4

"น้องไม่สบายเป็นอะไรหรือครับ?"

"เห็นว่าเป็นไข้น่ะจ้ะ นี่แม่ เอ่อ...น้าก็เอาปรอทวัดไข้ดูแล้ว มีไข้นิดหน่อย แต่ยัยรตีดูจะไม่สบายมาก ให้ยากินไปล่ะ"

พรอุมารีบเปลี่ยนสรรพนามของตนเอง เมื่อเห็นแววตาแข็งๆ ของกรเอกที่มองสบกับเธอ เมื่อคืนนี้เธอคงจะเมาไปหน่อย เลยเผลอใช้เรียกตัวเองว่าแม่อย่างสนิทสนม กับลูกเลี้ยงของสามีไปบ้าง แม้เขาจะดูเหมือนว่ายินดีที่มีเธอเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว แต่บางอย่างของเขา มันทำให้เธอเกรง...

กลัวเลยก็ว่าได้ กับสายตาของกรเอก กับบางคำพูดของเขา...เธอพยายามพิสูจน์ตัวให้เขาได้เห็น ว่าเธอรักอนุวัฒน์จริงๆ และยินดีที่จะรับเขาเป็นลูกชายอีกคน อยากจะฝากมีรตีไว้ให้เขาดูแลเอ็นดูเหมือนน้องสาว มาอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ เธอก็ไม่อยากให้มีปัญหาลูกเธอกับลูกฉันเกิดขึ้น

"อ้อ...วันนี้ผมอยู่บ้าน ผมช่วยดูให้ไหมครับ"

เขารับอาสา ทำให้อนุวัฒน์กับพรอุมามองตากัน ก่อนที่มารดาเลี้ยงของเขาจะเอ่ยขึ้นเสียงอ่อน

"เกรงใจกายน่ะจ้ะ น้องไม่ชอบไปหาหมอ ดื้อนิดๆ ล่ะเรื่องหมอนี่"

"ถ้ากลางวันแล้วไข้ยังไม่ลด เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ" เขาเอ่ยบอกยิ้มๆ

"วันนี้พ่อมีธุระจะต้องไปกับคุณน้าไม่ใช่หรือครับ ไปได้เลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วง"

"เอ่อ..."

พรอุมาอึกอัก เธอรู้สึกแปลกๆ ที่กรเอกอาสาแบบนั้น หากสามีของเธอแตะไหล่เธอ แล้วเอ่ยกับลูกชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ฝากน้องด้วยล่ะ กาย"

"ครับ"

"ไปกันเถอะคุณ อย่าห่วงยัยรตีเลย นายกายดูแลให้แล้ว"

"ค่ะ"

พรอุมาฝืนยิ้มให้สามี เธอยังคงไม่ไว้ใจกรเอกสักเท่าไหร่ แต่...ก็ต้องดูๆ กันไปว่ากรเอกนั้นจะปรับตัวเข้าหาเธอและบุตรสาวจริงๆ ไหม

เธอหวังว่าคงจะเป็นอย่างนั้น

"เป็นอะไรไปล่ะคุณพร" สามีเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าคนข้างๆ นั่งหน้านิ่ว ในมือถือโทรศัพท์ไว้

"ยัยรตีน่ะสิคะ ทักไปก็ไม่ยอมตอบ ไม่รู้ว่านอนไม่ตื่นหรือเปล่า"

"นายกายอยู่ ลูกบอกแล้วจะดูแลน้องให้"

"เอ่อ...พรเกรงใจคุณกายน่ะค่ะ"

เธอเรียกขานบุตรชายของสามีด้วยคำว่าคุณ นั่นเพราะหลายๆ สิ่งในตัวเขาที่ทำให้เธอไม่กล้าถือสนิทด้วย

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

เขาดึงภรรยามากอด เขาพอจะรู้ว่าบุตรชายเป็นอย่างไร เขาหวังว่ากรเอกจะไม่ฟังภรรยาเก่ามาก จนคิดจะทำอะไรร้ายๆ กับครอบครัวใหม่ของเขาหรอกนะ

"ดีแล้วที่นายกายอาสาดูแลหนูรตีให้น่ะ เราควรให้โอกาสพวกเขาได้สนิทกันนะ คุณพร เป็นการเรียนรู้กันและกันยังไงล่ะ หนูรตีเป็นเด็กน่ารัก นายกายไม่เคยมีน้องสาว เคยบ่นว่าอยากมี...ตอนนี้พอมีแล้ว และน่ารักแบบหนูรตีด้วย นายกายน่าจะนึกเอ็นดูน้องขึ้นมาบ้าง"

"ค่ะ"

พรอุมาพอจะยิ้มออกมาบ้างเมื่อสามีเอ่ยแบบนั้น

เธอหวังว่ากรเอกจะคิดแบบนั้นกับมีรตี

.......................................................

สายตาคมกริบมองดูตามท้ายรถที่ออกจากบ้านไป เขาแสยะยิ้มเล็กน้อย แล้วมองไปยังชั้นสอง ชายหนุ่มเดินก้าวขึ้นไปช้าๆ ไปหยุดตรงหน้าห้องที่มีป้ายตกแต่งไว้ ด้วยการ์ตูนมิกกี้เมาส์ เขาจับลูกบิด...เพื่อจะเปิดประตูเข้าไป

มันติดล็อค

กรเอกหัวเราะเบาๆ หล่อนคงระวังตัวสินะ...อืม...ก็อย่างว่าบ้านนี้มีผู้ร้าย

เขาเดินไปที่ห้องของตนเอง แล้วตรงไปที่ลิ้นชักที่เก็บของกระจุกกระจิก บิดาได้ให้สิ่งนี้ไว้กับเขา เมื่อเขาเข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้

กุญแจสำรอง

เขาดูตามป้ายกำกับว่าห้องไหนเป็นห้องไหน ปลดมันจากพวงกุญแจใหญ่ แล้วเอาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง

ต่อไปนี้กุญแจห้องของหล่อนคือของเขา

และ...

กริ๊ก...

เขาไขกุญแจเข้าไป

แอ๊ด

เสียงประตูห้องเปิดออก

คนที่นอนนิ่งบนเตียงเหมือนจะหลับลึก...

กรเอกค่อยเดินก้าวเข้าไปในห้องนั้น ตามองจ้องไปยังร่างน้อยอย่างหมายมาด

ของเล่น...ของเขา

....

แอ๊ด...

เขาเปิดประตูเข้าไป คนที่อยู่บนเตียงนอนนิ่ง หล่อนยังคงหลับใหลไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผู้บุกรุกและถือตนว่าเป็นเจ้าของ...เดินช้าๆ ตรงไปยังร่างน้อยนั่น เหมือนเสือ กำลังตรงเข้าหาเหยื่อของมัน

เขาทรุดลงนั่งบนเตียงเธอ

พินิจมองวงหน้าเล็กเรียว เธอสวยแม้กระทั่งตอนหลับ...กรเอกหลุบตามองกวาดไปทั่วร่าง หล่อนห่มผ้าคลุมถึงอก หลับตาพริ้ม ผมยาวกระจายแผ่เต็มหมอน

สวย...

และทำให้เขาร้อน...

ทั้งที่ไม่ต้องทำอะไรเลย

มือใหญ่เอื้อมแตะแก้มใส ผงะเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่ามันร้อน...หล่อนไม่สบายจริงๆ นั่นแหละ ไม่ได้สำออยอะไรอย่างที่เขาคิดในตอนแรก

"รตี"