ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง[1]

ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

กิตติภพมานั่งดื่มกับปัทมาต่อที่บาร์ชั้นล่างสุดของโรงแรมระดับห้าดาว ตามคำชวนของหญิงสาว เขาถึงได้รู้ว่าปัทมาเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในด้านนี้ พอได้พูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยชายหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกเกร็งกับผู้หญิงตรงหน้านี้เลยสักนิด

มือหนายกแก้ววิสกี้ขึ้นปล่อยน้ำเมาลงคออยู่หลายครั้ง พอเริ่มรู้สึกเมาเขาก็เอ่ยปากขอตัวกลับก่อน ปัทมาก็ไม่ได้รั้งอะไรชายหนุ่มเพราะเธอพอใจกับความสัมพันธ์ที่เริ่มก่อตัวของอีกฝ่ายแล้ว จากที่คิดว่าคงเข้าหาเขาไม่ได้ แต่พอลองแกล้งเผลอชนเขาเข้าหน่อย ชวนพูดคุยต่อกิตติภพก็ดูเหมือนพอใจในตัวเธอเหมือนกัน

“เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก”

“ขอบคุณครับ ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมจ้องมองใบหน้าสวยของอีกฝ่าย ปัทมาเห็นอย่างนั้นก็เผยรอยยิ้มให้เขา ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นโบกมือลา

หลังจากที่เขาขับรถที่เพิ่งขึ้นไปไม่นานออกไปจนลับสายตา สีหน้าพอใจของหญิงสาวก็เผยออกมา ถือว่าการมางานแต่งงานของลูกค้าในวันนี้ไม่เสียเวลาเปล่าจริงๆ อย่างน้อยเธอก็ได้ตกปลาใหญ่ได้หนึ่งตัว

-ณ บ้านกุลจันดา-

หลังจากที่หฤทัยอ่านหนังสือเสร็จเธอก็เดินออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าน ตกดึกแบบนี้บรรยากาศในค่ำคืนยิ่งเย็นสบาย เธอนึกย้อนกลับไปในตอนนั้น ถ้าหากไม่ได้ชายชราคนนี้ช่วยเหลือก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้ ส่วนเรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นเธอเข้าใจดี ว่าทุกคนต่างก็เสียใจและก็ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น

ในความทรงจำของหฤทัยในตอนนั้น พ่อและแม่กำลังพาเธอไปทานหมูกระทะที่ร้านแห่งหนึ่ง เพราะวันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ พ่อเธอดื่มเบียร์ไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงสองขวด ก่อนจะขับรถพาเธอและแม่กลับมา แต่ทว่าในขณะการเดินทาง รถของครอบครัวเธอก็ถูกรถอีกคันตัดหน้า ทำให้หักหลบจนไปชนกับรถของพ่อแม่กิตติภพที่กำลังขับมาด้วยความเร็วสูง วินาทีนั้นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารอดชีวิตมาได้อย่างไร ไม่รู้ว่ามันคือความโชคดีหรือโชคร้ายของเธอกันแน่

ในขณะที่หญิงสาวเดินเล่นอยู่หน้าบ้าน เสียงรถคันแพงก็เลี้ยวเข้ามาจอดในโรงจอดรถ เมื่อหฤทัยเห็นอย่างนั้นก็รีบสติและเดินเข้ามาในบ้านทันที หากแต่ก็ยังไม่เร็วมากพอเมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นเธอเข้าเสียแล้ว

“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ยัยตัวซวย!” คำทักทายที่ชายหนุ่มมักจะใช้กับเธอดังขึ้น ทำให้หฤทัยถอนหายใจออกมาทันที เธอไม่อยากทนฟังคำพูดคำจาถางถ่างของชายหนุ่มก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่ทว่าพอเห็นว่าคนตัวเล็กไม่สนใจกิตติภพก็ยิ่งหงุดหงิด

“ฉันพูดด้วยไม่ได้ยินรึไง!” ฝีเท้าของคนตัวเล็กหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของอีกคนเอ่ยออกมาอีกครั้ง ทำให้หฤทัยหันหน้าไปมองเขาทันที

“คุณภพเรียกขวัญเหรอคะ?”

“ตัวซวยในบ้านหลังนี้จะมีใครนอกจากเธอฮะหฤทัย?”