[ตอนที่ 3 ธาราแห่งความทรงจำ]

ลิขิตรักพลิกชะตาร้าย

[ตอนที่ 3 ธาราแห่งความทรงจำ]

ดินแดนเวิ้งว้างกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาไร้ซึ่งมนุษย์หรือไร้สรรพสัตว์ให้เห็น ราวกับไม่มีเคยมีผู้ใดอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เบื้องหน้าคือสายธาราสีมรกตงดงามแปลกตาทอดยาวนับพันลี้ ร่างบอบบางของเด็กสาวภายใต้อาภรณ์เก่าชุมโชกไปด้วยโลหิตแดงฉานยืนสงบนิ่งที่ริมฝั่งนที

‘จางเซี่ยวอิงบัดนี้อายุขัยของเจ้าหมดลงแล้ว’

เสียงแว่วสะท้อนมาจากสายน้ำเบื้องหน้า ยังไม่ทันที่เจ้าของนามจะเอ่ยตอบสายน้ำ แสงสว่างวาบก็นำพาวิญญาณอีกดวงมายัง 'ธาราแห่งความทรงจำ' สาวน้อยอิงอิงผู้ถูกนำพามาจากอีกภพหนึ่งปรากฏตัวขึ้นใกล้ ๆ กับดวงวิญญาณของจางเซี่ยวอิง

"ให้ตาย! ที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย" สาวน้อยสบถ ในหูยังอื้ออึงกับเสียงระเบิดไม่หาย ทว่าความเงียบงันและพื้นที่เวิ้งว้างเบื้องหน้า ทำให้อิงอิงสนใจสภาพการณ์ปัจจุบันมากกว่า

สาวน้อยย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเธอขึ้นเครื่องบินเพื่อจะโดยสารไปยังประเทศจีน แต่เครื่องบินลำนั้นดันเกิดระเบิดขึ้นกลางอากาศอย่างกะทันหัน เชื่อว่าผู้โดยสารทั้งลำคงตายหมด และปาฏิหาริย์คงไม่เกิดกับเธอ นั่นแปลว่าที่นี่ต้องเป็นพื้นที่สำหรับดวงวิญญาณ หรือไม่ก็โลกหลังความตายอะไรทำนองนั้นสินะ

‘กิ่งกนก วิริยะกุล อายุขัยของเจ้ายังมิหมดลง เหตุใดถึงมายังธาราแห่งความทรงจำได้เล่า’

เสียงสะท้อนดังมาจากสายน้ำ ทำให้สาวน้อยอิงอิงรีบชะโงกหน้าลงไปมอง ทว่าเธอกลับไม่เห็นอะไร ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาสะท้อนใบหน้าของตัวเอง แต่ชื่อเมื่อครู่เป็นชื่อและสกุลของเธอ และถ้าหูอื้อ ๆ นี่ได้ยินไม่ผิด สายน้ำบอกว่าเธอยังไม่สิ้นอายุขัยใช่ไหม

"เอ่อ...โทษนะคะ คือหนูชื่อกิ่งกนก ที่เมื่อกี้ท่านบอกว่าหนูยังไม่สิ้นอายุขัย แล้วหนูสามารถกลับไปในที่ที่หนูจากมาได้ไหมอะคะ" อิงอิงส่งเสียงถามไปในความว่างเปล่า เพราะเธอไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเสียงมาจากที่ใด ทว่าสายน้ำกลับยังคงเงียบงัน

"เจ้าช่างโชคดีเหลือเกินที่ยังไม่ถึงที่ตาย"

เสียงแหบพร่าแว่วมาจากร่างบอบบางที่ยืนอยู่ไม่ไกล อิงอิงละสายตาจากสายน้ำหันไปมองหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูอิดโรย ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลเหมือนถูกเฆี่ยนตีมา และมีเลือดไหลซึมจนมองไม่ออกว่าแท้จริงแล้วสีเสื้อเดิมคือสีอะไร สาวน้อยจึงค่อย ๆ เดินไปหาเธอคนนั้นอย่างระวัง

"เมื่อกี้เธอพูดกับฉันใช่ไหม?"

"ข้าพูดกับเจ้า เพียงอิจฉาที่เจ้ายังมีโอกาสกลับไป"

จางเซี่ยวอิงเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันมาหาหญิงสาวที่เดินมาหยุดข้าง ๆ นาง ครั้นเมื่อนัยน์ตากลมสีน้ำตาลไหม้สองคู่สอดประสานกันและกัน อิงอิงถึงกับเข่าอ่อนถอยห่างจากจางเซี่ยวอิงไปหลายก้าว เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน

"เธอ! นี่...ทำไมเธอหน้าตาเหมือนฉันเลยอะ" อิงอิงละล่ำละลักถาม ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกอย่างข่มอาการตกใจเมื่อครู่

จางเซี่ยวอิงนิ่งกว่าอิงอิงมาก นางส่ายหน้าน้อย ๆ นัยน์ตาเศร้าสร้อยมองทอดไปยังร่างกายสะอาดสะอ้านของหญิงสาวที่คล้ายคลึงกับนางเกือบทุกประการ เว้นเสียแต่อาภรณ์ภายนอกที่ดูแปลกตา และหามิได้ในแคว้นฉิง

"อย่าได้กลัว...ข้าจางเซี่ยวอิงบัดนี้เป็นเพียงวิญญาณที่กำลังจะไปสู่ดินแดนหลังความตายเท่านั้น"

อิงอิงได้ฟังก็หายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวที่แนะนำตัวว่าชื่อจางเซี่ยวอิง

"ขอโทษทีนะ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็เป็นวิญญาณที่ถูกพามาเหมือนกัน แปลว่าเราสองคนตายวันเดียวกันน่ะสิ"

"คงเป็นเช่นนั้น ข้าถูกเฆี่ยนจนตาย เจ้าคงตายดีกว่า ถึงไม่มีรอยบาดแผลแม้แต่น้อย" จางเซี่ยวอิงว่า นางคลี่ยิ้มจางให้กับชีวิตแสนเศร้าที่กำลังจะผ่านพ้นไปในไม่ช้า

"ตายดีอะไรล่ะ! ฉันตายเพราะเครื่องบินระเบิดเลยนะ ร่างระเบิดกระจุยเป็นเศษเล็ก ๆ อะ ตายดีตรงไหน ฮึก! ฮือ...ป๊าม๊าหนูอยากกลับบ้าน" อิงอิงเล่าแล้วก็ได้แต่โมโหจนน้ำตารินไหล ร่างเธอไม่เหลือซากให้ป๊ากับม๊าเห็นเลยต่างหาก...ไม่มีอะไรเหลือเลย

จางเซี่ยวอิงมองหญิงสาวโวยวายแล้วก็ทรุดตัวนั่งร้องไห้ออกมา นางมิรู้ว่าเครื่องบินที่หญิงสาวเอ่ยถึงคือสิ่งใด แต่ระเบิดจนร่างแหลกเหลวนางพอเข้าใจได้ แท้จริงแล้วการตายของหญิงสาวผู้นี้ช่างน่าอนาถยิ่งนัก นางคงไม่ได้ร่ำลาหรือสั่งเสียผู้ใดก่อนตาย

"ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรื้อฟื้นเรื่องการตายของเจ้า แม่นางหยุดร้องไห้เถิด"

อิงอิงสะอื้นฮัก ที่เธอร้องไห้ไม่ใช่เพราะจางเซี่ยวอิงถามหรอก เธอร้องเพราะเธอไม่สามารถกลับไปหาป๊ากับม๊าได้อีกแล้ว ยังไม่ได้เอ่ยร่ำลาแม้แต่นิดเดียว

"ท่าน! หนูรู้ว่าท่านได้ยินหนู ที่บอกว่าหนูยังไม่สิ้นอายุขัย แต่ท่านก็รู้ใช่ไหมคะว่าร่างของหนูถูกระเบิดไปแล้ว" สาวน้อยปาดน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าออกลวก ๆ แล้วส่งเสียงถามไปในความว่างเปล่าอีกครั้ง

‘เจ้าไม่มีร่างกายนั้นเรื่องจริง ถึงแม้ยังไม่สิ้นอายุขัย แต่เจ้าไม่สามารถกลับไปยังภพภูมิเดิมได้อีก’

เสียงสะท้อนของสายน้ำตอบกลับมา อิงอิงได้แต่ทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม ไม่มีร่าง...จะมีอายุขัยไปเพื่ออะไร ต่างจากวิญญาณที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตรงไหน สุดท้ายก็ต้องไปยังโลกหลังความตายอยู่ดีไม่ใช่หรือไง

"ท่านสายน้ำ...เป็นไปได้หรือไม่ ถ้าข้าจะให้นางใช้ร่างกายของข้าแทน" จู่ ๆ จางเซี่ยวอิงก็เอ่ยกับสายน้ำ ร่างของนางเพิ่งสิ้นลมไปไม่นาน น่าจะยังไม่ถูกนำออกจากตำหนักฉิงเทียน หากช่วยให้หญิงสาวนางนี้ได้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป นางก็ยินดียกร่างให้หญิงสาวใช้งาน

ฝ่ายอิงอิงเมื่อได้ฟังก็ลุกพรวดขึ้นเดินมาหาจางเซี่ยวอิง เธอรู้สึกดีใจนิด ๆ แต่ว่า...

"เหมือนจะดี แต่เดี๋ยวนะ! ร่างเธอน่ะ ฉันหมายถึงร่างที่บาดเจ็บเนี่ยอะนะ" อิงอิงไม่ได้จะดูถูกอะไร แต่คนเราถูกตีจนตาย ไม่ใช่ว่าเพราะทำความผิดร้ายแรงไว้หรือ ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาในร่างของจางเซี่ยวอิง แล้วถูกลากไปเฆี่ยนอีกล่ะ เธอจะมีร่างไปเพื่ออะไร ถ้าต้องฟื้นแล้วตายอีกรอบ

"ขออภัยแม่นางที่ร่างข้าไม่งามตานัก ข้าแค่อยากให้เจ้าได้อยู่ต่อ จนลืมคิดไปว่าที่ที่ข้าจากมานั้น…" จางเซี่ยวอิงเงียบเสียงลง มีเพียงหยาดน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม เห็นแบบนั้นอิงอิงจึงได้แต่ทอดถอนใจอย่างสิ้นหวัง

"นี่…" หญิงสาวจากต่างภพภูมิเอื้อมไปคว้ามือบางที่เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนของจางเซี่ยวอิง ก่อนจะกระตุกเบา ๆให้หญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ กัน

"ฉันชื่ออิงอิงนะ ถามหน่อยสิทำไมเธอถึงถูกตีล่ะ พอจะเล่าได้ไหม" อิงอิงถามขึ้น หญิงสาวคนนี้เจอเรื่องร้ายอะไรมากันแน่

จางเซี่ยวอิงพยักหน้า นางเริ่มเล่าความเป็นมาของนางว่าเป็นมาอย่างไร ผ่านอะไรมาบ้าง และเหตุใดจึงถูกเฆี่ยนจนถึงแก่ความตาย ครั้นอิงอิงฟังจบกลับน้ำตาร่วงเผาะ ไม่คิดว่าชีวิตจริงจะยิ่งกว่าซีรีย์จีนที่เคยดูขนาดนี้ เพราะถึงซีรี่ย์จะเศร้าบ้างแต่นางเอกก็ไม่ตายเสียเปล่าแบบนี้นี่นา

จางเซี่ยวอิงกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่แบเบาะ ต้องอาศัยชายคาหอนางโลมซุกหัวนอน โชคดีแค่ไหนที่เธอเจอกับนางโลมที่ชื่อจางรุ่ยเอ๋อร์ ผู้ช่วยผลักดันเธอจากหอนางโลมสู่วังหลวง แต่ชีวิตในวังดันไม่เหมือนในซีรี่ย์ที่นางเอกผู้อาภัพได้พบรักกับท่านอ๋องหรือองค์ชายอะไรประมาณนั้น พวกตัวอิจฉาร้ายกาจไม่เบา ถึงกับฆ่าแกงนางกำนัลเพราะผู้ชายเลยทีเดียว

ปึก!

อิงอิงทุบกำปั้นหนัก ๆ กับพื้นข้างตัว เธอโกรธจนควันจะออกหูอยู่แล้ว ยัยนางสนมกำนัลพวกนั้นจิตใจทำด้วยอะไร ถึงลงมือตีคน ๆ หนึ่งจนตายได้ ซ้ำยังใส่ร้ายคนตายอย่างจางเซี่ยวอิงว่ามีชู้อีก นี่กะไม่ให้เธอมีดีเลยสินะ

"เธอต้องตายทั้ง ๆ ที่ถูกตราหน้าว่าคบชู้สู่ชายโดยที่ไม่มีใครรู้ความจริง คนพวกนั้นใจร้ายเกินไปแล้ว!"

"ข้าทำสิ่งใดไม่ได้แล้ว รู้เช่นนี้แล้วเจ้าคงไม่อยากใช้ร่างข้าใช่รึไม่ ว่าไปแล้ววังหลวงอันตรายยิ่งนัก สุดท้ายคนไร้ประโยชน์เช่นข้าก็หาได้ช่วยอะไรแม่นางอิงอิงได้"

อิงอิงเงียบไปอีกครั้ง ถ้าเธอเป็นจางเซี่ยวอิง เธอจะรับมือคนใจยักษ์เหล่านั้นได้ไหม จะต้องถูกกลั่นแกล้งและทุบตีจนตายเหมือนจางเซี่ยวอิงหรือเปล่า แต่ในใจลึก ๆ แล้วเธออยากลองดู อยากเปิดโปงคนชั่วและช่วยล้างมลทินให้จางเซี่ยวอิง โอกาสมันอยู่กับเธอไม่ใช่กับวิญญาณหญิงสาวข้าง ๆ

"ก็ได้! ท่านคะหนูจะใช้ร่างของจางเซี่ยวอิง ไม่ว่ายังไงก็อยากช่วยล้างมลทินให้เธอ แต่หลังจากหนูเข้าร่างเธอแล้ว ท่านช่วยทำให้แผลหายได้ไหมคะ คือหนูอาจจะต้องใช้ผิวสวย ๆ ได้ไหมคะท่าน นะคะ...พลีส!"

อิงอิงเว้าวอนกับสายน้ำ ผิวของเธอสองคนดีไม่แพ้กัน เรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง เพราะเธอนั้นก็มีดีกรีดาวโรงเรียนการันตีความสวย แถมความมั่นใจมีเกินร้อย ขอเพียงไร้รอยแผลเป็น เธอจะทำทุกทางเพื่อเอาคืนคนพวกนั้นให้สาสม อย่างน้อย ๆ ท่านอ๋องสามอะไรนั่นก็น่าจะเชื่อสิ่งที่นางกำนัลคนโปรดพูดบ้างแหละน่า

‘หลังจากครบสามวันผิวของเจ้าจะค่อย ๆ กลับมางดงามดังเดิม นั่นคือสิ่งเดียวที่เจ้าขอได้’

ธาราแห่งความทรงจำตอบกลับมา ทำให้ทั้งสองคนส่งยิ้มให้แก่กัน จางเซี่ยวอิงน้ำตารินไหล เพราะรู้สึกตื้นตันที่อิงอิงจะช่วยล้างมลทินให้นาง