ปฐมบท

ใต้ม่านโปร่งที่โบกพลิ้วผะแผ่วเผยให้เห็นภาพหนึ่งบนเตียงนอนหนานุ่มภายในห้องพักพิเศษของโรงเตี๊ยมยู๋อี้

บุรุษหนุ่มร่างเปลือยเปล่าที่มีสัดส่วนสมบูรณ์แบบค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง หลังจากผ่านช่วงเวลาพายุอารมณ์ที่ทำมึนงงเนิ่นนานจนในที่สุดก็ได้สติกลับคืนมา  มิรู้เช่นกันว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร หากแต่ความรู้สึกหวามไหวที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่ยังคงกำซาบซึมลึกไปถึงกลางใจอย่างไร้สาเหตุ

ผิวขาวนุ่ม รูปร่างอวบอิ่มที่ควรซุกซ่อนใต้ชุดรัดกุม แพขนตาที่ปกติมักนิ่งสงบมิเคยกระพือไหว ดวงตาเรียวยาวที่เดิมทีปกคลุมด้วยความเยือกเย็นลุ่มลึกแลดูไร้ความรู้สึกใด ทั้งหมดของสตรีผู้นั้นเขาเพิ่งได้มีโอกาสเห็นในมุมมองที่แตกต่างออกไป

สตรีที่เดิมทีสุขุมเงียบขรึมจืดชืดไร้เสน่ห์ไม่น่าสนใจยิ่งไม่มีสิ่งใดน่าจดจำสำหรับเขากลับเผยความเร่าร้อนและออดอ้อนที่ดุดันปานนั้น

นางเหมือนเปิดเปลือยอีกตัวตนที่ซ่อนเร้น

ยามสบตากลมโตที่ร้อนแรงปานเพลิงคู่นั้นยังให้ความรู้สึกเสมือนถูกดึงดูดจากฤทธิ์ที่หวานเชื่อมของน้ำผึ้งหยาดเยิ้มออกมาอย่างน่าแปลกใจ

ทุกรสสัมผัสจากผิวเนื้อเนียนละเอียดผ่านเนื้อแกร่งล้วนตราตรึง ความร้อนผะผ่าวที่ส่งผ่านให้กันล้วนน่าจดจำ

แววตาคมดำขลับที่เพลิงอารมณ์มอดดำลงแล้วคู่นี้เหลือบมองมัดกล้ามกำยำของตนที่มีรอยฟันขบกัดเล็กๆ ก่อนค่อยๆ กวาดมองไปทางที่นอนยับย่นด้านข้าง

ตรงนั้นมีรอยเลือดสีแดงประทับอยู่อย่างโดดเด่น

อันที่จริงนางควรบีบน้ำตาร้องไห้ฟูมฟาย ให้เขาต้องรับผิดชอบชั่วชีวิตมิใช่หรือไร ไยเอ่ยปากขอโทษยกใหญ่

“พี่ชาย ข้าไม่ได้ตั้งใจ ท่านอย่าถือสาหาความเลย หากเจอหน้า ก็ไม่ต้องทักทายข้านะ ลืมมันไปซะ”

พูดพลางกระโดดจากเตียงอย่างว่องไวราวแมวป่า สวมเสื้อผ้าที่เพิ่งถอดครบทุกชิ้นแล้ววิ่งหายไปไม่เหลียวหลัง

“...”

นางไปแล้ว...

ไร้การเรียกร้อง ไม่กล่าวแม้คำลา

ทิ้งไว้เพียงคราบเลือดที่หยาดหยดจากกลีบบุปผา

มุมปากบุรุษค่อยๆ ยกโค้งเกิดเป็นรอยยิ้มบาง บันดาลให้ใบหน้าหล่อเหลาแลดูเย้ายวนใจเป็นพิเศษ

ดวงตาคู่คมเห็นเพียงพู่ห้อยเอวขนนกสีฟ้าที่ตกอยู่ 

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใด

ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง

ทุกตัวอักษรเกิดจากจินตนาการทั้งหมด

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับจินตนาการ

ด้วยรัก