บทที่5 เตือน

@คอนโดของขวัญ

หลังจากทานอาหารเสร็จอคินก็อาสามาส่งสองสาวที่คอนโดเมื่อถามไถ่ได้ความว่าทั้งสองเดินทางไปมามหาวิทยาลัยโดยการขึ้นรถเมล์ หรือไม่ก็เรียกแกร็บคาร์เพราะคอนโดอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยเกือบสามกิโล

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ด้วยค่ะ" ของขวัญหันไปกล่าวขอบคุณรุ่นพี่หนุ่มพร้อมระบายยิ้มให้บาง ๆ หลังจากรถเคลื่อนตัวมาจอดลงหน้าคอนโด

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นตอบไลน์พี่แทนได้ไหมครับ" อคินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเว้าวอนพยายามทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ ทำเอาของขวัญถึงกับรู้สึกเคอะเขินไม่น้อยกับท่าทางออดอ้อนของหนุ่มรุ่นพี่

"ค..ค่ะ" ริมฝีปากเล็กขยับตอบด้วยน้ำเสียงประหม่า สิ้นเสียงพูดเธอก็เปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่ลืมจะหันกลับไปน้อมศีรษะขอบคุณหนุ่มรุ่นพี่อีกครั้งแล้วปิดประตูลง

"หึ..เด็กน้อย" อคินแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจจับจ้องร่างบางที่กำลังเดินนวยนาดเข้าไปในคอนโดด้วยแววตาเย้ยหยันเพียงแค่เขาใช้ลูกอ้อนนิดเดียวก็เริ่มเสียอาการแล้วดูท่าปลาตัวนี้จะติดเบ็ดในอีกไม่นานแล้ว

ผู้หญิงต่อให้แข็งแค่ไหนพอโดนลูกอ้อนโดนดูแลเทคแคร์เอาใจใส่บ่อย ๆ เขาเชื่อว่าต้องอ่อนยวบเกือบทุกคน และของขวัญน่าจะเป็นหนึ่งในนั้น

ครืด! ครืด!

ดวงตาคมกริบละออกจากร่างบางเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู ลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งสันพรืดใหญ่เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์หราบนหน้าจอคือเบลล์รุ่นน้องปีสองซึ่งเป็นคู่ขาของเขา

หลังจากได้กันแค่ครั้งเดียวเธอก็ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของเขาทั้งที่ก่อนมีอะไรกันก็ตกลงกันเข้าใจแล้วว่าสถานะคือคู่นอนเท่านั้นไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อ ซึ่งเธอก็ยินยอมและเป็นฝ่ายเสนอตัวให้เองโดยเขาไม่ได้ร้องขอสักนิด

"น่ารำคาญ" เสียงทุ้มสบถออกมาอย่างนึกหงุดหงิดก่อนนิ้วเรียวจะกดตัดสายทิ้งไปอย่างไม่ใยดีจากนั้นก็ขับรถออกจากคอนโดรุ่นน้องสาวด้วยความเร็ว

@บ้านวิโรจน์อัครโชติ

รถสปอร์ตหรูเคลื่อนตัวมาจอดลงยังหน้าบ้านหลังใหญ่โตโออา ก่อนร่างสูงของอคินจะเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน

"โผล่หัวกลับมาได้แล้วเหรออคิน" เสียงประมุขของบ้านดังขึ้นทันทีที่บุตรชายคนเล็กของบ้านเดินเข้ามาหลังจากหายบุตรชายนั้นหายหน้าหายตาไปอยู่คอนโดทั้งอาทิตย์

"ผมต้องกลับมาอยู่แล้วครับ แด๊ดดี๊กับม๊ามี๊สุดที่รักอยู่นี่นิครับ" อคินตอบบิดาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนกับคำค้อนแขวะของท่านสักนิดพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาข้างอลินดาผู้เป็นพี่สาว

"แล้วนี่พะพายกับพี่อลันไปไหนครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองไปทั่วบ้านก็ไม่เห็นพะพายน้องสาวบุตรธรรมที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา และพี่ชายคนโต

"พะพายไปเรียน ส่วนพี่อลันนอนอยู่บนห้อง" อลินดาตอบพร้อมกับตวัดสายตามองหน้าน้องชายอย่างจับพิรุธ "แกหัดอยู่ติดบ้านเหมือนพี่อลันบ้างก็ดีอคิน"

"พี่เงียบไปเลยน่าเดี๋ยวแด๊ดดี๊ก็บ่นขึ้นมาอีกหรอก" อคินเอียงหน้าตอบพี่สาวเสียงแผ่วเบาพอได้ยินกันสองคนเพราะหากบิดาได้ยินคงบ่นใส่ยืดยาวอีก เขาฟังจนจำได้ขึ้นใจแล้ว

"สมควร" อลินดายกนิ้วขึ้นจิ้มหน้าผากน้องชายอย่างแรงจนเขาเกือบหงายหลังจากนั้นก็ลุกเดินขึ้นห้องนอนไป

"เรื่องผู้หญิงเพลา ๆ ลงบ้างนะอคิน" ภาคินประมุขของบ้านปรายตามองบุตรชายแล้วพูดขึ้นหลังจากภายในห้องเหลือแค่ภรรยากับบุตรชายคนเล็ก

ถึงแม้เขาจะปล่อยให้ลูก ๆ ได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองแต่ทุกอย่างก็อยู่ในสายตาเขาเสมอไม่ว่าลูกคนไหนจะทำอะไร ที่ไหน เมื่อไรและกับใคร

หากไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรือนักหนาเกินไปเขาจะไม่เข้าไปก้าวก่าย แต่เรื่องไหนลูก ๆ ทำไม่ถูกคนเป็นพ่ออย่างเขาก็จะตักเตือน

"ก็เรื่องปกติของผู้ชายแด๊ดดี๊" อคินตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน คนเป็นแม่อย่างเอวาถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่กับความคิดของบุตรชาย ไม่รู้ว่าบุตรชายคนเล็กได้นิสัยเจ้าชู้มาจากใครกันทั้งที่ผู้เป็นพ่อกับพี่ชายไม่มีนิสัยเจ้าชู้เลยสักนิด

"มันเป็นเรื่องปกติเป็นเรื่องสนุกสำหรับอคิน แต่มันอาจทำร้ายความรู้สึกคนอื่น อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกใคร อย่าเห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องสนุก" ภาคินพูดเตือนสติบุตรชายอย่างอ่อนใจ

"รู้แล้วครับบ" อคินลากเสียงตอบบิดาแบบขอไปที ก่อนลุกเดินหนีขึ้นห้องนอนด้วยความเร็วขืนอยู่ต่อคงโดนเทศนาอีกยาว

ติ้ง! ติ้ง!

ทันทีที่เขาเดินเข้ามาถึงในห้องนอนเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ก็ส่งเสียงแจ้งเตือนระรัวอย่างรู้เวลาล้ำเวลา มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นข้อความจากกลุ่มไลน์เพื่อนสนิทคนส่งข้อความมาคือวิน

วิน : คืนนี้ออกล่าเหยื่อไหมไอ้คิน" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากอย่างนึกขำหลังจากกดอ่านข้อความของวิน ก่อนตอบกลับอย่างไม่รอช้า

อคิน : ไปดิว่ะ

วิน : เจอกันโต๊ะเก่าเวลาเดิม"

อคิน : เออ ๆ

นิ้วเรียวกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันทีเมื่อตอบกลับเพื่อนชายเสร็จจากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงพักผ่อนสายตาเก็บแรงไว้ล่าเหยื่อคืนนี้