ตอนที่ 2

เพียงเดือนเดินใจลอยกลับมายังห้องเช่าคับแคบของตนเอง ในหัวเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับแม็กซิมัสที่ได้รับฟังมาจากเจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาล

“ท่านประธาน... เป็นคนอุ้มเราไปที่ห้องพยาบาลด้วยตัวเองเลยเหรอ”

หล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อ ยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองแรงๆ เพราะคิดว่าฝันไป แต่ก็รู้ว่าไม่ได้ฝัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง วันนี้หล่อนได้เห็นแม็กซิมัสใกล้ๆ ใกล้จนหล่อนเป็นลมเป็นแล้งไปเลยทีเดียว

มันน่าอายนักที่เป็นแบบนี้...

แต่เขามีอิทธิพลกับหล่อนมากจริงๆ

มีอิทธิพลต่อหัวใจ ร่างกาย และจิตวิญญาณ...

เท้าบอบบางพาหล่อนมาหยุดที่หน้าห้องเช่า ที่ตนเองอาศัยอยู่กับเพื่อนร่วมงานชื่อ รริศา หรือที่เธอเรียกสั้นๆ ว่า ‘ศา’ นั่นเอง

“กลับมาแล้วจ้า”

รริศากลับมาถึงบ้านก่อนหล่อนเสมอ เพราะรริศาทำงานอยู่แผนกซักรีด เลิกงานตอนสี่โมงเย็น เข้างานตอนเจ็ดโมงเช้า ในขณะที่หล่อนเข้างานแปดโมงเช้าเลิกงานตอนห้าโมงเย็น

“นี่เดือน มาดูนี่สิ... ภาพหลุดของท่านประธาน”

ความสนใจของหล่อนพวยพุ่งขึ้นมาในทันที เมื่อรู้ว่าเรื่องที่เพื่อนกำลังพูดถึงเกี่ยวข้องกับแม็กซิมัส

“ภาพ... อะไรเหรอ”

หล่อนเดินไปทรุดนั่งใกล้ๆ เพื่อนที่กำลังจ้องเขม็งอยู่ที่จอโทรศัพท์มือถือ

“นี่ไงล่ะ ดูสิ...”

จอโทรศัพท์มือถือถูกยื่นมาจ่อตรงหน้า หล่อนมองเข้าไปในนั้น สิ่งที่เห็นก็ทำให้หัวใจเจ็บแปลบไม่น้อยเลยทีเดียว

หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวดด้วยซ้ำ แต่กลับห้ามตัวเองไม่ได้

“เห็นภาพของท่านประธานกับนางแบบวิคตอเรียซีเคร็ทที่เกาะส่วนตัวในอังกฤษน่ะ”

แม้ภาพจะไม่ชัดนัก แต่หล่อนก็จำเค้าโครงของแม็กซิมัสได้ ใช่เขาจริงๆ เขากับผู้หญิงรูปร่างราวสุดเพอร์เฟ็คกำลังกอดกันนัวเนียอยู่ริมทะเล

ผู้หญิงคนนี้โชคดีจัง...

นี่คือคำพูดเดียวที่ดังขึ้นในหัวของหล่อนตอนนี้

“อิจฉาแม่นี่เนอะ ได้กินท่านประธานด้วย”

เพื่อนของหล่อนพูดขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนภาพอื่นให้หล่อนดูอีก ซึ่งมันคือภาพที่แม็กซิมัสกำลังจูบกับผู้หญิงคนเดียวกันนั่นเอง

“ท่าทางท่านประธานจะจูบเก่งเนอะ ดูสิ หน้าตาแม่นี่สิ เคลิบเชียว”

น้ำตาของหล่อนเอ่อซึมออกมาจนต้องกะพริบไล่ และก็ตัดใจผุดลุกขึ้นยืน

“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”

“อ้าว ไม่ดูต่อเหรอ มีรูปอื่นอีกนะ”

รริศาแปลกใจ

“ไม่ล่ะ ฉัน... ไม่อยากดูแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะ”

“เออๆ ไปเถอะ”

หล่อนยิ้มให้เพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ และทันทีที่เข้ามาอยู่ในที่ลับตาคน น้ำตาก็ไหลรินออกมาเปื้อนแก้มนวล

หล่อนรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของแม็กซิมัส หล่อนก็แค่แอบมอง แอบรักเท่านั้น แต่ภาพที่เห็นมันไม่ต่างอะไรจากลูกธนูอาบยาพิษเลย ยิ่งมอง ยิ่งเห็น มันก็ยิ่งทำให้หล่อนเจ็บช้ำน้ำใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตา และบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าให้หยุดร้องไห้ หล่อนควรยินดีกับเขา สิ่งใดที่ทำให้เขามีความสุขหล่อนก็ควรจะยินดีด้วย

แต่ถึงแม้จะพยายามคิดแบบนั้น น้ำตาก็ยังไม่ยอมหยุดไหลเลยแม้แต่น้อย

หล่อนทำงานราวกับคนไร้วิญญาณตลอดทั้งวัน เพราะอดคิดถึงเรื่องภาพหลุดของแม็กซิมัสไม่ได้ จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน หล่อนจึงตัดสินใจที่จะไม่กลับห้องเช่าในทันทีอย่างที่เคยทำทุกวัน

หล่อนหยิบมือถือออกมากดโทรหารริศา เพื่อบอกให้รู้ว่าตัวเองอาจจะกลับค่ำ

“ศา วันนี้เดือนจะไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะสักพักนะ อาจจะกลับค่ำสักหน่อย ศาไม่ต้องรอกินข้าวนะ”

“ได้ๆ แล้วอย่ากลับดึกล่ะ มันอันตราย”

“ขอบใจจ้ะศา งั้นแค่นี้นะ”

หล่อนวางสายจากเพื่อน ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถเมล์สายที่ผ่านสวนสาธารณะเป้าหมายวิ่งมาจอดที่ป้ายพอดี

เกือบสี่สิบห้านาทีเลยทีเดียวที่รถเมล์ติดอยู่บนท้องถนน ในเมืองหลวงจะเป็นแบบนี้ทุกวัน รถติดยาวเหยียดไม่ว่าจะขยับกายไปทางไหน

หล่อนก้าวลงมาจากรถเมื่อรถเมล์จอดที่หน้าสวนสาธารณะ และเดินเข้าไปภายในนั้น ผู้คนมากมายมาเดินเล่นบ้าง วิ่งออกกำลังกายบ้าง มาเป็นคู่บ้าง เดี่ยวบ้าง หรือเป็นหมู่คณะก็มี

หล่อนเดินเหงาๆ ไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนกลางเก่ากลางใหม่ พยายามปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับสีเขียวขจีของต้นไม้ใบหญ้า แต่กระนั้นความเศร้าหมองที่มีแม็กซิมัสเป็นต้นเหตุก็ยังไม่ยอมจืดจาง

“เดือน... ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะคุณแม็ก... เดือนไม่อยากเศร้าแบบนี้เลย...”

น้ำตาเม็ดโตๆ เอ่อซึมออกมาจากสองดวงตา หล่อนพยายามหยุดคิดเรื่องของเขา แต่กลับทำไม่ได้เลยแม้แต่นาทีเดียว