ตอนที่ 2 หนีเสือปะจระเข้ (2)
ท่าเรือ...
“เรือพร้อมแล้วครับนายหัว” คนงานดูแลท่าเรือเข้ามารายงานผู้เป็นนาย เมื่อเห็นรถของเขาเข้ามาจอดใกล้ๆเรือ
“อืม” เขาตอบรับพร้อมอุ้มร่างบางที่อยู่บนรถไปลงเรือ เพื่อข้ามไปยังเกาะส่วนตัวของเขาที่อยู่อีกฟากของท้องทะเล
“เอ่อ นายหัวส่งเธอมาให้ผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมอุ้มเธอไปเองได้” ธนินเดินเข้าไปเพื่อจะช่วยให้เจ้านายไม่ต้องเหนื่อย แต่กลับได้สายตาเย็นชากลับมาแทน ทำให้เขาทำได้เพียงเดินตามไปห่างๆ
เกาะมันเดรา...
“เอ๋?! นายหัวทำไมกลับมาดึกจังคะวันนี้” หญิงสูงวัยถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นนายหัวเดินเข้ามาในบ้าน
“เกิดเรื่องนิดหน่อยครับป้าอร เดี๋ยวช่วยให้เด็กจัดห้อง แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำแผลให้ผู้หญิงคนนั้นด้วยนะครับ”เขาบอกพลางชำเลืองหญิงสาวที่เขาอุ้มเธอมาวางบนโซฟาห้องรับแขก
“ใครหรือคะ?” หญิงชราถามด้วยความแปลกใจเป็นครั้งที่สอง
‘นอกจากกลับดึกแล้ว ยังอุ้มผู้หญิงมาด้วย แปลกจริงๆเลย’
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ป้าช่วยทำตามที่ผมบอก แล้วเดี๋ยวมีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว”
ชายหนุ่มตอบด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาทั้งวันแล้วยังต้องมาอุ้มหญิงสาวจากท่าเรือมาถึงบ้านอีก
“ได้ค่ะ นายหัว” นางจึงไม่เซ้าซี้ถามอะไรอีกนอกจากเรียกเด็กในบ้านมาช่วยจัดห้องให้สาวสวยตรงหน้าเท่านั้น
อีกฟากของท้องฟ้ายามราตรี…
เพียะๆๆ!!!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าหยาบกร้านของชายร่างใหญ่หลายคนที่ยืนเรียงรายกันตัวตรงให้อีกคนตบเรียงตัว
“แค่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ กูยังต้องเลี้ยงพวกมึงให้เสียข้าวสุกอยู่มั้ย ฮะ!!” ชายมีอายุตะคอกใส่บรรดาลูกน้องที่ยืนก้มหน้าอยู่
“เอ่อ มีคนมาช่วยมันไปครับนาย” คนตัวใหญ่สุดรายงานเจ้านายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“พวกมึงทุกคนออกไปสืบมาให้ได้ ว่าใครช่วยมันไป ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีข่าว พวกมึงก็ไสหัวไปไกลๆกู ก่อนที่กูจะยัดลูกปืนใส่หัวพวกมึง”
เขาตะคอกเสียงใส่ลูกน้อง พร้อมกับชี้นิ้วอาฆาต
“ครับ!!” คนฟังขานรับอย่างพร้อมเพรียง และรีบเร่งออกไปทำตามคำสั่งผู้เป็นนาย ก่อนที่จะโดนทำโทษเป็นรอบที่สอง
“ขนาดแกตายไปแล้ว ยังทำให้ชีวิตฉันยุ่งยากอยู่ดี หึ!!”
เขาพูดกับคนในกรอบรูปบนโต๊ะทำงาน พร้อมกับคว่ำมันลงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง ด้วยความเกลียดชัง