ตอนที่ 1 ปลอมตัว ถอนหมั้น

หญิงสาวชุดสีชมพูกำลังยืนจ้องมองบางสิ่งตรงหน้าห้องพักหนึ่งในโรงเตี๊ยมยู๋อี้

นางมองด้วยสองตาแดงก่ำอย่างผู้ถูกกระทำให้เสียใจอย่างร้ายแรง

สตรีผู้นี้คือหลินซิงเยียน

หญิงสาวปลอมตัวเป็นแฝดผู้พี่

ทั้งเสื้อผ้าที่สวม ใบหน้าสะคราญและทรงผมม้วนขึ้นล้วนตรงตามแบบฉบับของหลิวเล่อเจินทุกอย่าง

ยามนี้นางสลัดคราบหญิงสาวชาวยุทธ์ออกไปจนสิ้น เหลือเพียงสตรีที่อ่อนหวานและอ่อนแอบอบบาง

ประตูห้องพักถูกผลักออกเสียงดังโครม กำแพงห้องสะเทือนไปทั้งแนว จนแขกเหรื่อห้องข้างๆ ตกใจถ้วนหน้า เจ้าของฝ่ามือคือเสี่ยวเอ้อร์ตัวโตผู้ถูกจ้างมาแค่ให้เปิดประตูด้วยเงินถุงใหญ่

ในขณะที่ห้องซึ่งประตูพังไปแล้ว พลันปรากฎภาพของชายหญิงร่างเปลือยคู่หนึ่งนั่งอยู่บนเตียงนอน

ทั้งสองคนนั้นมีท่าทางตื่นตะลึงอย่างที่สุด

ฝ่ายชายดูจะตกใจยิ่งกว่าฝ่ายหญิง ดวงตาของเขาเบิกกว้างจ้องหญิงสาวผู้ยืนอยู่หน้าประตูห้องอย่างอึ้งงัน

“เล่อเจิน...” เขาครางเรียกนางเสียงแห้ง

ครั้นได้สติฝ่ามือพลันยกขึ้นลูบใบหน้าอย่างหงุดหงิด แลเห็นเพียงเส้นผมยาวสยายเคลียไหล่กว้างชื้นเหงื่อของตน เขาตกใจมาก รีบหันขวับ จับจ้องสตรีร่างเปลือยข้างกัน จากนั้นหันมองหน้าประตูอีกครา

“เล่อเจิน ข้า...นางๆ เฮ้อ...ข้าอธิบายได้”

เขาเอ่ยตะกุกตะกัก ไม่รู้จะแก้ตัวต่อสตรีชุดสีชุมพูหน้าประตูห้องอย่างไรดี

ทว่านางเพียงยืนนิ่งเงียบงัน สองตาเอาแต่จ้องเขม็งมองสภาพไม่เรียบร้อยของเขากับหญิงในผ้าห่มผืนเดียวกัน

สีหน้าของนางนั้นบ่งบอกได้ดีถึงสตรีที่เจ็บช้ำน้ำใจจนพูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น

บุรุษละล่ำละลั่ก “เล่อเจิน เจ้าช่วยฟังข้าสักคำ ข้ากับนาง...”

“ไม่จำเป็น พี่ลู่อวิ้น ท่านไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งสิ้น”

หลินซิงเยียนเริ่มร้องไห้และโวยวายด้วยเสียงดังลั่น พลางเหลือบมองสตรีบนเตียงกับเขาด้วยน้ำตานองหน้าแต่ในใจลอบแสยะยิ้มเย็น เมื่อเห็นสตรีอีกคนของลู่อวิ้นกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มปิดหน้าร่ำไห้เนื้อตัวสั่นเทา ท่าทางทั้งยั่วยวนและน่าสงสารจับใจ

ช่างเปี่ยมเสน่ห์แห่งสะคราญโฉมโดยแท้

ดูก็รู้ว่าเป็นน้ำตาที่เรียกออกมาได้ดังใจ หลินซิงเยียนรู้สึกชื่นชมอีกฝ่ายมาก พลางร่ำไห้โวยวายต่อเนื่อง

“ข้าเสียใจมาก ผิดหวังเหลือเกิน พี่ลู่อวิ้น ข้าเพียงหวังว่าจะไม่มีงานหมั้นเกิดขึ้นระหว่างเราเจ้าค่ะ”

ลู่อวิ้นทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่ไม่อาจทำได้ เพราะกำลังเปลือยล่อนจ้อนจึงทำได้เพียงตะโกน “ไม่นะ เล่อเจิน ข้าไม่ถอนหมั้นเด็ดขาด ข้าขอโทษ...ข้าเองก็เสียใจ”

แววตาของเขาเผยความรักใคร่อาทรอย่างสุดซึ้ง คล้ายสำนึกผิดอย่างแท้จริง

หญิงสาวจึงเค้นอาการสะอึกสะอื้นพลางกล่าวเสียงที่แสดงออกถึงความขมขื่นอย่างน่าสงสารกว่าสตรีใดในโลกหล้า ในมือยังมีผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้นคอยซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง

“ท่านควรรับผิดชอบนางให้ดี อย่าให้เป็นที่ครหา” สิ้นวาจาสั่นเครือที่ยังคงดังก้องไปทั่วชั้นสามของโรงเตี้ยม สตรีชุดสีชมพูก็หมุนกายร้องไห้และวิ่งจากไปไม่เหลียวหลัง ทิ้งไว้เพียงหลายสายตาจากแขกเหรื่อจากห้องอื่นมองตามอย่างเวทนาจับหัวใจ

“นั่นคุณหนูใญ่สกุลหลินนี่นา แล้วนี่คุณชายสกุลลู่มิใช่รึ มีเรื่องอันใดกันนะ?” คนหนึ่งกระซิบถามอย่างใสซื่อ

“เจ้าโง่ พวกเขาเป็นคู่หมั้นกัน นางจับได้ว่าคู่หมั้นกำลังทำเรื่องเหลวไหลกับหญิงอื่นคาตาปะไร”

“โอว! เช่นนี้สมควรถอนหมั้น”

“แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายนะ ดูสิ คุณชายลู่ไม่ยอม เขาผลักสาวงามออกห่าง รีบสวมผ้ายกใหญ่ สงสัยจะรีบตามไปง้องอนคุณหนูใหญ่สกุลหลิน”

“อา...เช่นนั้นคงไม่ถอนหมั้นสินะเจ้าคะ ข้าเป็นสตรีด้วยกันเห็นแล้วรู้สึกแค้นแทนนัก”

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าก็เช่นกัน หากไม่ถอนแต่โดยดีก็ต้องฟ้องศาลาว่าการแล้วล่ะ ข้าจะไปเป็นพยานให้นางดีหรือไม่”

“ดี ข้าไปด้วย”

เสียงพูดคุยล้วนเป็นเช่นนั้น

ลู่อวิ้นที่กำลังจะวิ่งไปง้อพลันชะงัก ได้แต่มองตามเงาหลังของคู่หมั้นคนงามอย่างมิอาจทำสิ่งใด

กลิ่นคาวหลังร่วมรักคละคลุ้งไปทั่วห้องพักถึงเพียงนี้ ยังจะสามารถอธิบายอันใดได้อีก!