ตอนที่ 4

ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี เลือดของหล่อนจำนวนไม่น้อยเข้าไปอยู่ในกายของแม็กซิมัส หล่อนระบายยิ้มอย่างมีความสุข ดีใจที่ได้ช่วยเขาด้วยเลือดของตนเอง

“ท่านประธานปลอดภัยแล้วนะคะ...”

หล่อนพึมพำมองเขาที่ยังคงนอนหลับไร้สติทั้งน้ำตา

“ฟื้นขึ้นมาเร็วๆ นะคะ”

หล่อนโกหกเจ้าหน้าที่ทุกคนว่าเป็นภรรยาของแม็กซิมัส และก็จะหลบฉากหายออกไปทุกครั้งที่ผู้บริหารของห้างสรรพสินค้าเดินทางมาเยี่ยมเขา ซึ่งหล่อนก็ทำได้ดีไม่มีใครจับได้แม้แต่คนเดียว

หล่อนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลา เข็มนาฬิการ้องบอกว่าตอนนี้บ่ายสองครึ่ง วันนี้หล่อนลางานมาแอบเฝ้าแม็กซิมัสเป็นวันที่สามแล้ว

หล่อนจะเฝ้ามองเขา จะดูแลเขา จนกว่าจะฟื้น แล้วเมื่อนั้นหล่อนก็จะหายไปจากชีวิตของเขา กลับไปเป็นเพียงพนักงานทำความสะอาดที่แอบรักเขาข้างเดียวเช่นเดิม

“เย็นนี้คนไข้ก็จะย้ายออกมาจากห้องไอซียูได้แล้วนะคะ”

นางพยาบาลบอกหล่อนตอนที่เดินออกมาจากห้องไอซียู

“งั้นก็แสดงว่าท่านประธานพ้นขีดอันตรายแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

หล่อนแทบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองยิ้มกว้างแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ฟันของหล่อนทุกซีกคงโชว์หราต่อหน้าต่อตานางพยาบาลคนสวยหมดแล้ว

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณที่ช่วยท่านประธานค่ะ”

“มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้วค่ะ ว่าแต่... คุณเป็นภรรยาของคนไข้ ทำไมเรียกคนไข้ว่าท่านประธานล่ะคะ ดิฉันได้ยินมาแล้วครั้งแล้ว”

ความสงสัยของนางพยาบาล ทำให้เพียงเดือนถึงกับหน้าตาตื่น ก่อนจะละล่ำละลักแก้ตัว

“เอ่อ... คือปกติเวลาอยู่กับสองคนจะเรียกพี่แม็กค่ะ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ก็จะเรียกให้เกียรติน่ะค่ะ คือดิฉันให้เกียรติสามี คล้ายๆ ว่าเป็นประธานของบ้านอะไรอย่างนี้แหละค่ะ”

“อ๋อ...”

นางพยาบาลพยักหน้ารับทราบ และลากเสียงตอบรับค่อนข้างยาว

หล่อนยิ้มหน้าเจือนๆ ก่อนจะปลีกตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องช็อกค้าง เมื่อจู่ๆ นางพยาบาลอีกคนก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับเหล่าชายหญิงต่างชาติอีกหกเจ็ดคนที่เดินตามหลังมา

“สวัสดีค่ะคุณเพียงเดือน ดิฉันพาญาติพี่น้องของคนไข้ที่เดินทางมาจากประเทศอังกฤษมาพบค่ะ”

“พบ... ดิฉันเหรอคะ”

แม้หล่อนจะโชคดีอยู่บ้างที่คุยภาษาอังกฤษได้เพราะเป็นความชื่นชอบภาษาต่างประเทศเป็นการส่วนตัว แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่ได้เตรียมรับมือกับญาติพี่น้องของแม็กซิมัสกลุ่มใหญ่ขนาดนี้

“ใช่ค่ะ”

นางพยาบาลละสายตาจากใบหน้าซีดเผือดของหล่อน หันไปคุยภาษาอังกฤษกับกลุ่มญาติพี่น้องของแม็กซิมัส จับใจความได้ว่า

‘มิสท่านนี้แหละค่ะที่เป็นภรรยาของคนไข้’

ทุกสายตามองมาที่หล่อนอย่างตื่นเต้น บางคนส่ายหน้าปฏิเสธว่าหล่อนไม่น่าจะใช้ภรรยาของแม็กซิมัส แต่บางคนก็ยอมเชื่ออย่างง่ายดาย

หล่อนค่อยๆ ถอยหลังหนีทีละนิด เพราะคิดว่าเรื่องมันกำลังจะใหญ่โตขึ้นจนรับมือไม่ไหวแล้ว

“คุณเพียงเดือนจะไปไหนคะ”

นางพยาบาลหันมาเห็นเสียก่อน จึงเรียกเอาไว้ และเดินเข้ามาหาหล่อน

“ญาติของคนไข้ต้องการขอบคุณคุณเพียงเดือนด้วยนะคะเรื่องที่ยอมบริจาคเลือดให้กับคนไข้”

“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ”

หล่อนตอบเสียงแผ่วเบา และภาวนาให้หายตัวได้ หรือไม่ก็มุดดินได้ จะได้หายไปจากเหตุการณ์ตรงหน้าเสียที เพราะมันน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน

“ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ เชิญคุณเพียงเดือนกับญาติๆ ของคนไข้ตามสบายค่ะ”

“คุณพยาบาลคะ อย่า... อย่าเพิ่งไปสิคะ”

“มีอะไรเหรอคะคุณเพียงเดือน แล้วนั่น ทำไมหน้าตาของคุณถึงซีดแบบนั้นละคะ”

นางพยาบาลเอ่ยถาม และก็เลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นใบหน้าของหล่อนซีดเผือดราวกับไก่ไหว้เจ้า

“เปล่าค่ะ คือดิฉัน...”

“งั้นพยาบาลขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปดูแลคนไข้ต่อน่ะค่ะ”

หล่อนทำได้แค่เพียงยืนมองนางพยาบาลที่เดินจากไปแล้วด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะพยายามขยับเท้าหนี แต่เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน

“หนู... เป็นเมียของเจ้าแม็กจริงๆ เหรอ”

“คือหนู...”

หญิงสูงวัยตัวใหญ่เดินเข้ามาจับมือของหล่อนเอาไว้ ก่อนจะมีเด็กๆ วัยสิบกว่าขวบอีกสองคนตามมายืนขนาบข้าง และมองหน้าของหล่อน

“อาแม็กมีเมียจริงๆ ด้วยคุณย่า”

“คือ... ไม่ใช่ คือว่า...”

หล่อนอึกอักนรกแตกมาก ไม่รู้จะจัดการกับปัญหาตรงหน้ายังไงดี

“พวกเราขอบใจหนูมากนะที่ช่วยดูแลเจ้าแม็กให้พวกเรา ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องเสียเจ้าแม็กไปตลอดกาล ขอบใจมากนะหนู”

“ใช่ๆ ขอบใจเธอมากนะ ขอบใจมาก”

ญาติอีกหลายคนเข้ามาสมทบ ทุกคนมองหล่อนด้วยสายตาขอบคุณ จนหล่อนนึกละอายใจกับสิ่งที่โกหกออกไป

“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีค่ะ”

“แต่หนูไม่ได้โกหกพวกเราใช่ไหม เรื่องที่บอกว่าเป็นเมียของเจ้าแม็กน่ะ”

หญิงสูงวัยอีกคนเอ่ยถามขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

หล่อนอยากบอกความจริงออกไป อยากพูดว่าแท้จริงแล้วตนเองเป็นใคร แต่กลับไม่มีความกล้าหาญพอที่จะบอกออกไป

“จริง... จริงค่ะ...”

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะคุณแม่ว่าเจ้าแม็กมันจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนซ่อนเอาไว้ที่เมืองไทยแบบนี้ เพราะอย่างนี้นี่เองมันถึงชอบบินมาเมืองไทย และอยู่นานๆ”

“นั่นสิ แต่มันก็ตาถึงนะ เลือกเมียสวยดี”

พวกญาติๆ ของแม็กซิมัสพากันมองหล่อน ราวกับหล่อนคือสิ่งมหัศจรรย์ของโลกไม่มีผิด

“งั้นหนูพาพวกเราไปเยี่ยมเจ้าแม็กหน่อยสิ พวกเราอยากมั่นใจว่าเจ้าแม็กปลอดภัยแล้วจริงๆ”

“เอ่อ... ได้... ได้ค่ะ”

หล่อนฝืนยิ้มบางๆ ทั้งๆ ที่ภายในใจเต้นระทึก ขณะเดินนำทุกขึ้นไปยังห้องไอซียู

แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ ถึงจะสามารถยุติความเข้าใจผิดเหล่านี้ลงได้

หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ สมองตึงเครียดจนแทบจะระเบิดอยู่ร่อมร่อ