[ตอนที่ 2 คงไม่รอด]

ลิขิตรักพลิกชะตาร้าย

[ตอนที่ 2 คงไม่รอด]

อีกด้านหนึ่ง...ณ สนามบิน กรุงเทพมหานคร

'อิงอิง' สาวน้อยลูกครึ่งไทย-จีน นักเรียนไฮสคูลปีสุดท้าย ได้หอบหิ้วกระเป๋าเดินทางสีชมพูแปร๋นลายแมวน้อยยอดฮิตติดโบว์ที่หู พร้อมเงินค่าขนมที่อุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาตลอดทั้งปี เพื่อตั๋วเครื่องบินและบัตรเข้าชมรายการแข่งโมโตจีพีที่ประเทศจีน เพราะนักแข่ง 'หวังอี้เทียน' ซึ่งเป็นไอดอลรูปหล่อมากความสามารถที่กำลังจะมีแข่งในเร็ว ๆ นี้

มันคือความฝันของสาวน้อยอิงอิงที่อยากบินไปเชียร์เขาแบบชิดติดขอบสนาม และขอลายเซ็นต์ของเขามาประดับในแคตตาล็อคแฟนคลับ ทำให้อิงอิงมุ่งมั่นเก็บเงิน และมีเงินเพียงพอที่จะสามารถพาตัวเองไปตามฝันได้

"ป๊า! ม๊า! หนูไปก่อนนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องภาษา ส่วนที่พักหนูจะพักบ้านอาม่า หลังจบงานแข่งหนูจะเที่ยวต่อสองสามวัน ถึงจะบินกลับมาหานะคะ" อิงอิงร่ำลาบิดามารดาของเธอที่ตามมาส่งถึงสนามบินเช่นเคย

"ไปดูน่ะได้ แต่อย่าลงไปวิ่งในสนามเขาล่ะรู้ไหม" มารดาของเธอส่งเสียงแซว เพราะนี่ไม่ใช่การเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของอิงอิง พวกท่านจึงไม่ต้องห่วงอะไรเธอมากมายนัก และประเทศจีนอิงอิงก็ไปมาหลายครั้งแล้วด้วย

"รู้แล้วค่า อ๊ะ! จะได้เวลาแล้วค่ะม๊า ไว้หนูจะซื้อขนมมาฝากนะคะ บายค่ะป๊า บายค่ะม๊า!" เธอบอกแล้วโบกมือลาด้วยรอยยิ้มร่าเริง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในช่องทางเดินของผู้โดยสารเพื่อไปขึ้นเครื่อง

ทว่าจู่ ๆ ทั้งบิดาและมารดาของสาวน้อยอิงอิงที่มองภาพลูกสาวคนเดียวเดินพ้นสายตาไปครั้งนี้ ในใจทั้งสองกลับรู้สึกโหวง ๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนต้องหันมองหน้ากันและกัน ความกังวลฉายชัดในแววตาของผู้เป็นบุพการีชัดเจน

"ทำไมจู่ ๆ ผมใจไม่ค่อยดีเลย" คนเป็นสามีเอ่ยกับภรรยา

"ฉันด้วยค่ะคุณ" ตอบสามีเพียงแค่นั้น ท่านทั้งสองก็กุมมือกันแน่น รอยยิ้มสดใสของอิงอิงยังไม่จางหายไป ทว่าความรู้สึกว่างเปล่าที่ก่อตัวขึ้นในใจผู้เป็นบุพการีมันคืออะไรกันแน่

ทางด้านของอิงอิงที่โหลดสัมภาระและเข้ามานั่งที่เสร็จสรรพอย่างสบายใจ ล้วงหยิบรูปไอดอลในกระเป๋าเสื้อออกมา ก่อนจะพิจารณาใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะได้ไปยลโฉมตัวจริงของหวังอี้เทียนถึงขอบสนาม ช่างเป็นเรื่องที่วิเศษสุด ๆ ไปเลย

"นี่น้องก็เป็นแฟนคลับคุณหวังเหรอจ๊ะ" เสียงของแอร์โฮสเตสสาวสวยเอ่ย ทำให้อิงอิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ

"อย่าบอกนะคะว่าพี่ก็ใช่?"

"ใช่จ้า! พี่ตามทั้งซีรี่ย์ ทั้งคอนเสิร์ตเลยนะ นี่ ๆ ดูสิ" แอร์ฯสาวคนสวยควักรูปถ่ายของไอดอลคนโปรดที่มีลายเซ็นต์ออกมาอวดเธอ

"เฮ้ยพี่! เจ๋งอะ นี่หนูก็เตรียมมาค่ะ ตั้งใจจะไปดูแข่งรถ แล้วขอลายเซ็นมาเก็บไว้ล่ะ" อิงอิงบอกถึงความปรารถนาของเธอ ถึงแม้ไอดอลหนุ่มจะเข้าถึงยากเสียหน่อยก็ตาม

"ค่า! พี่เอาใจช่วยนะคะ งั้นตามสบายนะ มีอะไรเรียกพี่ได้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะพี่"

แอร์โฮสเตสสาวพูดจบก็เดินไปดูแลผู้โดยสารท่านอื่น ไม่นานเครื่องก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อมุ่งหน้าสู่ประเทศจีน อิงอิงตื่นเต้นกว่าครั้งไหน ๆ เธอวางแผนแล้วว่าจะไปที่ไหน หรือทำอะไรไว้ล่วงหน้าเรียบร้อย

ทว่าผ่านไปค่อนคืนจู่ ๆ ส่วนท้ายของเครื่องบินก็สั่นไหวจนปลุกให้สาวน้อยที่ผล็อยหลับเอาแรงสะดุ้งตื่นขึ้นมา

'ตกหลุมอากาศเหรอ?' อิงอิงสงสัยในใจ จนไม่อาจข่มตาหลับต่อได้ สาวน้อยมองผู้โดยสารคนอื่น ๆ ซึ่งทุกคนล้วนมีสีหน้าตกใจไม่แพ้เธอ บางคนถึงกับยกมือขึ้นพนมสวดขอพรอะไรงึมงำ บ้างก็หันไปจับมือกับคนข้าง ๆ ด้วยสีหน้าหวั่นวิตก

"พี่แอร์ฯคนสวยคะ!" อิงอิงโบกมือเรียกแอร์โฮสเตสสาวคนเดิมที่เดินไปมา สีหน้าฉายความกังวลจนน่าสงสัย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เมื่อกี้เครื่องสั่น ๆ ตกหลุมอากาศเหรอคะ" เธอถาม

แอร์โฮสเตสสาวเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินเธอถาม ก่อนจะฝืนคลี่ยิ้มให้สาวน้อย

"อย่ากังวลเลยค่ะ ทุกอย่างจะโอเคแน่นอน" ได้ฟังคำตอบอิงอิงกลับรู้สึกตะขิดตะขวงในใจ อะไรคือทุกอย่างจะโอเค?

บึ้ม!

จู่ ๆ เครื่องบินทั้งลำก็สั่นไหวอย่างแรงพร้อมเสียงคล้ายบางอย่างระเบิด ผู้โดยสารทั้งลำแตกตื่นพร้อมกับเสียงประกาศของแอร์โฮสเตสจากห้องควบคุม

"ผู้โดยสารทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบ กรุณารัดเข็มขัดและนั่งอยู่กับที่ หน้ากากออกซิเจนจะถูกปล่อยเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน"

อิงอิงถึงกับนั่งไม่ติดที่ อะไรคือรัดเข็มขัด อะไรคือเครื่องช่วยหายใจ แล้วเสียงบึ้มเมื่อกี้ล่ะ ไม่ใช่ว่ามีส่วนไหนของเครื่องระเบิดเหรอ

"พี่! นี่มันไม่ใช่แล้วไหมอะ" สาวน้อยไม่ฟังที่แอร์โฮสเตสประกาศ เธอลุกออกจากที่นั่งเดินดุม ๆ ไปยังแอร์ฯสาวคนสวยทันที

"พี่คะ! พี่เขาไม่คิดจะแจ้งผู้โดยสารให้มันยาวกว่านี้เหรอคะ เสียงบึ้มเมื่อกี้มันอะไร ส่วนไหนของเครื่องบินระเบิดหรือเปล่าคะ หนูว่ามันไม่ใช่แค่ตกหลุมอากาศแล้วนะ" เสียงของอิงอิงไม่ใช่เสียงกระซิบถาม แต่ออกแนวโวยวายเม้งแตกเลยก็ว่าได้ เธอยังเรียนไม่จบ และไม่อยากตายแบบศพไม่สวยด้วย ยังมีเรื่องมากมายที่ยังไม่ได้ทำ บุญคุณป๊ากับม๊าที่เลี้ยงดูมาก็ยังไม่ได้ตอบแทน ถ้ามีเหตุขัดข้องหรืออะไรก็ช่วยแจ้งให้มันยาวกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง

"น้องคะ! พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่น้องช่วยกลับไปนั่งที่ก่อนได้ไหมคะ ทุกอย่างจะโอ…" ยังไม่ทันจบประโยค แรงสั่นสะเทือนพร้อมเสียงบึ้มก็ดังขึ้นอีกครั้ง ด้านนอกหน้าต่างอิงอิงมองเห็นกลุ่มควันสีดำ เธอรีบจับพนักเบาะไว้แน่น มืออีกข้างก็จับมือกับแอร์โฮสเตสสาวไว้ ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก

"เฮ้ยพี่! หนูว่ามันไม่โอเค!"

บึ้ม!

บึ้ม!

เสียงระเบิดดังไล่มาตั้งแต่ส่วนหางของเครื่องบิน สาวน้อยอิงอิงเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่ามีเปลวไฟลูกใหญ่กำลังเคลื่อนตัวจากหางเครื่องบินที่เกิดระเบิดเข้าสู่ห้องโดยสาร เสียงกรีดร้องของผู้โดยสารที่นั่งอยู่แบบไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเปลวไฟร้อนระอุครอกจนร่างไหม้เกรียมติดกับเบาะ ก่อนจะระเบิดครั้งใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย...อิงอิงรู้แล้วว่าเธอคงไม่รอด

'ป๊าขาม๊าขาดูเหมือนหนูจะไม่ได้กลับไปหาป๊ากับม๊าอีกแล้ว' เธอได้แต่ร่ำลาในใจ