รางวัล

รอบกายพร่ามัวแม้กระทั่งสายตาผิดหวังอย่างยิ่งของหลินซูหลานองค์หญิงสามของฮ่องเต้องค์ก่อนมีเพียงจุดที่หยางฟงฉีกับเสี่ยวหลินยืนอยู่เท่านั้นที่เจี้ยนหลิงเห็นมันเด่นชัด หยางฟงฉียิ้มสุขสมกับเสี่ยวหลินที่มีท่าทีเอียงอาย ผู้คนล้วนแซ่ซ้องกับความเหมาะสมกันดังสุริยันเคียงคู่จันทราในวันที่จันทร์ค้างฟ้าสดใส

"เจี้ยนหลิง หลิงเจี้ยนหลิง"

ร่างดั่งหุ่นไม้ สะบัดผ้าคลุมหน้าปาลงกับพื้น

สุรามงคลถูกแจกจ่าย ไท่จือกับไท่จือเฟยคล้องแขนแลกกันดื่มสุราในมือชื่นมื่น

"คุณหนู….หลินเจี้ยนหลิง"

เพ่ยตงดึงสติเจี้ยนหลิงมิใช่แค่เพียงดึงสติเขายังดึงร่างบางให้ออกจากความอัปยศตรงหน้า

ไม่แม้แต่จะหลุดคำกล่าวใดออกมาไม่มีน้ำตาแต่ใจก็แหลกสลายด้วยความผิดหวังได้ไม่ยาก

"ไปร่ำสุราที่โรงเตี๊ยมเดียวดายของเยว่ฉีจะดีไหม"

เพ่ยตงชักชวน คิดถึงโรงเตี๊ยมเดียวดายร้างไร้ผู้คนที่ล้วนมีสุรารสเลิศหมักบ่มด้วยมือของแม่นางเยว่ฉี เจี้ยนหลิงเหมือนหุ่นไม้ที่ไร้ความรู้สึกนึกคิด อนาคตข้างหน้าไม่อาจคาดเดา ทว่ากับต้องพบกับเรื่องใดบ้างเจี้ยนหลิงก็ต้องรับมันให้ได้สายตาผิดหวังจากมารดา เป็นสิ่งที่เจี้ยนหลิงไม่อยากเห็นมัน ต่อจากนั่นมารดาจะปฏิบัติอย่างไรกับเจี้ยนหลิงก็เพียงแค่ก้มหน้ารับมัน

หยางฟงฉีกุมมือเสี่ยวหลินมองสบตาคม

"ข้ารู้ว่าจะต้องเป็นเจ้า และจะต้องเป็นเจ้าเท่านั้น"

เสียงโห่ร้องดังออกไปด้านนอกวังหลวง เจี้ยนหลิงก้าวเดินนำเพ่ยตงยังเดินตามเช่นทุกวันผ่านมา

ตระกูลหลิน

ไม้เรียวใหญ่ฟาดลงบนหลังของเจี้ยนหลิงอย่างแรง

"ฮูหยินใหญ่ พี่หญิงโปรดระงับโทสะด้วยได้โปรด"หลินลี่หลิน

ฮูหยินรองวิ่งเขากอดเจี้ยนหลิงไว้เอาตัวบังไม้เรียวที่หวดมาสุดแรงแต่เมื่อเห็นว่าเป็นฮูหยินรองกลับยั้งมือไว้ทัน

"ได้โปรดพี่หญิงไม่ใช่ความผิดคุณหนูใหญ่ ….เพียงแค่ไท่จือหมายหมั่นว่าต้องเป็นเสี่ยวหลิน"

คำพูดตอกย้ำ ดวงตาของหลินซูหลานยิ่งมีประกายโกรธเคืองยิ่งกว่าเดิม

โยนไม้เรียวในมือทิ้ง

"หุบปากเจ้าเสีย พานางไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้ ข้าไม่มีลูกเช่นนางอีกต่อไป"

เจี้ยนหลิงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับกาย

"คุณหนูใหญ่ ไปเถอะค่ะ"

"ท่านแม่ ท่านลงโทษข้าเถอะแต่อย่าได้เฉยชากับข้าเช่นนี้ ท่านแม่"

หลินซูหลานสะบัดกายเดินหนีไป

เพ่ยตงดึงเจี้ยนหลิงให้ลุกขึ้นอีกครั้ง

"คุณหนู อีกไม่นานนายหญิงก็จะหายโกรธ เพียงแค่ให้เวลานายหญิงได้ไตร่ตรอง"

"หลินเจี้ยนหลิงรับราชโองการ"

ขันทีอัญเชิญราชโองการมาคลี่ออกตรงหน้า ฮูหยินรองกำลังจะก้าวขาออกจากห้องไปถึงกับชะงักงัน ทุกคนต่างทรุดกายลงรอรับราชโองการ

"ด้วยหลินเจี้ยนหลินเป็นผู้ที่มากความสามารถ อีกทั้งยังฉลาดเฉลียวยังความเสียดาย หากจะไม่ได้รับใช้ราชสำนัก ฝ่าบาทจึงได้มีราชโองการ แต่งตั้งหลินเจี้ยนหลิงให้ดำรงตำแหน่ง องครักษ์หญิงข้างกายทำงานรับใช้ใกล้ชิดคอยรับบัญชา และถ่ายทอดพระบัญชาของฝ่าบาท หลินเจี้ยนหลิงรับราชโองการ…"

ขันทีชรายื่นราชโองการใส่ในมือของเจี้ยนหลิงที่ยื่นมือออกมารับราชโองการด้วยสีหน้างงงัน

"ท่านองครักษ์หญิง ยินดีด้วยเป็นประวัติศาสตร์ที่ต้องจารึกไว้เลยทีเดียวแคว้นของเรา ไม่เคยมีองครักษ์หญิงมาก่อน อืมท่านองครักษ์ฝ่าบาทให้ท่านเข้าเฝ้าในบ่ายวันนี้เพื่อรับของกำนัลพระราชทานและตราประจำตำแหน่งที่สั่งทำเพื่อท่านองครักษ์โดยเฉพาะ"ขันทีชรายิ้ม

"ขอบคุณกงกง เจี้ยนหลิงรับบัญชาฝ่าบาท"ประสานมือ รู้สึกตื้นตันยิ่งนัก

ฮูหยินรองตรงเข้ากุมมือเจี้ยนหลิง

"คุณหนูใหญ่ยินดีด้วย ยินดีด้วย ..เด็กๆ นำเรื่องน่ายินดีนี้ไปรายงานนายท่านกับฮูหยินใหญ่เดี๋ยวนี้"เจี้ยนหลิงยิ้ม เพ่ยตงเร้นกายหายไป

วังหลวง

เสี่ยวหลิน ชะเง้อชะแง้รอการมาของเจี้ยนหลิงเมื่อเกี้ยวหยุดที่หน้าประตูวัง ย่อกายลงช้าๆ เจี้ยนหลิงถอนหายใจ ตรงเข้าพยุงเสี่ยวหลินให้ลุกขึ้นมิใช่ความแค้นระหว่างพี่น้องแต่เป็นความเจ็บช้ำจากคนที่ปฏิเสธเจี้ยนหลิง ซึ่งไม่ใช่เสี่ยวหลินที่ต้องมาถูกความเจ็บช้ำครั้งนี้ถาโถมเข้าใส่

"เจ้าเป็นถึงไท่จื่อเฟย จะมาย่อกายให้ข้าทำไมกัน"

"พี่สาวข้า แค่อยากเลี้ยงน้ำชาท่าน"

"ข้ามารับบัญชาฝ่าบาท ไว้วันอื่น"

"ข้า ...อยากคุยกับท่านวันนี้ เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ หากยังไม่ได้เอ่ยคำเสียใจกับท่าน"

น้ำเสียงออดอ้อนแววตาเศร้าสร้อยเช่นที่เคยทำเป็นประจำ

หน้าบัลลังก์สูง

ใต้เท้าหลินยืนอยู่ตรงหน้าแวดล้อมด้วยเหล่าขุนนางที่แสดงความยินดี

บิดามีสีหน้าเรียบเฉยมิได้ยินดียินร้ายด้วยรู้ว่าอย่างไรตำแหน่งไท่จือเฟยก็เป็นของตระกูลหลิน แต่ความคาดหวังในตัวของ เจี้ยนหลินมีมากกว่า

"องครักษ์หญิงหลินเจี้ยนหลิง"เสียงขันทีขานดังๆ

เหล่าขุนนางต่างหันเหความสนใจมาที่เจี้ยนหลิง

"ยินดีด้วย ท่านองครักษ์หญิงยินดีด้วย"

เสียงขุนนางที่ต่างแย่งกันพูดด้วยตำแหน่งนี้มักยึดติดกับเหล่าบุรุษเท่านั้น

"บุตรีมากควาสามารถใต้เท้าหลินกับไม่เคยให้ใครได้รู้ มาบัดนี้ข้าแต่งตั้งหลินเจี้ยนหลิงในตำแหน่งพิเศษ ต่อไปหวังว่าความสามารถนางจะไม่สูญเปล่า ช่วยกันรับใช้ราชสำนักต่อไป หลินเจี้ยนหลิงป้ายหยกนี่มอบให้เจ้าแทนตัวข้า เห็นป้ายหยกเสมือนเห็นข้าคำพูดเจ้าล้วนเป็นบัญชาข้าเมื่อแสดงป้ายหยก"

เสียงฮือฮาจากเหล่าขุนนางที่ต่างสงสัยในอำนาจของเจี้ยนหลิงว่าได้มาด้วยใบหน้าที่งดงามของนางทำให้ฮ่องเต้หลงใหลต้องการนางไว้ข้างกาย เพื่อการอื่นหรือไม่

เจี้ยนหลิงย่อกายรับเอาป้ายหยกไว้ในมือ