ตอนที่ 3

อากาศหนาวเย็นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนเริ่มจู่จับทันทีที่ วินเซนต์แตะเท้าลงเหยียบพื้นดิน ณ ท่าอากาศยานเชียงใหม่ ชายหนุ่มเดินมาทางอาคารผู้โดยสารขาเข้าโดยมีหนานเมืองผู้จัดการปางไม้คนสนิทมายืนรอรับอยู่ก่อนแล้ว

“เวนิสเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่เห็นหน้าคนสนิท วินเซนต์ก็เอ่ยถามถึงน้องสาวทันที พลางโยนกระเป๋าเป้ใบเก่งไว้ที่เบาะหลังรถกระบะคันคร่ำคร่าเพราะผ่านการใช้งานมาหลายปี และก้าวขึ้นไปนั่งบนรถข้างๆ คนขับ

“เธอมีอาการติดเชื้อที่ปอด เลยต้องรีบพาเธอเข้ามารักษาตัวที่โรงพยาบาล ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับพ่อเลี้ยง” หนานเมืองตอบเสียงเรียบ ก่อนจะสตาร์ทรถและเร่งพาเจ้านายไปหา ‘คุณหนูน้อย’ ที่โรงพยาบาลทันที

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล วินเซนต์ก็พบกับธนัฐนนท์ นายแพทย์ประจำตัวเวนิส กับก้องหล้า เจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกับเขามาตั้งแต่มัธยม จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย เขากับก้องหล้าเลือกเรียนวนศาสตร์ในกรุงเทพฯ ด้วยก้องหล้ามีอุดมการณ์ในการรักษาป่าและสัตว์ป่า ส่วนเขาเรียนเพื่อมาช่วยกิจการปางไม้ของมารดา ในขณะที่ธนัฐนนท์ เลือกเรียนแพทยศาสตร์ที่เชียงใหม่

“น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างไอ้หมอ” ทันทีที่เห็นเพื่อน เจ้าของปางไม้หนุ่มก็รีบร้องถามทันที ร่างสูงตรงดิ่งไปยังเตียงคนไข้หลังใหญ่ของน้องสาวภายในห้องพิเศษ นัยน์ตาสีเทาชวนฝันนั้นมองดวงหน้าซีดเซียวของคนตัวบางอย่างสะท้อนใจ

“พ้นขีดอันตรายแล้ว ดีที่ป้าหม่อนกับป้าคำแพงให้หนานเมืองขับรถพามาส่งโรงพยาบาลทัน ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน เริ่มหนาวแล้ว เลยมีไข้ขึ้นสูง” ธนัฐนนท์ตอบพลางขยับกรอบแว่นตาสีดำนิดหนึ่งและส่งยิ้มจางๆ ให้เพื่อน

ความจริงแล้ว ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องกับเวนิส น้องสาวหัวแก้วหัวแหวนของพ่อเลี้ยงวินเซนต์เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน คุณหมอหนุ่มก็กลายเป็นแพทย์ประจำตัวหญิงสาว เขาจะวนเวียนขับรถเข้าไปดูอาการของเวนิสในปางวินวนาวันเว้นวัน เพราะหลังจากเกิดเรื่องหญิงสาวก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา หลับไม่ยอมพื้น แต่ทว่ายังมีลมหายใจ พ่อเลี้ยงหนุ่มเลยตัดสินใจพาน้องสาวกลับไปรักษาตัวที่ปาง

“แล้วอาการติดเชื้อล่ะ” พ่อเลี้ยงหนุ่มถามอีก มือหนาลูบศีรษะคนหลับแผ่วๆ ไปมา

“ปลอดภัยแล้ว แต่คงต้องให้อยู่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน” หมอหนุ่มกล่าว

“ช่วงนี้ฉันว่าแกน่าจะหาฮีตเตอร์มาติดในห้องเวนิสที่ปางนะ อากาศเริ่มหนาวอย่างนี้ ฉันกลัวว่าเวนิสจะทรุดอีก” ก้องหล้าซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ธนัฐนนท์เสนอ เพราะช่วงนี้เริ่มย่างเข้าสู่ฤดูหนาว ในตัวเมืองอาจจะไม่หนาวเท่าไร แต่สำหรับปางไม้ที่มีแต่ป่าเขา ความหนาวของอากาศจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“ปกติเวนิสชอบอากาศหนาว” วินเซนต์พึมพำพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงน้องสาวที่ยังคงหลับใหลอยู่ในนิทรา “เวนิสมีโอกาสจะฟื้นบ้างมั้ยไอ้หมอ”

“เฮ้อ...ไข้ใจ จะมีอะไรทดแทนได้ดีไปกว่าใจวะ ฉันเป็นหมอแค่รักษาอาการเจ็บป่วยตามร่างกาย แต่ถ้าสภาพจิตใจ...” ธนัฐนนท์พูดไม่ออกหรือจะบอกให้ถูกคือเขาไม่อยากจะพูด การที่เวนิสหลับไม่ยอมตื่นส่วนหนึ่งก็มาจากสภาพจิตใจที่บอบช้ำ...ช้ำเพราะรัก รักที่มากเกินจะรับได้กับความเจ็บปวด

“ถ้าไม่เป็นเพราะมัน...น้องสาวฉันก็ไม่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้” วินเซนต์เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างแค้นใจ เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนที่เขาจะเดินทางไปอิตาลีเพื่อไปเยี่ยมเยียนพ่อกับแม่ตามปกติเป็นประจำทุกปี เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนของน้องสาวว่าน้องสาวเข้าโรงพยาบาลเพราะมีเลือดออกไปหยุด แต่ช้ำไปกว่านั้นคือ เขาได้รับรู้ถึงสาเหตุ...น้องสาวทำแท้ง น้องสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยได้ไม่กี่เดือน และขออนุญาตเขาไปทำงานที่อื่นเพื่อหาประสบการณ์ก่อนจะมาช่วยงานเขาเต็มตัว แต่ไม่คิดเลยว่าประสบการณ์ที่น้องได้รับมันจะเลวร้ายถึงเพียงนี้

“เขาทิ้งเวนิสไป เขาเลือกผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นแย่งเขาไปจากเวนิส ขนาดมันรู้ว่าเวนิสท้องกับวัช มันยังแย่งเขาไป” นี่คือสิ่งที่น้องสาวคร่ำครวญให้เขาฟัง ที่เจ็บปวดยิ่งกว่านั้นคือ ผู้ชายคนนั้นเป็นคนทำให้เวนิสแท้งลูก มันหลอกเวนิสให้ดื่มยาขับเลือดโดยบอกว่าเป็นยาบำรุง และปล่อยให้น้องสาวเพียงคนเดียวของเขาต้องนอนจมกองเลือด ถ้าเพื่อนของเวนิสไม่ไปเจอและนำส่งโรงพยาบาลได้ทัน ป่านนี้ เวนิสคงได้ไปอยู่กับพระเจ้าแล้ว

“เวนิสไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เวนิสอยากตาย ทำไมเขาทำกับ เวนิสอย่างนี้ เขาบอกรักเวนิส แต่สุดท้ายเขาก็เลือกนังนั่น เขาเลือกผู้หญิงคนนั้น” เสียงน้องสาวคร่ำครวญยังดังก้อง แล้วคืนหนึ่งมันก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อเขาไปนอนเฝ้าไข้และเผลอหลับไป เวนิสดึงสายน้ำเกลือและลุกออกจากเตียง เธอพาร่างไร้กำลังเดินออกจากโรงพยาบาลไปยังกลางถนนยามค่ำมืด และสุดท้ายก็ถูกรถชนเข้าอย่างแรง

ยามนั้นวินเซนต์ไม่รู้จะโมโหใครระหว่างเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล เวนิส หรือตัวเขาเองที่ไม่ดูแลเวนิสให้ดี แต่ที่แน่ๆ ไอ้ตัวต้นเหตุมันต้องรับผิดชอบ และตั้งแต่เวนิสถูกรถชน เธอก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย เขาจึงขอย้ายเธอจากกรุงเทพฯ มารักษาตัวต่อที่เชียงใหม่ โดยมีธนัฐนนท์เป็นแพทย์เจ้าของไข้

“แล้วพ่อกับแม่นายถามอะไรหรือเปล่าที่เวนิสไม่ได้ไปด้วย” ก้องหล้าเอ่ยถามขึ้นอีก ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆ หนานเมืองที่มีสีหน้าเคร่งขรึมไม่แพ้เจ้านาย

“ฉันบอกท่านว่า เวนิสกำลังสนุกกับงาน ตอนนี้ก็กำลังยุ่งๆ เลยไปหาท่านไม่ได้”

“คิดแล้วก็อยากเอาตัวไอ้เลวนั่นมาหั่นเป็นชิ้นๆ จริงๆ” ธนัฐนนท์ว่าอย่างแค้นเคืองไม่แพ้กัน เพราะเขาเห็นเวนิสมาตั้งแต่เด็กๆ และก็รักไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง

“หั่นเป็นชิ้นๆ มันไม่สาสมกับที่มันทำกับเวนิสหรอกไอ้หมอ ฉันอยากให้มันทรมานมากกว่านั้น” วินเซนต์เค้นเสียงออกมา นัยน์ตานั้นแข็งกร้าวราวกับมีกองเพลิงสุมอยู่เป็นพันกอง เพลิงที่พร้อมจะแผดเผาคนที่ทำร้ายน้องสาวของเขาให้เหลือเพียงกองเถ้าถ่าน

“เท่าที่ผมถามจากเพื่อนคุณหนู เธอบอกว่า ผู้ชายคนนั้นชื่อนายวัชระ เป็นนักบินผู้ช่วยของสายการบินต่างชาติ รู้จักกับคุณหนูตอนที่คุณหนูเดินทางไปสัมมนาที่ต่างประเทศกับบริษัท แล้วนั่งเครื่องบินลำที่หมอนั่นเป็นคนบังคับ” หนานเมืองรายงานสิ่งที่ตนรู้มาให้เจ้านายหนุ่มฟัง

“แล้วผู้หญิงที่แย่งนายวัชระไปจากเวนิสล่ะ” ก้องหน้า เจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มเอ่ยถาม

“ผมยังได้ข้อมูลไม่มาก รู้แต่ว่าก่อนเกิดเรื่อง คุณหนูเองก็ไปอาละวาดผู้หญิงคนนั้นที่สนามบิน” หนานเมืองตอบกลับ

“หนานเมือง สืบเรื่องของสองคนนั้นให้เร็วที่สุด ฉันต้องการให้พวกมันชดใช้กรรม โดยเฉพาะไอ้วัชระ ฉันจะต้องเอาตัวมันมากราบเท้าเวนิสก่อนที่ฉันจะฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง”

“เฮ้ยไอ้วิน...อย่างนี้มันผิดกฎหมายนะเว้ย” ก้องหล้าติง เพราะเขาเป็นข้าราชการถือกฎหมายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่สิ่งที่เพื่อนจะทำกำลังขัดกับข้อกฎหมายอย่างรุนแรง

“นั่นสิไอ้พ่อเลี้ยง แล้วผู้หญิงคนนั้นนายจะเอาเรื่องเธอด้วยหรือ” ธนัฐนนท์ว่าพลางสบตากับก้องหล้าอย่างไม่สบายใจ

“ใช่...ฉันจะเอาเรื่องมันทั้งคู่” วินเซนต์ตอบเสียงหนักแน่น มือหนากำเข้าหากันจนลำแขนแกร่งนั้นเกร็งขึ้น

“แต่ความจริงผู้หญิงนั่นก็ไม่น่าเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้นะเว้ย” คุณหมอหนุ่มติงเบาๆ ด้วยเห็นว่าเรื่องนี้คนผิดคือนายวัชระเท่านั้น ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแค่หมากในวังวนเสน่หาของผู้ชายเลวๆ คนนั้น

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าเวนิสกำลังท้องกับไอ้วัชระ แต่ก็ยังรั้นจะดึงนายวัชระไว้ เป็นสาเหตุให้ไอ้เลวนั่นมันหลอกให้เวนิสแท้งลูก หลานของฉันต้องตายเพราะฝีมือมันสองคน ฉันไม่ปล่อยพวกมันไปเสวยสุขกันแน่ๆ”

เสียงห้าวยืนยันหนักแน่น ทั้งแววตาและสีหน้า บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ว่าอย่างไร เขาจะไม่ล้มเลิกความคิดนี้ ใครที่ทำให้น้องสาวของพ่อเลี้ยงวินเซนต์ต้องเจ็บ มันผู้นั้นต้องเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวี

ความเจ็บแค้นสร้างม่านบางๆ ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่อาจแยกแยะผิดถูกได้แล้ว...ตอนนี้เขาเพียงต้องการใครสักคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้มาลงโทษเท่านั้น

ก้องหล้ากับธนัฐนนท์สบตากันอย่างหนักใจ ถึงพวกเขาอยากจะฆ่าวัชระเพียงใด แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่ถูกต้องคือให้กฎหมายลงโทษ ยิ่งกับผู้หญิงที่เป็นแค่หมากในกระดานแล้ว เธอเองก็คงไม่ต่างอะไรกับเวนิสที่โดนพิษรักเข้าตาจนมืดบอด ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อยื้อให้คนที่ตนรักไม่เป็นของคนอื่น แม้แต่หนานเมืองเองก็ยังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะใช่ว่าเขาเองจะเห็นด้วยกับความคิดของพ่อเลี้ยง แต่ก็ไม่กล้าขัดใจเจ้านายที่เขารู้นิสัยดีว่าเป็นพวกพูดจริง ทำจริง และถ้าใครบังอาจมากระตุกหนวดเสือ เป็นต้องถูกเสือตะปบและบาดเจ็บปางตายกลับไปทุกราย