ตอนที่ 8 หาพยาน2

ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางเย็นชา สายตาไร้อารมณ์

“ไม่ต้องถึงขั้นเพลี่ยงพล้ำสอดแทรกกายอย่างลึกซึ้ง เพียงผู้หนึ่งถูกเชยชมเนินทรวง ถูกลูบคลำไปทั่วเรือนร่าง แค่เท่านี้ก็มากพอแล้วต่อความรับผิดชอบทั้งชีวิต เจ้ามาที่นี่ คงกำลังคิดเรียกร้องความรับผิดชอบกระมัง”

สตรีล้วนเป็นเช่นนี้ วิธีที่เลือกใช้กับเขายังดาษดื่น

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้มาเรียกร้อง” หลินซิงเยียนลืมตัวถลึงตาจ้องเขม็ง “ข้าต้องการมาขอร้องท่าน”

“ขอร้อง?”

นางพยักหน้าถี่รัว “ช่วยไปเป็นพยานให้ข้าหน่อย”

เจิ้งจื่อหมิงเลิกคิ้ว “พยาน?”

หญิงสาวพยักหน้าอีก “ใช่”

“เหตุผล?” เขาถาม

หลินซิงเยียนค่อยอธิบาย “เมื่อวานท่านคงได้ยินแล้ว เรื่องที่เกิดข้างห้องนี้ คู่หมั้นข้ามีสัมพันธ์กับสตรีอื่นตำตา ทว่าไม่ยอมถอนหมั้น ข้าทัดทานทุกทางล้วนไม่ได้ผล จึงคิดจะไปจวนว่าการ แต่พยานทั้งหมดถูกซื้อตัวไปแล้ว ทีนี้ ข้าพอมองออกว่าท่านไม่เพียงรูปงามแต่ดูล่ำซำร่ำรวยมาก อีกอย่างข้าดูแวบเดียวก็รู้ว่าท่านมิใช่พวกประจบสอพลอ  ยกยอพวกมีอำนาจ ย่อมไม่ถูกบารมีผู้อื่นบังตา ไม่มีทางถูกซื้อตัวแน่  ข้าจึงเสี่ยงดวงมาขอร้องท่านไปเป็นพยานให้ข้า ได้หรือไม่?”

เจิ้งจื่อหมิงหรี่ตา “เจ้าพูดเช่นนี้ ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร?”

คนถูกถามเลิกคิ้ว “ข้าต้องรู้จักท่านด้วยหรือ?”

“...”

ใบหน้าคมคายดุดันน่ายำเกรงฉายแววประหลาดใจ

ภาพงานเลี้ยงในวังยังคงฉายชัดเต็มภวังค์ องค์ชาย องค์หญิง และบุตรหลานจากสกุลขุนนางล้วนรวมตัวในนั้น

“พวกเราไม่เคยเจอกัน?” มุมปากโค้งขึ้นน้อยๆ อย่างเชื่องช้า แววตาคมกริบที่ทอดมองมีเลศนัยยากเข้าใจ

ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในภาวะนิ่งอึ้งชั่วขณะจนเงียบสนิท

หลินซิงเยียนนิ่วหน้าพินิจ “อ้อ...ท่านคงเป็นเศรษฐี เป็นคุณชายจากตระกูลผู้ดีแน่นอน” กล่าวพลางยิ้มประจบ “ส่วนเรื่องเมื่อวาน หากท่านต้องการความรับผิดชอบ ข้ายินดีชดใช้แน่ ท่านว่ามาเถิด ต้องการให้ข้าชดเชยสิ่งใด ขอเพียงท่านช่วยให้ข้าถอนหมั้นได้สำเร็จเท่านั้น”

เจิ้งจื่อหมิงแค่นเสียงเย็นชา “ชดเชยกระนั้นหรือ? คงไม่พ้นทอดกายให้ข้าเชยชมกระมัง อยากใกล้ชิดข้าปานนี้ นี่ไม่เรียกว่าเล่นเล่ห์แฝงมารยายังเรียกอันใดได้อีกหรือ?”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ๆ” หลินซิงเยียนเริ่มโกรธอีกแล้ว “ใครอยากใกล้ชิดท่านกัน ห๊ะ!”

รอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่งพลันปรากฎบนริมฝีปากบุรุษ

หลินซิงเยียนพยายามยั้งมือไว้ ไม่ให้ตนแสดงความเกรี้ยวกราดออกมาจนเสียเรื่องเอาได้

หญิงสาวพยายามไม่ล้มโต๊ะพังห้องแล้วหักคอเขา นางสงบสติอารมณ์ปานเปลวเพลิงลง แย้มยิ้มค่อยๆ กล่าว

“ท่านเป็นบุรุษรูปงามปานนี้ คงทำการค้าเกี่ยวกับแพรไหมทองคำและอัญมณีล้ำค่ากระมัง บางทีท่านอาจต้องเดินทางทำการค้าทั่วทิศตลอดฤดูกาลด้วยเป็นแน่ มิเช่นนั้นจะเหมาโรงเตี๊ยมรายปีไว้ทำไม จริงไหม?”

ว่าพลางล้วงเอาหยกพกสลักรูปขนนกวางบนโต๊ะ “ระหว่างเดินทางคงมีบ้างล่ะที่เจอโจรป่าปล้นชิง นี่หยกข้า ให้ท่านพอพาเอาไว้ รอให้ผ่านเรื่องถอนหมั้นไป ให้ถือว่าเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น เราสองไม่มีพันธะมัวหมอง จนต้องพัวพันเกี่ยวข้องในเชิงชู้สาว แต่หากเมื่อใดก็ตามที่ท่านเดือดร้อนยากแก้ไข จงนำหยกนี้ไปยื่นที่โรงยาเจี้ยนคัง ต่อให้ข้าอยู่ไกลปานใด ข้าก็จะบุกน้ำลุยไฟมาสะสางปัญหาให้ทันที ดีหรือไม่เล่า?”

รอยยิ้มอันหาได้ยากนั้นยิ่งนานยิ่งกดลึกตรงมุมปากของบุรุษผู้เย่อหยิ่งและมักไร้อารมณ์ตตลอดเวลา “ข้าต้องรอนแรมเดินทางไกลจริงดังเจ้าว่า ทั้งยังเจอโจรป่าบ่อยยิ่ง แต่คุณหนูในห้องหอเช่นเจ้าเนี่ยน่ะหรือช่วยข้าได้? ไม่น่าเชื่อถือกระมัง!”

หลินซิงเยียนชะงัก เออ...ใช่!

หญิงสาวพลันนึกได้ โอ้...ลืมตัวอีกแล้ว เผลอตบหน้าผากตัวเองจนเลือดซึม โอ๊ะ! บัดซบ! เจ็บนะแต่ช่างมัน

เจิ้งจื่อหมิงมองกิริยานั้นนิ่งๆ ลอบยิ้มในใจ

ในขณะที่นางรีบพูดแก้ไปเรื่อย “ข้าหมายถึงมีคนรู้จักให้สั่งการได้น่ะ เขามีสมุนใต้อาณัติเยอะ สามารถไล่ล่าโจรป่าให้ท่านได้ ทั้งยังช่วยปกป้องคุ้มครองให้ท่านเดินทางปลอดภัยได้ด้วย อ้อ...ยังช่วยค้าขาย ช่วยติดต่อสินค้าแปลกๆหลากแคว้นได้”

บุคคลที่กล่าวล้วนเป็นตัวนางทั้งสิ้น ชอบอย่างยิ่งเรื่องช่วยคน หลินซิงเยียนประสานมือคารวะอย่างจริงใจ “ถือว่าไถ่โทษที่ล่วงเกิน ตกลงหรือไม่?”

เจิ้งจื่อหมิงรับหยกไว้ ดวงตาลุ่มลึกเปล่งประกาย ทว่ายังคงเย็นชาและเคร่งขรึมมิคลาย

สายตาจ้องหยกสลักลายปักษา ในใจคล้ายเห็นธนูไฟปลายขนนกที่ปักศีรษะศัตรูอยู่ตรงหน้า

“ได้...ข้าจะไปเป็นพยานให้เจ้า”