4

“จันโอเคค่ะ โอเคมากๆ ค่ะ”

จันทร์หอมไม่มีทางปฏิเสธพาร์ทไทม์ดีๆ เช่นนี้ได้ อีกทั้งงานที่ถูกจ้างวานก็เป็นงานที่ตนถนัดและเคยทำมาก่อน จันทร์หอมจึงคิดว่าไม่น่ายาก ศึกษางานสักครึ่งวันก็ทำได้แล้ว

“งั้นก็ดี พี่จะได้สบายใจ พี่เชื่อว่าจันทำได้ แต่ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็โทรมาถามพี่ได้ตลอดเวลา”

“แล้วมีงานนอกรอบไหมคะ อย่างเช่นไปเลี้ยงลูกค้าตอนเย็น หรือต้องออกรอบวันเสาร์อาทิตย์”

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา จันทร์หอมมักไปงานเลี้ยงกับเจ้านายช่วงเย็น ช่วงค่ำเสมอ และในวันหยุดสุดปดาห์มักไปตีกอล์ฟกับเจ้านายบ่อยๆ ในกรุงเทพบ้าง ต่างจังหวัดใกล้ๆ อย่างชลบุรี ประจวบคีรีขันธ์เป็นต้น

“มันก็มีบ้าง แต่คุณทิวไม่เคยพาพี่ไปด้วยนะ คุณทิวจะไปกับคุณกับชา ลูกน้องคนสนิทมากกว่าน่ะ ถึงเวลาเลิกงานจันก็มาทำงานที่นี่ต่อได้เลย” สุดารัตน์ตอบ

“ดีเลยค่ะ เพราะวันเสาร์อาทิตย์จันต้องไปทำงานบ้านคุณวาดน่ะค่ะ”

“ทำงานทั้งวันและทุกวันแบบนี้เอาเวลาที่ไหนพักกันจัน” สุดารัตน์รู้ดีว่า จันทร์หอมสู้ชีวิตมากแค่ไหน ทำงานหนักทุกวัน แต่เงินที่ได้มากลับต้องมาใช้หนี้การพนันให้บิดามารดา และต้องจ่ายเงินซื้อของให้พี่สาวและพี่ชายไม่เอาอ่าวอีกด้วย

“จันไหวค่ะ จันทร์ชอบทำงาน มันทำให้จันลืมความทุกข์ในใจค่ะ”

คำตอบดูเศร้า พยอมกับสุดารัตน์มองหน้ากันมีความคิดตรงกันว่า เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า เพราะไม่ต้องการเพิ่มความเศร้าในใจจันทร์หอมมากขึ้น

“สรุปว่าจันเริ่มงานวันจันทร์นี้นะ ทำงานแทนพี่เจ็ดวันก็ตรงกับวันอังคารถัดไป”

“ค่ะพี่สุ ขอบคุณมากนะคะที่นึกถึงจัน” จันทร์หอมยกมือไหว้สุดารัตน์ “จันดีใจด้วยนะคะที่พี่สุกำลังแต่งงาน”

“ลงจากคานได้ก็ดีแล้ว อายุก็ปาไปสามสิบเจ็ดเพิ่งนึกได้หรือไงว่าต้องมีผัว” พยอมอดค่อนขอดญาติสาวไม่ได้

“แหม จะมีผัวทั้งทีก็ต้องดูดีๆ สิ ฉันไม่คิดมีผัวหลายคนนะ มีแค่คนเดียวฉะนั้นก็ต้องคิดหนักๆ ดูให้แน่ใจไงเล่า” สุดารัตน์โต้กลับ

“ย่ะ” พยอมปากร้ายแต่ใจดี และดีใจที่สุดารัตน์กำลังมีครอบครัว

“จันลืมไปเลย จันตั้งใจมาขอบคุณพี่พยอมค่ะที่ให้ยืมเงิน ถ้าได้เงินค่าจ้างเป็นเลขาพาร์ทไทม์เมื่อไหร่ จันจะคืนให้พี่พยอมนะคะ”

“อืม เรื่องแค่นี้เอง ช่วยได้ก็ช่วยกันไป” พยอมตอบ “ไปทำงานเถอะ ลูกค้าทยอยกันเข้ามาแล้ว”

จันทร์หอมยกมือไหว้ทั้งสอง ก่อนเดินออกจากห้อง โดยมีสายตาพยอมกับสุดารัตน์มองตามไป

“แผนนี้จะได้ผลเหรอสุ” พยอมถามทันที

“ฉันว่าน่าจะสำเร็จนะ พอถึงเวลาฉันก็อาจจะบอกว่าลางานต่อประมาณว่าฮันนีมูนไรงี้ คุณทิวให้อยู่แล้วเพราะเขาบอกฉันเองว่าให้ลาพักร้อนไปเที่ยวได้เดือนนึงเลย พอคบวันที่ฉันลา ฉันก็จะขอลาออก แล้วให้จันทำงานแทนฉันไปเลย แค่นี้ก็เรียบร้อย”

อันที่จริงสุดารัตน์ไม่จำเป็นต้องหาเลขาพาร์ทไทม์ ให้คุณกับนุชา ลูกน้องคนสนิทของเจ้านายสุดหล่อทำแทนก็ได้ แต่ที่ทำลงไปทั้งหมดเพราะต้องการให้จันทร์หอมมีงานทำดีๆ ที่มีความมั่นคงและเงินเดือนสูงถึงห้าหมื่นบาท เงินเดือนมากพอที่จะเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว ไม่ต้องวิ่งรอกทำงานหลายที่ในหนึ่งวันเช่นนี้ อีกทั้งยังมีสวัสดิการหลายอย่างอีกด้วย สุดารัตน์จึงออกอุบายโดยใช้งานแต่งงานของตนให้เกิดประโยชน์...ประโยชน์หลายทาง หาเลขาคนใหม่ให้เจ้านาย ในเวลาเดียวกันก็หางานใหม่ให้จันทร์หอม งานที่สาวๆ หลายคนอยากมานั่งทำงานแทนเธอ

“แกไม่เสียดายงานหรือไง ทำมาตั้งหลายปี” พยอมถาม

“ก็เสียดายนะ แต่ก็เบื่อด้วยแหละ ทำอะไรเดิมๆ อีกอย่างพี่นพก็อยากให้ฉันลาออกมาดูแลร้านวัสดุก่อสร้างของเขาด้วย ฉันก็ถือว่าดีนะ ได้ดูแลทั้งผัวและมีอะไรทำ” สุดารัตน์มีเป้าหมายของตัวเอง “ฉันกลับก่อนนะ แล้วอย่าลืมไปงานด้วยล่ะ”

“เออรู้แล้ว” สุดารัตน์ลุกขึ้นเดินออกจากห้องเมื่อหมดธุระ ในขณะที่เธอกำลังเลี้ยวออกจากลานจอดรถของผับ รถยนต์ปอร์เช่ราคาเกือบยี่สิบล้านเลี้ยวเข้ามาผับพอดี เจ้านายกับลูกน้องจึงคาดกัน

โซนวีไอพี

ขึ้นชื่อว่าโซนนี้ลูกค้าที่มาใช้บริการจำกัดความได้ว่ากระเป๋าหนัก เนื่องจากค่าห้องแต่ละห้องไม่ต่ำกว่าเจ็ดหมื่นบาท สูงสุดอยู่ที่หนึ่งแสนห้าหมื่นบาท มีความเป็นส่วนตัวมาก พนักงานจะเข้ามาในห้องก็ต้องเมื่อถูกเรียกหรือได้รับอนุญาต ยิ่งเป็นนักการเมืองหรือนักธุรกิจชื่อดัง ที่ส่วนใหญ่เรื่องพูดคุยจะเป็นความลับ หลังจากอาหารและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟพร้อมสรรพ ประตูห้องจะถูกปิดจากด้านใน ปิดกั้นให้คนภายนอกเข้ามากวนใจ

ห้องวีไอพีหมายเลขห้ามีกลุ่มเพื่อนสนิทมานั่งสรรค์กันตามปกติ ทั้งสามชอบความเป็นส่วนตัว ดื่มไปคุยไปโดยมีเสียงเพลงในห้องเปิดคลอเบาๆ สร้างความผ่อนคลายมากกว่าทำให้หนวกหู อีกทั้งไร้สาวข้างกาย เพราะต้องการคุยกันตามประสาเพื่อนมากกว่า ส่วนเรื่องผู้หญิงนั้น แค่โทรหากริ๊งเดียวก็ได้ตามปรารถนา

ชายหนุ่มที่นั่งดื่มในห้องนี้ล้วนแล้วแต่เป็นลูกผู้ดีมีเงินทั้งสิ้น แต่ละคนรวยระดับหมื่นล้าน คนแรกคือนฤทธิ์ เรียกสั้นๆ ว่าตั้ม คนที่สองคือนิธินันท์หรือหม่อง คนสุดท้ายคือคนที่รวยที่สุดมีทรัพย์สินเกือบหนึ่งแสนล้านนามว่า เศกภพนิกเนมคือทิว