บทที่ 4

บทที่ 2

มอสโคว์...ประเทศรัสเซีย

อากาศติดลบในเดือนกุมภาพันธ์ช่างหนาวเหน็บเข้ากระดูก ทำเอาไอริณแทบก้าวเท้าเดินไม่ได้ หญิงสาวกระชับเสื้อกันหนาวให้แนบกับตัวยิ่งกว่าเดิม ขณะเดินลงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านของบิดา ตามที่อยู่ซึ่งมารดาได้เขียนไว้ข้างหลังภาพถ่าย

เมื่อเข้ามาอยู่ภายในรถไฟใต้ดินแล้ว ไอริณก็ลอบเป่าปากด้วยความโล่งอก ที่ไม่ต้องเผชิญกับอากาศอันแสนหนาวเหน็บรวมทั้งหิมะที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา มือเล็กล้วงหยิบภาพถ่ายของบิดาออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาว ใบหน้างามเป็นกังวลขณะทอดมองภาพของบิดาที่ถืออยู่ในมือ

“อังเดร โคโลเซฟ”

ไอริณพึมพำเรียกชื่อของบิดา ดวงตาดำขลับทอดมองภาพถ่ายของบิดาแน่นิ่ง ข้อมูลที่มีเกี่ยวกับบิดาแทบเป็นศูนย์! นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอรู้จักแค่ชื่อและนามสกุลของบิดาเท่านั้น อีกทั้งภาพถ่ายที่มีอยู่ในมือก็เป็นภาพสมัยหนุ่มๆ ของบิดา ซึ่งเธอไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของบิดาจะเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงใด

“เฮ้อ...จะตามหาคุณพ่อเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้”

เจ้าของใบหน้างามบ่นด้วยความหนักใจ พลิกภาพถ่ายไปทางด้านหลังเพื่ออ่านที่อยู่ของบิดาอีกครั้ง ก่อนจะเก็บภาพถ่ายของบิดาไว้ในกระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม

ร่างบางระหงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในรถไฟใต้ดิน พอนึกถึงมารดาที่ป่วยหนักนอนรอความตายอยู่ในโรงพยาบาลก็ทำเอาน้ำตารินในทันที

“ไอริณจะตามหาคุณพ่อให้จนเจอ คุณแม่อย่าลืมสัญญานะคะว่าจะรอไอริณกลับบ้าน”

มะเร็ง! โรคร้ายที่กำลังจะคร่าชีวิตของมารดาไป สร้างความหวาดกลัวให้กับไอริณ ซึ่งหญิงสาวไม่มั่นใจว่ามารดาจะสามารถอยู่รอจนกว่าเธอจะกลับประเทศไทยได้หรือไม่!

แต่...หญิงสาวให้เวลาสำหรับการตามหาบิดาแค่เพียงเจ็ดวันเท่านั้น ไม่ว่าจะพบบิดาหรือไม่ หรือถ้าหากพบแล้ว บิดาจะยอมรับว่าเธอเป็นลูกหรือไม่ หญิงสาวก็จะกลับประเทศไทย เพราะนั่นถือว่าเธอได้ทำตามคำขอร้องของมารดาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไอริณหยิบแผนที่รถไฟใต้ดินมอสโคว์มาดูบ้าง เมื่อเห็นว่าเหลืออีกหนึ่งป้ายสถานี ก็จะถึงสถานีปลายทางที่ตนเองจะลง เพื่อไปตามหาบิดาตามที่อยู่ที่ได้มา ก็สูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอด เพื่อเรียกความกล้าหาญให้กับตนเอง

“ไม่ต้องกลัวนะไอริณ ยังไงๆ เธอก็ต้องตามหาคุณพ่อจนพบแน่นอน”

พึมพำบอกตนเองเช่นนั้น ทว่า...ในใจ ไอริณกลับหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เพราะก่อนจะเดินทางมายังประเทศรัสเซีย หญิงสาวได้ยินคำเล่าลือถึงความน่ากลัวของดินแดนหลังม่านเหล็กมามากมาย แต่กระนั้นก็ต้องพกความกล้าหาญไว้ เพราะหากไม่ทำตามที่มารดาขอร้อง หญิงสาวคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต หากมารดาต้องตายจากไปทั้งๆ ยังมีกังวลเรื่องบิดาอยู่

“พร้อมแล้วใช่ไหม ไอริณ...ถ้ายังงั้นก็ลุยกันเลย”

ไอริณบอกตัวเองอีกครั้ง ผุดลุกขึ้นยืน พร้อมกับกระชับเสื้อกันหนาวให้แน่นกว่าเดิม เมื่อต้องออกไปเผชิญกับอากาศอันแสนหนาวเย็นอีกครั้ง

หญิงสาวจากแผ่นดินไทย ที่พกความกล้าระคนความหวังในการตามหาบิดา ซึ่งไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่แรกเกิด เดินท่อมๆ ท่ามกลางหิมะโปรยปรายไม่ขาดสายทั่วกรุงมอสโคว์

ไอริณไม่รู้จักเส้นทางในเมืองใหญ่แห่งนี้ ไม่รู้ว่าบ้านของบิดาอยู่บนตำแหน่งใดของกรุงมอสโคว์ หญิงสาวใช้วิธีการสอบถามผู้คนที่เดินผ่านไปมา สอบถามคนท้องถิ่นทั้ง พ่อค้า เจ้าหน้าที่รถไฟ แม้กระทั่งทหารและตำรวจ

แต่...ใช่ว่าการสื่อสารกับชาวรัสเซียจะเป็นไปได้ง่าย เพราะบางคนสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ แต่บางคนก็สื่อ

สารด้วยภาษาสากลไม่ได้เลย ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ทั้งหนาวเข้ากระดูกจนเนื้อตัวชาไปหมด แต่ไอริณก็ไม่ละความพยายาม หญิงสาวต้องการตามหาบิดาให้พบโดยเร็วที่สุด

ในบ่ายคล้อยของวันนั้น ไอริณก็ตามหาบ้านของบิดาจนเจอ หญิงสาวคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ ขณะยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ มือเล็กสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดตอนยื่นไปกดกริ่งหน้าบ้าน ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวว่าบิดาจะยอมให้เธอเข้าพบหรือเปล่า

ไอริณรอไม่ถึงห้านาที ก็เห็นชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท แถมยังสวมแว่นดำมองดูไม่ต่างจากพวกมาเฟีย เดินตรงมาที่ประตูรั้วขนาดใหญ่ ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดประตูออกกว้าง จ้องมองเธอเขม็ง แล้วกระชากเสียงถามด้วยภาษารัสเซียรัวเร็ว

“มาหาใคร!”

ไอริณถึงกับมึนงงในคำถามของอีกฝ่าย เพราะว่าเธอฟังภาษารัสเซียไม่ออกแม้แต่คำเดียว แถมชายคนนี้ยังตีหน้ายักษ์ใส่ ทำเอาหญิงสาวหวาดกลัวไปหมด