หุบเขาไร้เงา : 1

เสียงเหล็กกล้าดังสะท้อนไปทั่วหุบเขาเขียวขจี เมื่อมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังประลองกระบี่กันอย่างเอาจริงเอาจัง

"เจ้าแพ้แล้ว"

ปลายกระบี่อ่อนแหลมคมจ่อไปที่ลูกกระเดือกบุรุษสูงแปดฉื่อ คู่ท้าประลองเจ้าของกระบี่บุปผากล่าวอย่างราบเรียบไม่มีแววยินดีกับการชนะครั้งนี้ของตน

"วันหลังอย่าได้ออมมืออีก"

สตรีสวมอาภรณ์สีแดงโดดเด่นกล่าวพร้อมปรายหางตาเฉี่ยวคมมองคู่ต่อสู้เมื่อครู่อย่างไร้ความรู้สึก

"โธ่...เสี่ยวฮวา เจ้าก็อย่าจริงจังนักเลย เราแค่ซ้อมกระบี่กันเองนะ"

บุรุษที่เพิ่งพ่ายแพ้ให้กับสตรีนางนี้กล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

"เสียนต้วนอี้ ท่านเป็นถึงศิษย์เอกของหุบเขาไร้เงาสมควรพูดคำนั้นหรือ"

แม่นางฮวาผู้นี้ดูภายนอกเป็นคนจริงจังเสียทุกอย่าง แต่แววตานางกลับไร้อารมณ์ความรู้สึกจนยากจะเข้าใจได้ว่าตอนนี้นางกำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่

"ได้ ๆ ข้าจะไม่พูดเล่นอีกแล้ว เราไปหาท่านประมุขกัน"

เสียนต้วนอี้ที่เพิ่งถูกตำหนิรีบเดินนำหน้าสตรีชุดแดงไปยังเรือนรับรองที่อยู่กลางเขาสูงตระหง่านลูกนี้ทันที

"ท่านประมุข"

เสียงบุรุษและสตรีคู่เดิมดังขึ้น

ตรงหน้าพวกเขาคือแท่นประทับสำหรับประมุขแห่งหุบเขาไร้เงานามว่า 'กู่เหนียง'

ร่างสูงระหงแม้จะอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่ยังดูเยาว์วัยผิวพรรณเต่งตึงยิ่งนัก

"พวกเจ้ามาก็ดี ข้ามีงานใหม่ให้ทำ"

จดหมายฉบับหนึ่งมีตราประทับอักษรกู่ปิดผนึกอีกชั้นถูกยื่นให้เสียนต้วนอี้ศิษย์เอก

"ครั้งนี้เป็นสาส์นจากปรโลกของผู้ใดกัน"

เสียงกล่าวกึ่งขบขันดังขึ้น

'สาส์นจากปรโลก' คือจดหมายลับในการสั่งฆ่าคนด้วยการเขียนชื่อเป้าหมายและเหตุผลการจ้างวานฆ่าในแต่ละครั้ง

เสียนต้วนอี้รีบคลี่จดหมายฉบับนั้นออกเพื่ออ่านเนื้อความด้านใน

"รับสินบน ปล้นคนจน ผู้นำจวนสกุลซุย"

หลังจากเสียนต้วนอี้อ่านจบก็ยื่นจดหมายฉบับนี้ให้สตรีที่อยู่ข้าง ๆ ดู

"ฮวาเอ๋อร์ เจ้าจะรับงานนี้หรือไม่"

ประมุขกู่เหนียงถามสตรีที่นางฝึกเองกับมือด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หุบเขาไร้เงา หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า หุบเขานักฆ่า สถานที่แห่งนี้คนนอกที่จะเข้ามาได้ต้องเป็นคนที่ไร้ลมหายใจแล้วเท่านั้น

ประมุขกู่เหนียงเคยมีความแค้นกับคนชั่วกลุ่มหนึ่งและไม่ได้รับความเป็นธรรมจึงหันมาตั้งศาลเตี้ยแทน

เปิดรับคนที่มีวรยุทธ์เข้ามาเป็นนักฆ่าใต้ปกครองของนาง จนทุกวันนี้หุบเขาไร้เงามีนักฆ่าที่ร่วมเป็นร่วมตายกับประมุขกู่เหนียงกว่าร้อยชีวิต

พวกเขาเปิดรับคำว่าจ้างจากคนที่อยากแก้แค้น กฎง่าย ๆ ในการจ้างวานคือ...

ระดับเขียวกำจัดคนธรรมดาหรือขุนนางชั้นล่างสุด อันตรายน้อยผลสำเร็จสูง จ่ายร้อยตำลึงเงิน

ระดับเหลืองกำจัดขุนนางชั้นกลาง งานค่อนข้างยากมีอันตรายแต่มีโอกาสสำเร็จเกินครึ่ง จ่ายห้าร้อยตำลึงทองต่อหนึ่งหัว

และระดับสุดท้าย ระดับแดง งานอันตรายความเสี่ยงสูง ผลสำเร็จไม่อาจคาดเดา ส่วนมากจะเป็นการว่าจ้างให้ลอบสังหารขุนนางในรั้วในวังหรือระดับแม่ทัพใหญ่ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังให้เกียรติ ค่าว่าจ้างค่อนข้างสูงมากกว่าห้าพันตำลึงเห็นจะได้ ตั้งแต่ประมุขกู่เหนียงก่อตั้งหุบเขานักฆ่ามาเกือบยี่สิบปี มีผู้ว่าจ้างระดับแดงมาเพียงสองคนเท่านั้น

ส่วนการเปิดรับจดหมายจ้างวานก็ง่าย ๆ เพียงแค่ติดต่อคนของหุบเขานักฆ่าในตลาดมืด ส่งจดหมายพร้อมตั๋วเงินแนบมาในชื่อว่า 'สาส์นจากปรโลก' คนของหุบเขาไร้เงาที่อยู่ด้านนอกก็จะส่งมาที่หุบเขาเพื่อพิจารณาหาคนที่เหมาะสมทำงานนั้น ๆ

"ท่านประมุขก็รู้กฎของข้าดี"

"สืบสาวความจริงกระจ่างก่อนค่อยลงมือ"

เสียนต้วนอี้กล่าวตัดหน้าสตรีข้างกายอย่างรู้ใจ

"ที่ข้าถามเพราะจวนสกุลซุยเป็นขุนนางที่ปรึกษาของศาลเทียนอวี่"

เพียงได้ยินคำว่า 'ศาลเทียนอวี่' สตรีชุดแดงนางนี้ถึงกับกำหมัดแน่น ร่างเกร็งดวงตาแข็งกร้าวอย่างมิอาจปกปิดสายตาผู้อื่นได้ว่าตอนนี้นางมีความรู้สึกเช่นไร

หวาดกลัวหรือ? ก็คงแค่ครึ่งส่วน

เคียดแค้นนี่สิถึงจะเรียกได้ว่าออกมาจากแววตาของนางทั้งหมด

"งานนี้ข้าไปด้วย"

"ไม่จำเป็น"

"แต่เจ้ารับมือคนเลวพวกนั้นไม่ไหวแน่"

"เจ้ากำลังหยามข้า?"

"ไม่ใช่เช่นนั้น"

เสียนต้วนอี้ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้นางในดวงใจคิดไปแง่นั้น เขาแค่เป็นห่วง

จนลืมตัวปากไวไม่ตริตรองให้ดี

"งานนี้ข้าขอพิจารณาอีกที"

คำว่า 'ขอพิจารณา' ที่ออกจากปากหญิงสาวนั่นหมายความว่า นางยื่นมือรับงานแล้วครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งนางต้องทำตามกฎที่ตนเองตั้งขึ้น สืบสาวให้กระจ่างว่าผู้ที่อยู่ในรายชื่อสั่งฆ่านั้นทำผิดจริงหรือไม่ ต่อให้งานนี้รายชื่อคนผู้นั้นอยู่ในเจ้าพนักงานของศาลเทียนอวี่นางก็ต้องสืบให้กระจ่างก่อนเพราะมิอยากทำผิดปลิดชีพผู้บริสุทธิ์เฉกเช่นคนชั่วพวกนั้น!

"ลงเขาครั้งนี้ระวังตัวด้วย ข้าได้ข่าวว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่ากำลังตามสืบเรื่องนักฆ่าดอกเบญจมาศอยู่"

น้ำเสียงของประมุขกู่เหนียงมีแต่ความห่วงใยสตรีตรงหน้า

"ข้าทราบแล้ว จวี๋ฮวาขอตัว"

เมื่อกล่าวลาเสร็จสตรีอาภรณ์แดงก็เร่งกลับมาที่พักตนเพื่อเตรียมตัวลงเขาทันที