ตอนที่ 4 หนี (2)

ตอนเย็น...

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับป้าอร” เมื่อกลับถึงบ้าน เหมราชก็ถามถึงน้องสาวศัตรูทันที

“เธอฟื้นขึ้นมาเมื่อตอนสายนี้เองค่ะ ตอนนี้นอนพักอยู่บนห้องค่ะนายหัว ไม่เป็นอะไรมาก แต่มีอาการอ่อนเพลียค่ะ”

ป้าอรรายงานอาการของร่างบางให้ผู้เป็นนายฟัง

“ช่วยบอกคนไปตามเธอมาพบผมที่ห้องรับแขกทีนะครับ” เหมราชบอกแล้วนั่นทำงานต่อ ส่วนป้าอรก็รีบไปบอกเด็กรับใช้ให้ไปตามหญิงสาวด้วยตัวเองทันที เพราะนางรู้ว่านายหัวเหมไม่เคยต้องรอใครนานๆ

ห้องพักรับรองของปิ่นมุก

ก๊อกๆๆ

“คุณคะ นายหัวให้คุณไปพบที่ห้องรับแขกตอนนี้ค่ะ”

เด็กสาวอายุประมาณ18 ปี บอกร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงตามคำสั่งของคนเป็นนาย

“นายหัวกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ?” ปิ่นมุกลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย และถามเด็กสาวออกไป

“ใช่ค่ะ คุณรีบลงไปนะคะ นายหัวไม่ชอบรอนาน” เธอบอกพร้อมยิ้มสดใสให้ปิ่นมุก

“จ๊ะ งั้นพาพี่ลงไปเลย” ปิ่นมุกรีบเดินตามหลังเด็กสาวไปทันทีที่เยินแบบนั้น เธอคิดว่านายหัวคงเป็นคนสูงอายุที่ดุๆ ถ้าเธอไปช้าอาจจะโดนดุได้

ห้องรับแขก...

ตึก ตึก ตึก

เสียงส้นเท้าของเด็กสาวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางห้องรับแขก

“มาแล้วจ้ายาย” เด็กสาวพูดด้วยความร่าเริงตามอายุ

“ข้าบอกเอ็งกี่ครั้งแล้วฮ่ะ แตงกวา ว่าอย่าวิ่ง”ป้าอรดุเสียงเขียว

“แฮร่...” เสียงของป้าอรที่ดุหลานสาวดั่งเช่นทุกวัน

“เอ่อ ขอโทษค่ะ” ปิ่นมุกเอ่ยขัดจังหวะ และเหลือบมองไปที่โซฟารับแขก ก็เห็นชายหนุ่มผู้หน้านิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง

หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้เห็นหน้าของชายหนุ่ม หน้าคม จมูกโด่ง รูปร่างสมส่วนที่มีแต่กล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกาย หล่อราวกับเทพบุตร ทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดง ก้มหน้าไม่กล้าสบตา เขาเลยทีเดียว

“ป้าอรกับแตงกวามีอะไรก็ไปทำเถอะครับ ผมขอคุยกับเธอตามลำพัง” ชายหนุ่มบอกป้าอรออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

เหมราชส่งสายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานตาโต จมูกรั้น ปากเล็กบางๆนั่น ถูกใจเขายิ่งนัก รูปร่างอรชร ดูน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตากระเบื้องนั่น เห็นแล้วอยากเข้าไปขยำ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวศัตรูคู่อาฆาต เธอคงจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาจะพึงใจเพียงแค่แรกเห็น แต่มันต้องไม่เป็นแบบนั้น เพราะเธอคือคนที่จะต้องมาชดใช้ความผิดที่พี่ชายเธอทำไว้

เธอจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ที่สาสม