ตอนที่ 4 รองรับอารมณ์【3】

“ไม่รู้จักก็เรื่องจริง แต่เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นตกหลุมรักเธอ ก็คือเรื่องจริง วันนี้ค่ะ พวกหนูไปเดินเล่นที่ห้างมา พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ขวัญเดินไปชนกับผู้ชายคนนั้นเข้าจนเกือบล้มไป คุณปู่เชื่อไหมคะ มันเหมือนภาพฉากละครแสนโรแมนติกมากๆ เลย ผู้ชายคนนั้นรีบคว้าตัวของยัยขวัญเอาไว้ สายตานี่หวานซึ้งมากๆ เลยค่ะ”

“อย่างนั้นหรือ เรานี่น้า มโนเก่งใช่ย่อย”

“คุณปู่อะ กานต์พูดจริงๆ นะคะ มันเหมือนฉากโรแมนติกมากๆ เลย” คำพูดของกานต์ชนกทำให้ผู้ชายอีกคนที่นั่งฟังอยู่ดูหงุดหงิดขึ้นมาพอตัว เขาตวัดสายตามองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สายตาของอีกฝ่ายทำเอาหฤทัยรู้สึกถึงรังสีบางอย่าง ที่แทบจะทำให้เธอตายได้เสียตรงนั้น

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบทานข้าวยัยกานต์” น้ำเสียงดุของพี่ชายคนโตทำให้กานต์ชนกรีบหุบปากทันที ใครว่ามีแค่หฤทัยที่กลัวพี่ชายเธอ เธอเองก็กลัวเหมือนกัน คนอะไรดุชะมัด

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จหฤทัยก็เข้ามาในห้องนอน วันนี้เธอไม่ได้ช่วยแม่บ้านทำงานบ้าน เพราะรู้สึกไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก ตลอดทั้งวันหญิงสาวฝืนความเจ็บเอาไว้ ยอมไปไหนมาไหนกับกานต์ชนกอย่างไม่ปริปากบ่น พอกลับมาถึงบ้านก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก

หฤทัยเข้าไปอาบน้ำ วันนี้เธอต้องสระผมด้วย ทำให้หญิงสาวอาบน้ำนานเป็นพิเศษ ในขณะที่เธออาบน้ำอยู่ไม่รู้ตัวเลยว่าในห้องนอนของเธอไม่ได้มีเพียงเธอแค่คนเดียว กิตติภพแยกย้ายขึ้นไปบนห้องได้ไม่นานเขาก็ลงมาชั้นล่าง พอไม่เห็นใครอยู่แล้ว ชายหนุ่มก็แอบเอากุญแจสำรองของห้องหฤทัยมาไขประตูเข้ามา

ยิ่งคิดถึงเรื่องที่น้องสาวตัวแสบของเขาเล่า ชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจในตัวของหญิงสาวอยู่มาก เขาเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงที่ทำตัวอ่อยชาวบ้านไปทั่ว ไม่รู้ไปว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายหน้าไหนอีก เพียงแค่คิดมือหนาก็กำเข้าหากันแน่น ชีวิตของหฤทัยต้องไม่มีวันมีความสุข ตราบใดที่เขายังไม่พอใจเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปร่านกับใครที่ไหนได้

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นตามด้วยร่างบางอรชรที่เดินออกมาโดยมีผ้าโพกหัวเอาไว้ ส่วนร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนสีขาวห่อหุ้มเพียงเท่านั้น หฤทัยปิดไฟในห้องน้ำก็หันกลับมา ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของใครอีกคนหัวใจดวงน้อยๆ ก็ตกฮวบลงไปที่ตาตุ่มทันที เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาได้อย่างไร ทั้งๆ ที่เธอล็อกประตูเอาไว้แล้ว แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นอีกต่อไป ประเด็นสำคัญคือผู้ชายคนนี้ต่างหาก

“คุณภพ อะ ออกไปนะคะ”

“หึ! กลัวฉันมากรึไงหฤทัย?” ยิ่งเห็นร่างกายสั่นเทาของหญิงสาวชายหนุ่มก็ยิ่งพอใจ เขาลุกขึ้นจากปลายเตียง ก่อนจะขยับกายเข้าไปหาร่างของเธออย่างช้าๆ

หฤทัยกลืนน้ำลายลงคอ เธอถอยเท้าหนีชายหนุ่มอัตโนมัติ แต่ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นอีกฝ่ายได้ แขนแกร่งรวบเอวเธอเอาไว้พร้อมดันร่างเธอให้เข้ามาแนบชิดกับร่างกายของเขา จนทำให้ในตอนนี้ทั้งสองแนบชิดจนแทบไม่มีอะไรรอดพ้นผ่านไปได้

“รอยที่ฉันทำไว้ยังไม่จางก็คิดร่านไปทั่วแล้วเหรอ?”

“คะ คุณภพพูดอะไร ขวัญไม่เข้าใจ”

“หึ ไม่ต้องมาทำหน้าซื่อ ผู้หญิงอย่างเธอมีเหรอที่จะไม่เข้าใจ อย่าร่านให้มันมากนักนะหฤทัย!”

“ฮึก เจ็บ ปล่อยค่ะคุณภพ!”มือหนาที่ยกขึ้นมากระชากผมที่ท้ายทอยของหญิงสาวก่อนจะดึงลงจนผ้าคลุมหัวของเธอล่วงลง แรงกระชากทำให้เธอรู้สึกเจ็บไม่น้อย แต่ทว่าสีหน้าเรียบนิ่งของกิตติภพยังคงไม่สนใจอะไรกับคำห้ามปรามของเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นหฤทัยเป็นแบบนี้ เขายิ่งมีความสุข

การเห็นเธอเจ็บปวดมันช่างมีความสุขเสียจริง

พรึ่บ! ร่างบางอรชรถูกเหวี่ยงไปบนเตียงจนหญิงสาวเผยสีหน้าเหยเก เธอเผยแววตาหวาดกลัวออกมามากกว่าเดิม เมื่อเห็นว่ากิตติภพกำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างช้าๆ ในยามนี้หฤทัยทำได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยน้ำตาที่ซึมไหลอาบแก้มนวลของเธอ

“อย่าทำแบบนี้กับขวัญอีกเลยนะคะคุณภพ ถ้าหากขวัญทำอะไรให้คุณไม่พอใจขวัญขอโทษ ฮึกฮือ ขวัญกลัวแล้ว”