2

"เมาแล้วเหรอ?"

เสียงทุ้มเอ่ยถาม มีรตีเอียงคอมองหน้าเขา กรเอกทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง เขาคอยวนเติมเครื่องดื่มให้กับทุกคน ที่ดูจะสนุกมากกับงานฉลองในครอบครัวนี้

"ไม่เอาอีกแล้วนะคะ พี่กาย"

สาวน้อยรีบโบกมือปฏิเสธ เขาหัวเราะเบาๆ มองไปยังบิดากับมารดาเลี้ยง ที่ตอนนี้นอนซบกันบนโซฟา แน่ล่ะ เขาเลือกค็อกเทลที่หวาน ดื่มง่าย รสชาติอร่อย แต่แรง...ให้พวกเขา

เขามีจุดประสงค์แฝงเร้น

กรเอกดึงแก้วออกจากมือเธอ แล้วจุ๊ปาก มือของเขาแตะที่แขนของมีรตีอย่างจะหยั่งเชิง หากแม่สาวน้อยที่คอยระแวดระวังตัวกับเขาหนนี้ หล่อนไม่ผงะหนีเขา คงจะเมาได้ที่จริงๆ นั่นแหละ

"ไม่เอาก็ไม่เอา ดึกแล้วไปนอนดีกว่า ข้างล่างนี่เดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"คุณแม่กับคุณพ่อละคะ"

เธอพยายามนั่งตัวตรงแล้วเพ่งมองหาคนทั้งสอง กรเอกชี้มือไปที่พวกท่าน ที่ตอนแรกนอนซบดูโทรศัพท์เล่นกัน แต่ตอนนี้คือท่านกำลังพากันหลับไปแล้วทั้งคู่

"เดี๋ยวพี่ปลุกเอง เราเถอะ มา พี่จะพาไปนอน"

คนตัวสูงกว่าลุกขึ้น แล้วอุ้มรวบร่างเล็กไว้ในวงแขน มีรตีตกใจจนตัวแข็ง เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ เธอเกาะเขาไว้เพราะกลัวตก เสียงหัวเราะของกรเอกดังกระหึ่มเบาๆ เมื่อเธอคล้องแขนกับคอเขาเหมือนกลัวตก และซบหน้างุดกับอกกว้าง

เด็กเอ๋ยเด็ก

สวยน่ารักขนาดนี้ ไหนจะดูขี้อ้อนอีก เขาเห็นว่าหล่อนชอบเกาะแขนบิดาเขา แล้วแนบหน้าซุกเหมือนแมวตัวเล็กๆ

เขาเห็นความเป็นเสือตัวร้ายในคราบแมวนั่น

หล่อนกำลังทำให้บิดาของเขารักและหลงหล่อนเหมือนมารดา ใครจะการันตีล่ะ ว่าวันหนึ่งหล่อนจะไม่เอาตัวเข้าแลก!

ภาพหลายภาพของครอบครัวนี้ ถูกป้อนส่งมาให้เขา กรเอกนึกโมโหกับภาพเหล่านั้น พวกหล่อนช่างเจ้ามารยาจริงๆ นั่นแหละ

'พวกมันน่ะ ร้ายมากนะกาย แกต้องไปจัดการพวกมันให้แม่ อีตัวนังแม่น่ะเสนอลูกถึงปากพ่อแกเสียแบบนั้น เคลมทั้งคู่ สนุกล่ะ ครอบครัวบันเทิง'

คำพูดจากความเกลียดชังที่ฝังหู กรอกหูเขา ทำให้เขาลืมคิดทบทวนให้ถ้วนถี่ ว่าอะไรควรทำ หรือไม่ควรทำ

มีสิ่งเดียวในสมองที่สั่งให้เขาทำ

นั่นก็คือตัดตอนการกระทำของแม่สาวน้อยในอ้อมแขนนี้เสีย

"ปล่อยรตีเถอะค่ะพี่กาย"

สาวน้อยพึมพำ เมื่อเขามาหยุดหน้าห้องเธอ หากเขาเปิดประตูเข้าไปในห้องเธอ มีรตีพยายามลืมตา เพื่อจะให้เขาปล่อยเธอลงสักที มันไม่ค่อยเหมาะสมนัก หากยอมให้เขาเข้ามาในห้องส่วนตัวแบบนี้ ถึงเขาจะมีศักดิ์เป็นพี่ชายเธอก็เถอะ

เขาวางหล่อนบนเตียง แล้วหัวเราะเบาๆ

สาวน้อยปรือตาขึ้นมองเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา

"เคยมีแฟนหรือเปล่าเราน่ะ"

คำถามนั้นทำให้คนเมายิ่งมึน คิดทบทวนว่าเขาถามเพราะอะไร มีรตีสั่นหน้า

"ไม่เคยค่ะ"

เขาทรุดลงนั่งข้างเธอ เชยคางมนให้มองหน้าเขา หล่อนน่ารักจริงๆ นั่นหละ เหมือนตุ๊กตา ตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย เขาไม่จำเป็นจะต้องพยายามบิ้วอารมณ์ใดๆ ของตนเองเลยทั้งสิ้น

เพราะตอนนี้เพียงแค่มองหน้าหล่อน กรเอกก็อยาก...

เขาโน้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่สาวน้อยผู้มีสติติดตัวเพียงน้อยนิดจะทันระวังตัว

....

"พะ...อื้อ"

ปากที่จะเอ่ยเจรจาชื่อเขา ถูกประกบด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว สาวน้อยถึงกับตัวแข็งทื่อ เมื่อถูกจู่โจมจูบเข้าแบบนั้น เขาแทรกปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอ รุกล้ำ รุกไล่ ดื่มชิมความหวานอย่างตักตวงเอาแต่ใจ เล่นเอาคนไม่เคยถูกจูบถึงกับแทบจะเป็นลมกับจูบราวกับพายุบุแคมนั่น

ร่างแน่งน้อยถูกตวัดเข้าไปกอด ในอ้อมกอดอุ่นร้อนผ่าวนั้น เธอพยายามดิ้นแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงเขาได้ จำต้องยอมให้เขาปล้นจูบ

"อืม..."

เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเอง เมื่อถอนจูบนัยน์ตาคมกริบนั่นมองกวาดทั่ววงหน้าสวยอย่างพึงใจ แม่น้องสาวของเขาคงจะตกใจมาก เธออ้าปากค้าง มองเขาตาโตเบิกกว้าง ริมฝีปากนั่นแดงและเห่อขึ้นมาทันที เพราะความขบเม้มเอาแต่ใจของเขา

"เธอหวาน...มาก"

"พะ พี่กาย"

ความมึนเมา ทำให้เธอไม่อาจจะช่วยตัวเองได้มากนัก เธอดันตัวเองออกจากเขา แต่ก็ยากเหลือเกิน กรเอกหัวเราะ เมื่อซุกหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นนั่น

"คืนนี้ อยู่ด้วยกัน"

เขากระซิบพร่า ไม่สนใจว่าเธอกำลังดิ้นรน ผู้หญิง...เขารู้จุดที่จะทำให้พวกหล่อนร้องครางครวญ ยินยอมต่อเขา แม่สาวน้อยในอ้อมแขนนี้ยังด้อยอ่อนประสบการณ์ ยิ่งไม่ยากเลย

"ไม่ พี่กาย ไม่เอา ปล่อย"