ตอน “ฝากรัก ฝากรอย(2)" 2

“พี่รุตติ์อ่ะทำไมพากั้งมาที่ลึกๆ แบบนี่คะ? ฮืออ…อย่าปล่อยกั้งนะ” กังสดาลหวาดกลัวแววตาดวงโตสั่นวอกแวกจนอยากจะร้องไห้ เธอเปรยเสียงสะท้านยามเมื่อนิรุตติ์ผลักให้เธอยืนในน้ำ หญิงสาวพยายามใช้เท้าทั้งสองข้างตะเกียกตะกายสะเปอะสะปะหวังให้ได้แตะพื้นดินที่อยู่ใต้น้ำเลย

“อย่ากลัวครับ กั้งมองพี่แล้วอยู่นิ่งๆ” นิรุตติ์รั้งมือบางที่เกาะอยู่หัวไหล่ออก แล้วเปลี่ยนมาจับมือเธอไว้ทั้งสองข้างให้หญิงสาวอยู่ห่างจากเขาแค่ช่วงแขน

“พี่รุตติ์กั้งกลัว” กังสดาลได้แต่จ้องมองวิงวอนขอร้องชายตรงหน้า เท้าก็ยังสะบัดอยู่ใต้น้ำ เธอพยายามรั้งมือออกจากการจับกุมหวังจะเข้าไปโอบกอดเขาไว้ เพราะเธอกลัวจนเนื้อตัวสั่นอยู่แล้ว

“กั้งฟังพี่แล้วมองหน้าพี่…ใช้เท้ากวักน้ำไว้ กวักไว้ พี่จะปล่อยมือกั้งนะ แล้วให้กั้งใช้แขนทั้งสองข้างกวักน้ำไปมาแบบนี้ว่ายเข้ามาหาพี่โอเคนะครับ” นิรุตติ์กลาบเป็นคุณครูจำเป็นสอนว่ายน้ำพูดแนะนำ พร้อมทั้งทำท่าทางให้ลูกศิษย์ตัวน้อยที่มีสีหน้าหวาดกลัวดู

“ฮืออ…พี่รุตติ์กังไม่เรียนได้ไหมค่ะ” หญิงสาวเปรยบอกไม่อยากเรียนแต่เจ้าหล่อนก็ทำตามที่ชายหนุ่มแนะนำ เธพยักใบหน้าที่มีแต่หยดน้ำเต็มหน้า

“พี่จะปล่อยมือกั้งแล้วนะครับ ว่ายมาหาพี่สิครับ” นิรุตติ์เอ่ยบอกหญิงสาวแล้วปล่อยมือเธอให้เป็นอิสละ แล้วเขาก็ก้าวลุยน้ำเดินท่อยหลังทีละก้าว ตาสีเข้มก็จับจ้องร่างบาง

“พี่รุตติ์อย่าเดินหนีกั้งสิค่ะ” กังสดาลตะเกียกตะกายร่างพยายามใช้มือไขว่คว้าหาที่ยุด โดยเฉพราะกับชายร่างโตที่คอยแต่จะเดินหนีเธอ

“ว่ายมาหาพี่สิครับ เท้าตวัดน้ำแรงๆ ยกมือขึ้นกวักน้ำแบบนี้ครับทำสิครับ” นิรุตติ์ทำท่าว่ายน้ำให้กังสดาลดู ปากก็ตะโกนให้แนะนำ

“แคร๊กกก…” หญิงสาวขยับสะบัดขาแขนยันดีดตัวเองทำตามที่ชายหนุ่มอบอกทุกอย่าง แต่ทำไม่มันเหมือนร่างของเธอมันจะดิ่งลงใต้น้ำยิ่งขยับยิ่งดิ่งลง

“กั้งยื่นมือมาให้พี่” นิรุตติ์รีบดีดตัวว่ายน้ำเข้าไปหาร่างแน่งน้อยที่ดูกำลังจะจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา

“พิ…รุ…รุตติ์” กังสดาลไร้เรียวแรงสองแขนและขาสะเปอะสะปะตีน้ำจะสะบัดดีดตัวให้ขึ้นเหนือพื้นน้ำ เธอเปรยเสียงในน้ำที่เข้าหูเข้าตาและจมูกทำให้ไม่สามารถที่จะหายในน้ำได้ ร่างแน่งน้องค่อยๆหายลงสู่ใต้บาดาลไปต่อหน้าต่อตานิรุตติ์

“กังสดาล !!…กั้งอยู่ไหนตอบพี่สิ…ช่วยด้วยครับช่วยน้องผมด้วยน้องผมจมน้ำ” นิรุตติ์ดำพุดดำว้ายดิ่งตัวลงใต้น้ำแล้วโพล่ขึ้นมา ปากก็ตระโกนร้องหาน้องน้อย และเรียกร้องให้คนที่อยู่ใกล้เข้ามาช่วย

“กังสดาล…กั้งอยู่ไหน” นิรุตติ์เอาแต่กระโกนหาหญิงสาว เสียงเรียกชื่อกังสดาลดดังพอที่จะทำให้ใครบางคนที่เดินหัวเสียตามหาพวกเขานั่นมาได้ยินพอ

“พี่เมฆใครเรียกชื่อกังสดาลคะ?” อรอุษาที่เดินตามรอยเท้าของเมษาหยุดฟังแล้วเปรยแบบเหนื่อยๆให้ชายหนุ่มรับรู้

“นั่นสิครับ” เมษาเอ่ยเสียงเข้มแต่ไม่ยอมหันหลังมองหญิงสาวที่เอาแแต่หอบเหนื่อย เขาก้าวเดินนำหน้าอรอุษาอย่างรีบเร่งไปตามเสียงเอะอะโหวกเหวกเสียงดังอยู่ไม่ไกล ยิ่งร้อนใจยามได้ยินเสียงของใครเรียกชื่อของหลานสาวดังเป็นระยะๆ

“ช่วยด้วยครับ คนจมน้ำ กั้งอยู่ไหนตอบพี่สิ” นิรุตติ์แหวกว้ายอยู่ใต้น้ำงมหาร่างของกังสดาลไม่เจอ เขาตะโกนให้คนช่วยเหลือ

“กังสดาล !! / นิรุตติ์ !!...” เมษาดวงใจแทบขาดยามได้เห็นนิรุตติ์ดำพุดว้ายหาอะไรบางอย่างอยูในน้ำ

“พี่เมฆช่วยผมหากั้งด้วยครับ…” นิรุตติ์ยันตัวขึ้นผิวน้ำหวังหายใจเต็มปอดแล้วจะดิ่งลงใต้น้ำอีกครั้งเขาหันไปมองตามเสียงแล้วก็ต้องร้องบอกให้เมษาลงมาช่วยหาร่างของกังสดาล

“กั้ง !!” เมษาหัวใจแถบขาดยามได้ยินนิรุตติ์เอ่ยบอก ไม่รอช้าเขารีบกระโดดลงสู่ผิวน้ำทั้งชุด ไม่ยอมแม้กระทั้งถอดรองเท้าผ้าใบ

“ตูมมมม !!…”

คนตัวโตร่างกายแข็งแรงดำดิ่งลงสู่ใต้น้ำแหวกว้ายหาหลานสาว แววตาสีเข้มเหลียวหาสอดส่องมองตามผิวพื้นดินใตน้ำ มุดดำอยู่อย่างนั่นจนไปสะดุดมองเห็นร่างออระชอนลอยตัวแน่นิ่ง ไม่รอช้าเมษารีบว้ายน้ำเข้าไปโอบอุ้มร่างแน่งน้อยไว้แล้วดันร่างตัวเองทยานขึ้นสู่ผิวน้ำว้ายขึ้นฝั่ง สองแขนกำยำกระชับโอบอุ้มร่างหลานสาวไว้พาไปนอนตรงขอบตะลิ่ง

“พี่เมฆ / กั้ง” ไม่ต่างกันกับอรอุษาที่ยืนตัวสั่นกลัวรออยู่บนขอบตะลิ่ง

“พี่เมฆผมขอโทษ” นิรุตติ์ลุยน้ำตามขึ้นมา รู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยกังสกาลได้ ใบหน้าสีขาวคลายผิวผู้หญิงเริ่มซีดเหลืองยิ่งกว่าเก่ายามคิดถ้าเมษามาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างแน่งน้อยนั่น คิดแค่นี้หัวใจของเขาก็จุกหน่วงขึ้นมาทันที

“นายหลบไป !!” เมษาเปล่งเสียงเข้มอยากจะชกหน้าไอ้เด็กรุ่นน้องคนนี้เสียเหลือเกิน มันรู้ทั้งรู้ว่ากังสดาลว้ายน้ำไม่เป็นยังพากันลงไปเล่นน้ำที่ลึกๆ ได้ไง

“ผม…” นิรุตติ์ได้แต่นั่งคุกเข่า ก้มหน้าจ้องมองร่างบอบบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดมองเมษา เขากำลังทำการปฐมพยาบาลเบื่องต้น

“กั้ง !! ตื่นสิอย่าเป็นอะไรนะ น้าบอกให้ตื่น” เมษาอุ้มกังสดาลผาดบ่าแล้วเดินขย่ำร่างไปมาแล้วพาไปนอนบนพื้นดินโดยการใชมือทั้งสองข้างกดตรงหน้าอกสองสามทีก็เพื่อปั้มหัวใจไม่มีวี่แววว่าไอ้หลานสาวหัวดื้อจะฟื้น

“กังสดาลน้าบอกให้ตื่น” เมษายกมือขึ้นตบเบาๆลงบนผิวแก้มที่ไม่มีแม้แต่สีสัน เขาไม่รอช้าจัดการปฐมพยาบาลขั้นต่อสุดท้าย เรียวมือใหญ่เชยคางมนแหลมให้เชิดขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าเขาหาใบหน้าที่ไม่มีสีสันเลย เรียวปากสีน้ำตาลอ่อนๆ ประกบเรียวปากบางขาวซีดเขาป่าลมเข้าปากของกังสดาลอยู่อย่างนั่นสามสีที

“แคร๊กกกก…”

กั้ง /กังสดาล /กั้ง” ไม่ว่าจะเป็นอรอุษานิรุตติ์ที่นั่งเฝ่าลุ้นรอให้สาวเจ้าฟื้นขึ้นมาต่างก็ขยับตัวเข้าไปหากังสดาลที่มีท่าทีขยับตัวและไอ้สำลักน้ำออกมาเล็กน้อย

“แคร๊กก…นะ…น้าเมฆ” กังสดาลที่ยังนอนไร้เรียวแรงขยับตัวอยู่ในอ้อมกอดของน้าชาย เธอยังไอสำลักน้ำ พยายามขยับเปียกตายุบๆ ยิบๆ ลืมตาให้มองสิ่งแวดล้อมขึ้นอย่างยากลำบาก

“เป็นไงมั่ง” เมษาเอ่ยเสียงให้นุ่มนิ่ม เพื่อปลอมขวัญหลานรัก ถึงใจจะขุ่นเคืองอยู่บ้างแต่พอให้ใบหน้าของเธอแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ ดีใจมากแค่ไหนที่ร่างแน่งน้อยไม่เป็นอะไร

“น้าเมฆกั้งกลัว” กังสดาลเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ ตาดวงกลมโตที่เอ่อล้นได้แต่จ้องหน้าของน้าชายนั่นสั่นไหวระริก หวาดระแวงกลัวไปต่างๆ นานา

“ไม่ต้องกลัวนะครับน้าอยู่นี่แล้ว กั้งเป็นไงมั่งบอกน้าสิ” ใบหน้าที่ดูดุดันเมื่อกี้นี้อ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาก้มมองร่างบางที่เปียกปอนสั่่นสะท้านคงจะหนวาละสิ

“กะ…กั้งอยากกลับบ้านน้าเมฆพากั้งกลับนะคะ” หันใบหน้าอันขาวซีดมองทุกคนที่ยังนั่งมองอยู่ข้างๆ หญิงสาวพยุงตัวลุกนั่งพยายามขยับตัวลุกยืนแต่ร่างกายที่ไร้เรียวแรงกับเซเล็กน้อย

“น้าอุ้มนะ” ชายหนุ่มย่อตัวหวังอุ้มหลานสาว

“กั้งเดินเองได้ค่ะ” กังสดาลขยับตัวออกห่างจากคนตัวโตยืนเซเล็กน้อย

“อวดดี !!” เมษาถึงจะใจหวิวๆ และเป็นห่วงเธอขนานไหน แต่เห็นท่าทีอวดเก่งของแม่หลานสาวแล้วยิ่งอยากจะจับก้นงอนๆ ฟาดสักทีสองที เสียงเข้มได้แต่กระซิบบอกร่างบางที่ยืนเซอาศัยร่างของเขาซบอยู่