ตอนที่ 3

หล่อนรู้สึกตัวเพราะถูกยุงกัดที่ขา จึงรีบมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก็พบว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่สวนสาธารณะใกล้จะปิดแล้ว

“จะทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย ไวจัง”

หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อน รีบสาวเท้าเดินออกไปนอกสวนสาธารณะ ระบายยิ้มทักทายให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ ตามขอบทาง

โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ทำให้หล่อนสามารถกลับบ้านค่ำได้ เพราะไม่ต้องรีบนอนเร็ว

เท้าบอบบางก้าวไปตามขอบทาง เดินไปเรื่อยๆ เพื่อจะไปให้ถึงป้ายรถเมล์ แต่แล้วหูก็ได้ยินเสียงเบรกของรถยนต์ดังยาว ก่อนจะเห็นรถคันหนึ่งพลิกคว่ำหลายตลบอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้านัก

“โอ้... พระเจ้า...!”

หล่อนอุทานตกใจ หน้าตาซีดเผือด และรีบวิ่งเข้าไปยังที่เกิดเหตุ ผู้คนแถวนั้นก็เข้าไปดูเหตุการณ์ด้วยเช่นกัน

“เป็นผู้ชาย...”

เสียงไทยมุงคนหนึ่งพูดขึ้น

“ยังไม่ตาย แต่ไม่ได้สติแล้ว โทรเรียกกู้ภัยเร็วเข้า”

อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นตามมาติดๆ

หล่อนยืนอยู่ด้านนอก ไม่ได้เข้าไปใกล้นักเพราะคิดว่าตนเองคงช่วยอะไรไม่ได้ แต่ก็ภาวนาให้ผู้ชายเคราะห์ร้ายคนนี้ปลอดภัย

สักพักเสียงรถกู้ชีพก็วิ่งใกล้เข้ามา และมาจอดที่เกิดเหตุ เหล่าไทยมุงถูกขอร้องให้ถอยออกห่าง และนั่นก็ทำให้หล่อนเห็นรถ และผู้ชายเคราะห์ได้ชัดเจนขึ้น

มือเล็กยกขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าซีดเผือดราวกับไก่ต้ม

“ท่าน...”

ปากของหล่อนสั่นเทา ขณะขยับเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น

“ท่านประธาน...”

น้ำตาของหล่อนไหลออกมา ความหวาดกลัว ความเสียใจทะลักปนเป

“ท่านประธาน... ทำไมถึงเป็นท่านประธานคะ”

หล่อนร้องไห้โฮออกมาเสียงดังลั่น จนเจ้าหน้าที่กู้ชีพหันมามอง

“คุณรู้จักกับผู้บาดเจ็บใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ ฉันรู้จักค่ะ”

หล่อนรีบพยักหน้าตอบรับทั้งน้ำตา

“เขา... จะตายไหมคะ... ช่วยเขาด้วยนะคะ”

“ผู้บาดเจ็บยังหายใจอยู่ครับ แต่อาการสาหัส”

“ไม่... ไม่จริง...” หล่อนทรุดฮวบกับพื้นรู้สึกราวกับจะเป็นลม

มันต้องไม่ใช่แบบนี้...

มันต้องไม่เป็นแบบนี้...

แม็กซิมัสจะต้องไม่โชคร้ายแบบนี้...

“คุณเป็นอะไรกับผู้บาดเจ็บครับ”

“ฉัน...”

หล่อนอึกอัก และคิดว่าหากบอกว่าเป็นแค่พนักงานทำความสะอาดในโรงแรมของแม็กซิมัส หล่อนก็คงจะถูกกันออกห่างจากเขาอย่างแน่นอน ซึ่งหล่อน... ยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ หล่อนเป็นห่วงแม็กซิมัส

“ฉันเป็น... ภรรยาของเขาค่ะ”

“ภรรยา?”

“ใช่ค่ะ เรา... ไม่ได้มาด้วยกัน พอดีฉันมาเดินออกกำลังกายที่สวนสาธารณะตรงนู้นน่ะค่ะ แล้วเขาก็กำลังจะมารับ แต่... เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน”

เจ้าหน้าที่ที่กำลังเคลื่อนย้ายร่างของแม็กซิมัสไปขึ้นรถโรงพยาบาลพยักหน้าแสดงความเข้าใจ

“งั้นคุณผู้หญิงขึ้นรถไปกับผู้บาดเจ็บเลยนะครับ”

“ได้... ได้ค่ะ”

นี่แหละคือสิ่งที่หล่อนต้องการ

เพียงเดือนรีบวิ่งตามร่างไร้สติของแม็กซิมัสที่ถูกเจ้าหน้าที่เข็นขึ้นมาบนรถของโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน มองเขาที่เลือดชุ่มโชกไปทั้งตัวด้วยความเป็นห่วงจับหัวใจ

“ท่านประธาน... ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ อย่าเป็นอะไรนะคะ...”

หล่อนกุมมือของเขาเอาไว้ และร้องไห้น้ำตาไหลพรากเต็มสองแก้ม

“เธอ... นั่นเอง...”

แม็กซิมัสที่ไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ถูกแรงกระแทกจากรถยนต์ปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำออกมาเสียงแหบพร่า

“ท่านประธาน... ท่านประธานคะ...”

หล่อนเรียกเขาเบาๆ ด้วยความดีใจ แต่รอยยิ้มก็ต้องเหี่ยวแห้งลงเมื่อเขาหมดสติไปอีกครั้ง

“ท่านประธาน... จะต้องไม่เป็นอะไรค่ะ เดือน... จะอยู่เฝ้าท่านประธานเองค่ะ”

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเอกชนที่มีเครื่องมือแพทย์ครบครัน แม็กซิมัสก็ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน ในขณะที่หล่อนยืนเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวายใจอย่างที่สุด

“ทำไมนานนักนะ นี่ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วนะ”

หล่อนเดินกลับไปกลับมาด้วยความร้อนใจ สวดมนต์วิงวอนให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลบันดาลให้แม็กซิมัสปลอดภัยเป็นร้อยล้านจบ แต่หมอก็ยังไม่ออกมาแจ้งผลการผ่าตัดกับหล่อนเสียที

“ท่านประธานจะต้องปลอดภัย...”

แล้วประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก พร้อมกับนางพยาบาลในชุดผ่าตัดวิ่งหน้าตาตื่นออกมา

“เอ่อ ท่านประธานเป็นยังไงบ้างคะ”

“คนไข้เสียเลือดมากค่ะ ตอนนี้ทางเรากำลังติดต่อหาเลือดกรุ๊ปของคนไข้กับทางโรงพยาบาลอื่นอยู่อย่างเร่งด่วนค่ะ”

“หมายความว่าเลือดไม่พอเหรอคะ”

ใบหน้าของเพียงเดือนซีดเผือด

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เลือดในคลังของเราไม่พอ แถมด้วยหมู่เลือดของคนไข้เป็นหมู่เลือดพิเศษด้วย ทำให้หายากมากค่ะ”

หล่อนแทบเป็นลมกับสิ่งที่ได้ยิน มือไม้เย็นเฉียบราวกับกำลังกำก้อนน้ำแข็งอยู่

“กรุ๊ปเลือดอะไรเหรอคะ”

“B Negative ค่ะ”

“ดิฉัน... ดิฉันมีค่ะ... ดิฉันก็ B Negative ค่ะ”

หล่อนละล่ำละลักตอบออกไป

สีหน้าของนางพยาบาลเต็มไปด้วยความยินดีไม่แพ้กับหล่อน

“งั้นคุณสะดวกให้เลือดคนไข้ไหมคะ”

“สะ... สะดวกมากค่ะ พาดิฉันไปเลยค่ะ”

ต่อให้ต้องสละแม้กระทั่งชีวิต หล่อนก็ยินดีที่จะมอบให้กับเขา...

ชายที่หล่อนแอบรักจนหมดหัวใจ

“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”

“ค่ะ...”

เพียงเดือนรีบเดินตามนางพยาบาลเข้าไปในห้องผ่าตัด หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวัง หวังว่าตนเองจะช่วยเขาได้