ตอนที่ 8 หาพยาน1

โรงเตี๊ยมยู๋อี้ชั้นสาม หน้าห้องพักพิเศษ

หลินซิงเยียนสูดลมหายใจลึก เก็บข่มอาการอับอายที่ตีตื้นขึ้นมาในอกขณะยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างมีมารยาท

ครู่หนึ่งประตูจึงเปิดออก

ผู้มาเปิดประตูเป็นบุรุษตัวสูงผิวขาวค่อนข้างผอม มิได้มีเรือนร่างสมส่วนสมบูรณ์แบบเหมือนคนเมื่อวาน

หลินซิงเยียนให้รู้สึกใจเสีย เขาไม่อยู่แล้วหรือ?

อา...คงไม่กระมัง? นางต้องมีความหวัง

หญิงสาวชะโงกหน้ามองเข้าไปด้านในห้องนั้น พยายามกวาดสายตาหาใครอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตาย อายน่ะย่อมอาย แต่ตอนนี้จำต้องทำตัวไร้ยางอายเข้าไว้

นางสืบมาแล้วจนรู้ว่าห้องนี้มีไว้สำหรับแขกประจำที่ผูกเหมาจ่ายเท่านั้นถึงมีสิทธิ์เข้าพักได้ บุรุษตรงหน้าไม่น่าใช่เจ้าของห้อง ปลอบใจตัวเองเสร็จสรรพจึงถามตามตรง

“เจ้าของห้องอยู่หรือไม่?” พลางชะเง้อจนคอยืด

ฉู่หวน รีบยกแขนขึ้นกั้นประตูอย่างไม่ชอบใจ 

“เจ้าคงเป็นสตรีไร้ยางอายคนเมื่อวานกระมัง คิดมายั่วยวนเจ้านายข้าต่อรึ อย่าคิดว่าจะผูกมัดสำเร็จเชียว”

หลินซิงเยียนหันขวับ “ใครอยากผูกมัดไม่ทราบ นายของเจ้าไม่ได้มีเสน่ห์ขนาดนั้น”

ชายหนุ่มร้องเฮอะ “ใครจะเชื่อเล่า หลักฐานชัดเจนบนผ้าปูที่นอน ยังกล้า...อุ๊บ!”

“หุบปาก!” หลินซิงเยียนตะครุบ มือหนึ่งปิดปากเขา อีกมือรัดคอ ดึงอีกฝ่ายเข้าห้อง ส่งเท้าปิดประตูดังโครม นางกระซิบเสียงเครียด “ไม่ใช่อย่างที่เจ้าเข้าใจนะ ข้ากับเขายังไม่มีอะไรลึกซึ้งถึงเพียงนั้น”

ฉู่หวนส่งเสียงอู้อี้ คาดไม่ถึงว่าสตรีผู้นี้จะมีวรยุทธ์ นางกระทำการรวดเร็วถึงขั้นที่เขาซึ่งเป็นนักรบตั้งตัวไม่ทัน

ฝีมือฉกาจ!

ชายหนุ่มเบิกตาตื่นตะลึงฉายชัด

หลินซิงเยียนพลันรู้สึกตัว รีบปล่อยมือ “โอ้! เมื่อครู่ใครไม่รู้ ผลักข้าเข้ามาเจ้าค่ะ”

“...”

หลินซิงเยียนปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงบนเสื้อให้เขาอย่างต้องการขออภัยและประจบเอาใจ รีบพูดต่อเสียงอ่อนโยน

“คุณชายท่านนี้ ข้าแค่อยากคุยบางอย่างกับนายเจ้าแค่ชั่วครู่เท่านั้น ไม่มีเรื่องยั่วยวนชวนผูกมัดอันใดแน่นอน”

“ไม่เชื่อ!” ฉู่หวนดันไหล่นางผลักให้ออกไป

หลินซิงเยียนแข็งขืนฝืนปลายเท้าไว้ “ไม่ออก”

“ออกไป”

“ไม่”

ทั้งสองยื้อยุดกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ให้นางเข้ามา...”

สิ้นเสียงเยือกเย็น ชายหญิงหลังประตูพลันชะงัก หลินซิงเยียนใจเต้นตึกตัก ได้ยินเขาพูดเสียงขรึมอีกว่า “ฉู่หวน เจ้าออกไปก่อน เฝ้าหน้าประตูไว้ ห้ามผู้ใดเดินผ่าน”

แน่นอนว่าคำสั่งมิอาจขัด ฉู่หวนจึงจากไปแต่โดยดี ทั้งยังปิดประตูให้สนิทอีกด้วย

หลินซิงเยียนเร่งจัดการกับอารมณ์ที่เริ่มพลุ่งพล่านจนรุ่มร้อนด้วยเขินอายของตนเองอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ เดินหาเจ้าของเสียงทุ้มต่ำนั้น พบว่าดังมาจากห้องอาบน้ำ

อีกแล้ว...

“ท่านจะอาบน้ำตลอดเวลาไม่ได้นะ” หญิงสาวเผลอสบถเสียงดัง

คนฟังเพียงปรายตามองฉากกั้นอ่างไม้อย่างเย็นชา เขาเพิ่งไปฆ่าคนมาไม่ให้ล้างคราบเลือดได้หรือไร?

“เป็นเจ้าต่างหากที่มาไม่ดูเวลา”

ว่าพลางลุกออกจากถังไม้ สวมเพียงเสื้อคลุมสีดำ เผยแผงอกกำยำที่มีกล้ามเป็นลอนสง่างาม ขณะเดินออกมาจากหลังฉากกั้น

และภาพบุรุษเกือบเปลือยคล้ายล่อลวงใจเช่นนั้น ทำเอาหลินซิงเยียนเบิกตาโต

หยดน้ำที่หยาดรินไม่ขาดสายทำชุดคลุมแนบไปกับลำตัวตั้งแต่ลาดไหล่ เอวสอบ และสะโพกแกร่ง ยิ่งขับเน้นขุมพลังเร้นลับที่มีความร้อนแรงดุจเปลวไฟอยู่ข้างใน

หญิงสาวหายใจเฮือก สะกดลมปราณได้ยากเย็น หัวใจเต้นแรงแทบทะลุอก รีบเบือนหน้าหนี ชี้นิ้วสั่ง

“ท่ะ ท่าน ไป ไปใส่ผ้าก่อน!”

เจิ้งจื่อหมิงแค่นเสียงเย็น “ทำเป็นไม่เคยเห็น”

คนเคยเห็นชะงักกึก หลินซิงเยียนสูดลมหายใจลึก ตวาดคำหน้าดำหน้าแดง

“เคยเห็นแล้วก็ใช่ว่าจะอยากเห็นอีก!”

เจิ้งจื่อหมิงเอื้อมมือลงกระชับสายรัดเอวลวกๆ  กวาดสายตาคมปลาบมองหน้าผากของสตรีตรงหน้านิ่งๆ นอกจากไม่ยอมใส่เสื้อผ้าตามคำนาง ยังเดินมานั่งลงที่โต๊ะ จิบชาอย่างใจเย็น คล้ายภูผาน้ำแข็งที่นิ่งสงบแต่เย็นเยียบชวนเหน็บหนาวปานนั้น

ทว่าหลินซิงเยียนกลับรู้สึกร้อนผ่าวแทบมอดไหม้ ไม่รู้ว่าควรเอาลูกนัยน์ตาไปวางไว้ทางใด จึงเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้าเขาทั้งที่หลับตาปี๋ กิริยาน่าขันสิ้นดี

เจิ้งจื่อหมิงเลิกคิ้วมอง “จะคุยแบบนั้น?”

คนถูกถามพยักหน้าถี่ๆ ทั้งที่ยังหลับตาแน่น

“มานั่งลง” เขาสั่ง

หญิงสาวค่อยๆ คลำทางมานั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม  ไม่ยอมลืมตามองใครบางคน

แววตาเจิ้งจื่อหมิงมืดดำ เขาพลันยิ้มเหี้ยม รู้สึกเหมือนถูกกระตุกหนวดเสือ “เจ้ากำลังหยามข้าอยู่กระมัง เมื่อวานยังเร่าร้อนปานนั้น เรียกร้องลูบคลำข้าทุกส่วน พอได้ลูบสมใจ วันนี้กลับรังเกียจ”

หลินซิงเยียนลืมตาพรึบ รีบแย้งทันควัน “เมื่อวานข้าพลาดท่าเสียทีถูกยาปลุกกำหนัดเล่นงาน ที่ทำลงไปล้วนเป็นเพราะฤทธิ์ยาทั้งสิ้น ข้ามิได้ตั้งใจล่วงเกินท่านจริงๆ นะ มีแต่ท่านนั่นแหละที่ทำข้าน่ะ”

ทั้งบีบทั้งคลึงระบมไปหมด คนนะไม่ใช่ขนมแป้ง