจอร์ส ดูมีอำนาจอยู่ในตัวเอง และด้วยความที่เป็นคนฉลาดหลักแหลม คล่องสังคม ประกอบกับความมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี จึงมีส่วนช่วยหนุนส่งให้สามีประสบความสำเร็จสูงสุด พรั่งพร้อมด้วยอิทธิพลและอำนาจอีกต่างหาก

“ใช่ค่ะ หนูไปหาแบรดมา” เชียล่าตอบตรงๆก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวหนึ่ง “หนูอยากให้แม่ช่วยพูดกับพ่อเรื่องเราด้วยค่ะ”

“ทำไมล่ะ?” มารดาฝืนยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจหลอกเชียล่าได้

“ก็..หนูอยากให้แม่ช่วยให้พ่อเลิกล้มความคิดที่พ่อจะให้แบรดกับหนูต้องรอไปอีกตั้งปี กว่าจะได้แต่งงานกันน่ะสิคะ” เธอตอบเรียบๆ

“แต่แม่ไม่เห็นว่าความคิดนั่นมันจะผิดตรงไหนนี่ลูก”คอนสแตนท์ โรเจอร์ส เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ท้าวแขนตัวหนึ่งใกล้เก้าอี้นวมที่ลูกสาวนั่ง ไม่ลืมที่จะคลี่กระโปรงออกก่อนลงนั่ง

เชียล่ายกขาขึ้นไขว่ห้าง พูดราวจะท้าทายว่า

“แม่ก็ไม่เห็นด้วยกับการที่หนูจะแต่งงานกับแบรดเหมือนกันหรือคะ?”

“ลูกจ๋า แม่ไม่เคยมีความคิดที่จะขับไล่ใสส่งลูกให้เข้าไปหาผู้ชายคนนั้นด้วยการขัดขวางการแต่งงานของหนูหรอก”” แม่ของเธอตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอ “เท่าที่ผ่านมา แม่ก็ไม่เข้าใจว่าหนูเห็นความดีอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ ในเท็กซัสนี่มีผู้ชายตั้งมากมายก่ายกองที่สามารถจะมอบความสุขให้กับหนูได้มากกว่า แล้วก็เหมาะสมกว่านี้ด้วย ลูกจะเลือกเอาคนไหนก็ได้”

“หนูไม่ต้องการผู้ชายพวกนั้นนี่คะ หนูต้องการแบรดคนเดียวเท่านั้น” เชียล่ายืนยัน นิ้วมือบิดไปมาอยู่ตรงมุมหมอน

“ก็ทำไมล่ะลูก ในเมื่อมีคนอื่นๆตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงจะต้องไปชอบผู้ชายคนนั้นด้วย” คอนสแตนท์ถอนหายใจ รอยยิ้มเศร้าฉาบขึ้นตรงมุมปาก

“เพราะเขาดูท้าทายอย่างมากน่ะสิคะ” เชียล่าเผลอพูดออกมาโดยไม่ทันได้คิด

อันที่จริง เธอเองก็ไม่ได้แน่ใจในตัวเขาเท่าไรนัก เขาไมเคยตามใจเธอเลยและก็ไม่ได้รักเธออย่างเทิดทูนบูชาเช่นที่เธอได้รับมาตั้งแต่เกิด ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขานั้นตั้งอยู่บนรากฐานของความเป็นคนเจ้าอารมณ์ด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งทำให้ชีวิตดูมีรสชาติ แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เชียล่าต้องการจะแต่งงานกับเขา

“สิ่งที่หนูไม่เข้าใจก็คือ..”เชียล่าพูดต่อ “ว่าทำไมแม่กับพ่อถึงไม่ชอบแบรด”

มารดาของเธอมีท่าทางลังเลขึ้นมา แต่แล้วก็ตอบตรงๆว่า

“เขามันเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แล้วก็หยาบคายเกินไป”

เชียล่าขยับตัวทันที ดวงตาเป็นประกายขึ้น

“แล้วพ่อแม่ของแม่เคยพูดอย่างนี้เรื่องพ่อหรือเปล่าคะ ก่อนที่แม่จะหนีตามพ่อมา..ว่าพ่อเป็นคนไม่มีวัฒนธรรม ต้องขัดเกลาเสียก่อนที่จะออกสังคมและเป็นนักการเมืองเกินไป แม่คิดถึงสิ่งที่แม่ผลักดันพ่อบ้างสิคะ ก็แม่ไม่ใช่หรือคะที่ทำให้พ่อเป็นได้ อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”

“หนูจะเอาผู้ชายสองคนนี่มาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะคะ?” เชียล่าถาม “แบรดก็เป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมากคนหนึ่งเหมือนกัน”

“พ่อคิดว่าถ้าจะพูดให้ถูก เห็นจะต้องใช้คำว่าคนหิวเงินมากกว่า” บิดาของเชียล่าเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆเก้าอี้ตัวที่แม่เธอนั่งอยู่ ก้มลงจูบแก้มที่เงยขึ้นรับเบาๆ

ทันทีที่หายจากความแปลกใจที่พ่อปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เชียล่าก็ตอบอย่างรวดเร็วว่า

“หนูไม่เห็นว่ามันจะเป็นคุณสมบัติที่เลวตรงไหนนี่คะ ยิ่งกว่านั้นนะคะพ่อ..ก็แล้วพ่อไม่เคยที่จะหาทางอะไรที่จะทำให้เกิดผลประโยชน์ขึ้นมาเลยอย่างนั้นหรือคะ?”

“ความแตกต่างมันอยู่ตรงที่ว่าพ่อสร้างมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจ แต่เพื่อนชายของลูกต้องการจะได้มันมาง่ายๆยังไงล่ะ” เขาตอบลูกสาวอย่างใจเย็น

“พ่อพูดอย่างนั้นได้ยังไง?ไ เชียล่าร้อนไปทั้งตัว รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาทันที “พ่อมองดูเขาบ้างสิคะ เขาต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยเพื่อจะให้ได้ปริญญามา”

รอยยิ้มแวบหนึ่งผ่านขึ้นบนใบหน้าของผู้เป็นบิดา

“ใช่..พ่อก็เคยแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมคนที่เรียนรัฐศาสตร์การปกครองถึงได้ไปทำงานดรงแรม ในฐานะที่ตัวเขาเองก็เป็นชาวเมืองหลวงคนหนึ่ง พ่อถึงได้คิดเสมอว่า ถ้าเขามีความสนใจในสาขาวิชาที่เรียนอยู่จริง ก็น่าจะทำงานตามกระทรวงได้นี่”

“เป็นความคิดที่ดีเลิศเลยค่ะ อี.เจ.” คอนสแตนท์ โรเจอร์ส ตบลงบนหลังมือสามีที่โอบอยู่รอบไหล่เบาๆ

“แบรดเขาเคยเป็นลูกจ้างรัฐบาลมาก่อนแล้วละค่ะ แต่เวลามันไม่สัมพันธ์กับการเรียนของเขา” เชียล่าพยายามปกป้องคนรัก

“จริงรึนี่..?” บิดาของเธอทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อ “อันที่จริง พ่อค่อนข้างจะภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเองในการดูคนนะ แล้วลูกก็มองเห็นแต่คุณภาพของผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่เขาไม่ได้มีเลย พ่อไม่อยากจะเห็นลูกของตัวเองต้องผิดหวังเลยจริงๆ”