[ตอนที่ 4 สู่แคว้นฉิง]

ลิขิตรักพลิกชะตาร้าย

[ตอนที่ 4 สู่แคว้นฉิง]

‘หกชั่วยามหลังจากวิญญาณของเจ้าสิงสู่ร่างของจางเซี่ยวอิง วิญญาณของนางจะยังมิแตกดับในทันที แต่ยังคงต้องวนเวียนอยู่ในที่ที่นางตาย’

เสียงสะท้อนจากสายน้ำดังมาอีกครั้ง นั่นทำให้อิงอิงคิดอะไรออก เธอจำได้ว่าหนึ่งชั่วยามนั้นราว ๆ สองชั่วโมง ดังนั้นก่อนครบสิบสองชั่วโมงขอเพียงเธอกับจางเซี่ยวอิงยังได้อยู่ด้วยกัน ภารกิจกอบกู้เกียติของจางเซี่ยวอิงก็อาจจะคืบหน้าไปได้มากทีเดียว

"เซี่ยวอิงจะไม่ลืมพระคุณแม่นางอิงอิงเลยเจ้าค่ะ" จางเซี่ยวอิงคำนับให้อิงอิงครั้งหนึ่ง

"เอาวะ! ไหน ๆ ก็กลับไปไม่ได้แล้ว ชีวิตนี้ก็ขอทำความดีเพื่อต่อบุญในชาติหน้าแล้วกัน สาธุขอให้ผลบุญครั้งนี้ทำให้ไปที่ไหนก็มีแต่ผู้คนรักหนู ไม่ว่าจะทำอะไรก็สำเร็จทีเถอะ" อิงอิงว่า สาวน้อยไม่ยอมถอยแน่นอนจนกว่าจะได้ล้างมลทินให้จางเซี่ยวอิง เพราะเธอถือคติที่ว่า...ต่อให้ตัวตายก็ไม่เสียดายถ้าได้ทำจนสุดกำลังแล้ว

สิ้นเสียงสาวน้อยอิงอิงแสงสว่างวาบก็ได้นำพาดวงวิญญาณของอิงอิงกลับเข้าร่างไร้ลมหายใจของนางกำนัลจางเซี่ยวอิงที่ถูกวางไว้บนเปลหาม เพื่อนำออกจากตำหนักฉิงเทียน ในขณะเดียวกันนั้นท่านอ๋องสามโม่หยางหมิงก็กลับเข้าสู่ตำหนักพอดี

"ครั้งนี้ได้แม่ทัพเซี่ยร่วมเดินทางไปด้วย เปิ่นหวางจึงได้เข้าถึงตัวหัวหน้าชนกลุ่มน้อย คนเหล่านั้นไร้ที่พักพิง อาศัยชายแดนแคว้นฉิงหมายตั้งรกราก หากละเลยก็อาจจะก่อภัยในภายหน้าได้" น้ำเสียงทุ้มเอ่ย

"กระหม่อมเพียงคุ้มกันความปลอดภัย ท่านอ๋องปรีชาสามารถกำจัดภัยแผ่นดินทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ"

แม่ทัพเซี่ยเฟิงอวิ๋นมิอาจนำความดีใส่ตน ถึงบุรุษหนุ่มจะเดินทางไปด้วย แต่ผู้ที่สังหารหัวหน้าชนกลุ่มน้อย และจับกุมคนที่เหลือไว้ได้ล้วนเป็นคนของท่านอ๋องโม่หยางหมิงทั้งสิ้น

"แม่ทัพเซี่ยกล่าวชมเกินไปแล้ว"

"กระหม่อมคิดอย่างไรก็เอ่ยเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ"

ในขณะที่ท่านอ๋องและแม่ทัพหนุ่มกำลังจะเดินผ่านเข้าประตูตำหนัก บ่าวรับใช้ก็หามเปลสวนทางมา ท่านอ๋องฉงนใจยิ่งนักที่มีคนตายในตำหนักของพระองค์

"ช้าก่อน!" เสียงบุรุษหนุ่มห้ามบ่าวรับใช้ไว้

"คารวะท่านอ๋อง คำนับแม่ทัพเซี่ย" บ่าวรับใช้ที่เดินนำเปลหามมาค้อมคำนับให้บุรุษหนุ่มทั้งสอง

"จากไปไม่กี่วัน เหตุใดถึงมีคนตายในตำหนักเปิ่นหวางได้"

"ทูลท่านอ๋องนางกำนัลนางนี้ได้คบชู้สู่ชายนำชายชู้มาพลอดรักในตำหนักฉิงเทียน ก่อให้เกิดการหมิ่นเกียรติท่านอ๋อง จึงถูกเฆี่ยนตามกฏ สุดท้ายนางทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงขาดใจตาย กระหม่อมทั้งสองจึงจะนำศพไปส่งให้ทางเฉินมามาพ่ะย่ะค่ะ" บ่าวรับใช้รายงาน

ได้ฟังความบุรุษเจ้าของตำหนักฉิงเทียนใบหน้าหล่อเหล่าคร้ามขรึมทันที นางกำนัลคนใดกล้านำชายชู้มาระเริงร่านกันถึงในตำหนักของเขากัน

มือใหญ่ของบุรุษหมายดึงผ้าคลุมศพออก ด้วยอยากรู้ว่าหญิงชั้นต่ำที่กล้าหยามเกียรติอ๋องเช่นเขาเป็นใคร ทว่าบ่าวรับใช้นายนั้นกลับส่งเสียงห้ามไว้

"ท่านอ๋อง! ศพนี้ตายไม่งามนัก ทั้งนางยังทำผิดเป็นศพมีราคีคาวมิอาจได้รับอภัยโทษ การแตะต้องนางจะทำให้ท่านอ๋องแปดเปื้อนได้พ่ะย่ะค่ะ"

"จริงดังบ่าวรับใช้ว่า เกียรติท่านอ๋องสูงส่งอย่าได้แตะต้องศพนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพเซี่ยเห็นด้วย มิคิดว่านางกำนัลตำหนักฉิงเทียนจะกล้าหาญทำเรื่องบัดสีเยี่ยงนี้

โม่หยางหมิงละมือกลับ ก่อนจะสะบัดชายแขนเสื้อไขว้หลัง โทสะกรุ่นประทุในใจ เขาต้องไต่สวนเรื่องนี้อีกครั้ง และจัดการเข้มงวดนางกำนัลและบ่าวในตำหนักให้มากขึ้น

ขณะนั้นอิงอิงที่ถูกส่งมาอยู่ในร่างของจางเซี่ยวอิงก็เริ่มรู้สึกตัว ในหูได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยกันแต่จับประเด็นยังไม่ค่อยได้นัก

'เสียงเอะอะอะไรกัน แล้วทำไมร่างกายเจ็บเหมือนจะฉีกออกจากกันแบบนี้นะ นี่ฉันมาอยู่ในร่างจางเซี่ยวอิงแล้วเหรอ ให้ตาย...เจ็บเป็นบ้า!'

"อิงอิง...แม่นางอิงอิงเจ้ารีบตื่นเถิด!" ดวงวิญญาณของจางเซี่ยวอิงที่ตามนางกลับมายังสถานที่สุดท้ายส่งเสียงเรียกหญิงสาวบนเปล ท่านอ๋องกำลังจะไปแล้ว เหตุใดนางถึงยังมิฟื้นเสียที หากถูกหามพ้นตำหนักไปนางจะแย่เอาได้

'เสียงใครเรียกน่ะ…จางเซี่ยวอิงเหรอ?'

"ท่านอ๋องจะไปแล้ว แม่นางอิงอิงไหนเจ้าบอกจะช่วยล้างมลทินให้ข้าอย่างไรเล่า เจ้ารีบตื่นเถิด!"

ดวงวิญญาณจางเซี่ยวอิงเป็นกังวลอย่างยิ่ง นางต้องการให้ท่านอ๋องพบนาง แต่คนบนเปลกลับยังมิยอมฟื้นเสียที

'จริงด้วย...ฉันต้องช่วยจางเซี่ยวอิง!'

หมับ!

ขณะที่ท่านอ๋องโม่หยางหมิงกำลังจะเดินจากไป มือบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลและมีคราบเลือดแห้งเกาะกรังก็คว้าจับเข้าที่ชิ้นหยกของพู่ห้อยเอวท่านอ๋องไว้แน่น บุรุษหนุ่มชะงักฝีเท้ากึก ก่อนจะหันมามองอย่างมิเชื่อสายตา น้ำเสียงแหบพร่าแผ่วหวิวจากศพบนเปลดังมาให้ได้ยิน

"ช่วย...ช่วยด้วย!"

แม้น้ำเสียงแหบพร่าจะเบาหวิวจนแทบฟังมิรู้ความ ทว่าโม่หยางหมิงกลับลมหายใจสะดุด น้ำเสียงนี้คุ้นหูยิ่งนัก บุรุษหนุ่มเอื้อมไปกระชากผ้าคลุมศพออกทันที

พรึบ!

ร่างที่เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนจนเสื้อผ้าขาดวิ่นเต็มไปด้วยรอยเลือดแห้งกรัง บาดแผลบนร่างบางของนางฉกรรจ์ยิ่ง นางถูกเฆี่ยนนานแค่ไหน ถูกเฆี่ยนไปกี่ครั้งบุรุษหนุ่มแทบมิอยากคิด

"ผู้นี้คือท่านอ๋องโม่หยางหมิง แม่นางอิงอิงเจ้าลุกไหวรึไม่ มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้นที่พอจะฟังคำของเจ้า ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิดแม่นางอิงอิง"

วิญญาณของจางเซี่ยวอิงที่ล่องลอยอยู่รอบ ๆ เปลหามพยายามส่งเสียงบอกอิงอิง หญิงสาวน้ำตาหลั่งรินเมื่อเห็นใบหน้าท่านอ๋องผู้เป็นนายเหนือหัวของนาง ในที่สุดท่านอ๋องก็พบร่างของนางแล้ว

อิงอิงได้ยินเสียงของวิญญาณเจ้าของร่าง ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนเธอต้องลุกขึ้นให้ได้ ถ้าผู้ชายคนนี้คือคนที่จะฟังคำพูดนางกำนัลจางเซี่ยวอิง เธอต้องบอกเขา!

"อย่า...แค่ก ๆ อย่าเชื่อคำพูดใคร ได้โปรด!"

สาวน้อยอิงอิงกำชิ้นหยกของท่านอ๋องแน่นน้ำตาร่วงเผาะโดยไม่รู้สาเหตุ นัยน์ตาแสนเศร้าที่ปรือเปิดมองร่างสูงตรงหน้ารื้นไปด้วยหยาดน้ำตาใส หญิงสาวทรมานราวร่างกำลังจะแหลกสลาย ไม่รู้ว่าจางเซี่ยวอิงจะเจ็บปวดเพียงใด เธอต้องทรมานแค่ไหนกว่าจะสิ้นลมหายใจ คนที่ทำให้จางเซี่ยวอิงตายช่างอำมหิตผิดมนุษย์ เธอยกโทษให้ไม่ได้ หากไม่โดนเองคงไม่มีใครรู้ถึงความเจ็บปวดนี้!

"เสี่ยวอิง! เหตุใดถึงเป็นเจ้า" โม่หยางหมิงมิอยากเชื่อสายตา นางกำนัลน้อยใสซื่อที่คอยปรนนิบัติข้างกายเรื่อยมาน่ะหรือคือหญิงต่ำช้า นำชายชู้มาระเริงร่านถึงในตำหนักของเขา