เรื่องลับของเรา

"เต็มที่เลยนะรตี"

ไวน์ชั้นดีถูกรินใส่ในแก้วทรงสูง สาวน้อยเจ้าของชื่อมองแก้วนั้น ก่อนจะเหลือบตามองมารดา ที่พยักหน้าแล้วขยิบตาส่งให้เธอ

"แม่ไม่ว่าหรอกนะลูก จะทำไม่เห็นว่ารตียังอายุไม่ถึงยี่สิบ"

"ค็อกเทลเลยได้ไหมคะ"

เธอแกล้งว่าเสียงกลั้วหัวเราะ มีรตีรับแก้วมาจากมือของบิดาเลี้ยง มารดาถึงกับค้อนให้ แต่ก็หันไปตะโกนบอกกับคนร่างสูงเพรียว ที่กำลังทำหน้าที่บาร์เทนเนอร์ ที่เคาน์เตอร์บาร์ในบ้าน

"คุณกาย จัดค็อกเทลให้น้องสาวสักแก้วสิคะ เอาแบบของน้านี่ก็ได้นะ"

"เอาจริงๆ น่ะหรือคะแม่"

มีรตีเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ตาของเธอมองไปยัง 'พี่ชาย' ที่เพียงเงยหน้าขึ้นมองและโบกมือให้ เป็นสัญญาณตอบรับว่าเขาจะจัดการให้ ก่อนจะรีบตวัดกลับมา เพราะเกรงว่าจะมองสบตากับเขาเข้า

ถ้าเขาเป็นพี่ชายจริงๆ เธอคงจะสนิทใจมากกว่านี้ มีรตีคิด ขณะที่จิบไวน์ วันนี้มีปาร์ตี้ของครอบครัว ใช่...ครอบครัว ครอบครัวที่ครบพร้อมสมบูรณ์ เธอมี แม่ มี พ่อ และมีพี่ชาย ครอบครัวใหม่ของเธอ

มารดาของเธอแต่งงานใหม่เมื่อสามปีก่อนหลังจากที่หย่าร้างกับบิดา อนุวัฒน์บิดาเลี้ยงเป็นคนใจดี หัวเราะง่าย เขามักจะตามใจเธอ และทำให้สาวน้อยวัยสิบหกอย่างเธอในตอนนั้น ยอมรับเขาได้ไม่ยาก เพราะความที่เป็นคนช่างเอาใจ จนมารดาจะต้องห้ามปรามไว้ แล้วก็งอนลูกสาว ข้อที่ว่าจะหลงรักพ่อเลี้ยงยิ่งกว่าเธอ

เขามีลูกชายอีกคนคือกรเอก เธอได้ยินเขาพูดถึงลูกชายคนนี้บ่อยๆ ว่ากำลังเรียนต่อ และจะเรียนจบกลับมาไวๆ นี้ กรเอกจะมาอยู่ร่วมชายคาบ้าน และทำงานบริษัทเดียวกับบิดาเลี้ยง

เมื่อวานเป็นวันที่เขากลับมาวันแรก...

เขาทำให้เธอที่ตื่นเต้นในการอยากจะต้อนรับพี่ชายคนใหม่ เพราะได้ยินบิดาเลี้ยงเอ่ยถึงบ่อยๆ เมื่อเห็นเขาเข้าจริงๆ นัยน์ตาคู่คมปลาบเหมือนมีดโกน และสีหน้าเย่อหยิ่งที่ส่งมามองเธอนั้น ทำให้เธอรู้สึกประหลาด...และรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตร

'สวัสดีค่ะพี่ กาย ยินดีต้อนรับนะคะ'

เธอพนมมือและไหว้เขา กรเอกพยักหน้า เขายิ้มนิดๆ ที่มุมปากให้เธอ สีหน้าของเขานั้น แม้กระทั่งมารดาผู้รื่นเริงและเป็นมิตรกับทุกคน ก็ยังลังเลที่จะเข้าไปโอบกอด ทำความรู้จัก

เขาดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก อายุของเขายี่สิบหกปี ห่างจากเธอเจ็ดปีเต็ม เขาเรียนจบได้รับปริญญาสองใบ เขาทำงานอยู่ต่างประเทศระหว่างเรียนไปด้วย นัยน์ตาคู่คมดูฉลาดเฉลียว ใบหน้าเรียวได้รูป จมูกของเขาโด่งเชิดเล็กน้อย ริมฝีปากได้รูปสวยอิ่มเต็ม รูปร่างสูงเพรียวสมาร์ท รูปลักษณ์นี้ทำให้มีรตีถึงกับใจเต้น เขาดูดีมาก เธอดีใจที่จะได้มีพี่ชายเธอหวังว่าเขาจะเหมือนบิดาเลี้ยง แต่เมื่อมาเจอตัวจริง...

เขาเอ่ยคุยงานกับบิดาทันทีที่เท้าแตะพื้นแผ่นดินไทย ไม่ได้คุยเล่นหยอกกับท่าน ราวกับว่ามาเพื่อทำงานจริงๆ

แต่เมื่อนั่งเบาะหลังกันตามลำพัง เขาก็ทำให้เธอทั้งตกใจและประหลาดใจ เมื่อเขาก้มลงกระซิบเธอเสียงเบา

'อย่ามาคิดเอาตัวแลกกับพ่อฉันเหมือนแม่เธออีกคนล่ะ'

มีรตีถึงกับเบิกตาโตค้าง อ้าปากหวอ มองเขาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

กรเอกมองจ้องเธอด้วยนัยน์ตาคู่คมเหยียดหยามนั่น แล้วยิ้มแสยะนิดๆ ให้เธอ

โอ...

เธอกลัวเขา

แต่เธอไม่กล้าเล่าให้มารดาฟัง เธอคิดว่าเขาคงจะเข้าใจผิด และไม่ชอบที่พวกเธอมาแย่งอนุวัฒน์จากเขา ช่างเถอะ เธอเชื่อว่าความจริงใจของเธอกับแม่ จะพิสูจน์ได้ทุกอย่าง ถึงแม้ว่าแม่ของเธอจะฐานะด้อยกว่าสามี และลาออกจากงานมาเมื่อแต่งงานกับเขา แต่ก็ไม่ได้งอมืองอเท้าอะไร ท่านมีกิจการเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่ทำอยู่ มีรายได้ส่วนตัวและนำมาใช้จ่ายในบ้าน ส่วนอนุวัฒน์ก็รักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวจริงๆ ไม่ได้คิดเป็นอื่นอย่างที่เขาคิดอกุศล

เขาเป็นคนน่ากลัวจริงๆ

เธอสะดุ้งเมื่อแก้วค็อกเทลสีสวยถูกวางตรงหน้าเธอ เก้าอี้ข้างๆ ถูกเลื่อนออก พร้อมกับร่างเพรียวของกรเอกที่ทรุดลงนั่งข้างเธอ

"ลองสิ ค็อกเทลแบบเบาๆ ไม่แรงมาก น้องสาวน่าจะชอบ"

"วันนี้วันฉลองแม่อนุญาตจ้ะ" พรอุมาเอ่ย แล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อสามีฉุดประคองพาเธอไปเต้นรำกับจังหวะรักหวานๆ ด้วยกัน

ตาคมปลาบมองมายังใบหน้าใสอ่อนเยาว์ของคนข้างๆ

เขามองละเลียดเครื่องหน้าจุ๋มจิ๋มนั้น

หล่อนเป็นคนน่ารัก ยิ่งมอง ยิ่งน่ารักละมุนตา ไม่ได้สวยสะสะดุดตา หากแต่มองไม่เบื่อ ยิ่งตาโตๆ นั่น ปากอิ่มสวย...น่าจูบนั่นด้วย เรือนร่างอรชรบอบบาง แต่มีเสน่ห์ปลุกเร้าได้อย่างน่าแปลก

ตาคมมองไปยังมารดาของหล่อน และบิดาของเขา ที่ประคองกอดกันเต้นรำอย่างแสนสุข

"ดื่มสิ"

เสียงทุ้มเอ่ยคล้ายคำสั่ง คนข้างกายเขาสะดุ้ง แล้วยกมันขึ้นดื่ม เธอคงจะตื่นกลัวเขา ตั้งแต่ประโยคนั้นที่เขาเอ่ยกระซิบบอกกับเธอบนรถ

กรเอกยิ้มนิดๆ

ปรายตามองหล่อนราวกับนัยน์ตาของเสือร้าย...ที่จดจ้องมองเหยื่อ

เขาอยากตัดไฟแต่ต้นลม...เรื่องบิดากับหล่อน

แน่ล่ะเขาไม่ได้มาทำงานกับบิดาเพียงอย่างเดียว...

เขามีหน้าที่อื่นด้วยในการมาที่นี่ ที่เมืองไทย...