๑ เจ้าบ่าวชั่วคราว (๓)

“แล้วพี่พุฒรักแกตอนไหน ไม่เห็นเป็นแฟนกันเลยจะแต่งงานแล้ว” จบคำถามทุกคนก็จดจ้องว่าที่เจ้าสาวเป็นตาเดียว หล่อนลอบกลืนน้ำลายลงคอพลางหลุบตามองต่ำ ตัดสินใจพูดความจริงเพราะคิดว่าทุกคนจะเข้าใจตัวเอง

“ความจริงคือ...” เล่าให้ฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ถึงสัปดาห์ บางคราวก็เล่าไม่เต็มเสียงจนโดนต้อนถึงได้ตอบอย่างเสียไม่ได้ ทุกคนที่ได้ฟังถึงกับเผยอปากค้าง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรยกเว้นอดีตแอร์โฮสเตสสาวที่แทรกกลางปล้องเสียงดัง

“แกแย่งแฟนพี่สาวเหรอไอ้มิน! บ้าไปแล้วหรือไง”

“ฉันรักพี่พุฒ” อ้างเหตุผลของตัวเองทันที

“รักแล้วมีสิทธิ์อะไรไปแยกเขาสองคนออกจากกัน พี่พุฒรักพี่แก แล้วพี่แกก็รักพี่พุฒ...มันบ้าอะไรกันวะ” โมโหเพื่อนสนิทที่เล่นด้วยกันตั้งแต่มัธยมศึกษาตอนต้นจนถึงปัจจุบัน ไม่คิดว่ามินทิราที่แสนซื่อจะกลายเป็นนางมารร้ายทำลายความรักของพี่สาวได้

“ฉันมั่นใจว่าฉันรักเขามากกว่า” ยังเลือกยืนกระต่ายขาเดียวบอกซ้ำอยู่อย่างนั้น กนกนุชพูดไม่ออกเหมือนที่นวิยาก็นิ่งเงียบ มีเพียงมิราที่พยายามเตือนสติ

“เอาอะไรมามั่นใจว่ารักมากกว่า ความรักมันมีตราชั่งมาตวงวัดหรือไง แต่ถึงแกจะรักมากกว่าก็ช่างเถอะ มันหนีความจริงที่พี่พุฒรักพี่เตยไม่ได้หรอก” ตอกย้ำความจริงแสนเจ็บปวดจนว่าที่เจ้าสาวน้ำตาคลอจนต้องรีบยกมือปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

สูดลมหายใจเข้าปอดลึกพลางไล่ความรู้สึกผิดออกไป อย่างไรเธอก็รักพี่พุฒและเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุข

“มิรา...” นวิยาพยายามห้ามปรามคนที่โกรธจนหน้าแดง เมื่อเห็นว่ามินทิราเม้มปากแน่นจนห้อเลือดทั้งยังร้องไห้สะอื้นอีกต่างหาก

“พวกแกต้องให้ฉันพูดเตือนสติมันบ้าง มันเอาอะไรคิดถึงจะไปแย่งแฟนพี่สาว ถึงแกเป็นลูกคนเล็กที่ถูกสปอยล์มาตลอดแต่ก็ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้ที่แกทำมันจะถูก เข้าใจไหมมินนี่” พยายามบอกให้อีกฝ่ายได้สติแต่กลายเป็นว่ามินทิราไม่ยอมรับความจริง เธอสูดน้ำมูกพลางเช็ดน้ำตาออกจนหมด ค่อยแย้มยิ้มราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฉันกลับดีกว่า แค่มาบอกข่าวดีพวกแกเฉยๆ ไปล่ะ” ลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปหน้าบ้านที่มีคนรถคอยรับกลับ คนที่เหลือต่างมองหน้ากันแล้วทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับอาการดื้อเงียบของเพื่อนสนิท

“มันคงไม่ฟังหรอก”

“ถึงวันงานถ้าเจ้าบ่าวยกเลิกงานแต่งกลางคันหรือหนีไปฉันจะไม่สงสารเลย จะสมน้ำหน้าด้วย” มิราโมโหจนต้องยกน้ำเย็นขึ้นดื่มดับความร้อนในอก ขณะที่เจ้าของเรื่องทำได้แค่นั่งร้องไห้บนรถด้วยความเสียใจ แต่ก็ยังบอกตัวเองซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

“เราไม่ผิดสักหน่อย ยังไงพี่พุฒก็ตัดสินใจแล้ว...พี่พุฒตัดสินใจแล้ว...”

ถ้าเขาไม่รักเธอก็คงไม่ตอบรับแต่งงาน...

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของบ้านเวศน์สุวรรณวงศ์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แม้จะไร้เงาของพรรณรมณเพราะหญิงสาวบอกว่าต้องเคลียร์งานทำให้กลับดึกทุกวัน จึงเลือกกินข้าวมาจากข้างนอกบ้านจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก

คุณณหทัยนึกเป็นห่วงบุตรสาวคนรอง แม้จะไม่ใช่ลูกในอุทรแต่ก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเล็ก รักเหมือนลูกสาวอีกคนเพียงแค่อาจจะรักไม่เท่ามินทิรา...

ว่าที่เจ้าสาวออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อลองชุดแต่งงานโดยมีพุฒมารับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ระยะเวลาค่อนข้างกระชั้นชิดทำให้ไม่อาจสั่งตัดจากแบรนด์ต่างประเทศได้ทัน ทางที่เลือกได้จึงต้องลองในห้องเสื้อแล้วสั่งเย็บให้พอดีตัว

ชุดงานหมั้นเลือกได้แล้วจึงเหลือเพียงชุดฉลองมงคลสมรสยามเย็น เธอพิถีพิถันในการเลือกเป็นอย่างมาก เข้าไปลองชุดแล้วออกมาให้เจ้าบ่าวช่วยแสดงความคิดเห็น ใบหน้าหวานยิ้มแย้มด้วยนึกถูกใจชุดเจ้าสาวสไตล์เจ้าหญิงตัวนี้

“ชุดนี้ดีไหมคะพี่พุฒ...พี่พริศ!” ยกกระโปรงบานตัวยาวขึ้นเพื่อให้เดินถนัด ยิ้มมาแต่ไกลแล้วถามคนที่นั่งรอ

ทว่ารอยยิ้มนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจยามได้สบตากับชายที่นั่งไขว้ห้างแล้วจ้องหล่อนตาไม่กระพริบ ก่อนมุมปากหยักจะยกยิ้มแต่คนมองกลับรู้สึกว่าเขาแสยะยิ้มมากกว่า เท้าเรียวเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

ก่อนเข้าไปลองชุดคนที่รอเธอคือพุฒไม่ใช่เหรอ เหตุใดออกมาจึงเป็นพริศไปได้!

“สวยดีนะ เหมาะกับเธอดี” ตอบตามความจริง ไล่มองชุดเจ้าสาวแสนเรียบร้อยที่เป็นแขนยาว คอเสื้อเป็นสี่เหลี่ยมเผยให้เห็นลำคอรำหงชัดเจน หากใส่เข้าคู่กับสร้อยเพชรคงงามน่าดู แขนด้านบนพองเป็นตุ๊กตาแล้วยาวลงมาจนถึงข้อมือ ช่วงบนจะค่อนข้างรัดรูปแล้วปล่อยกระโปรงฟูฟ่อง

สายตาของเขาไล่มองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่เธอกลับไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไหร่ ยอมรับว่าชายตรงหน้าค่อนข้างน่ากลัวในความรู้สึกของตน

พริศคือพี่ชายของพุฒที่อายุห่างกับหล่อนถึงสิบเอ็ดปี หน้าตาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์จนคาดเดาความรู้สึกไม่ถูก เคยมีครั้งหนึ่งที่เขาสอนการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เธอ หญิงสาวกลัวเสียงเข้มดุจนฉี่เกือบราด รีบทำให้การบ้านให้เสร็จแล้วสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ให้ชายหนุ่มสอนอีกเด็ดขาด

“พี่พุฒล่ะคะ พี่พุฒไปไหน” รีบมองหาเจ้าบ่าวของตัวเอง แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาก็นึกใจเสีย ยิ่งร่างสูงลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาใกล้ เธอก็เผลอก้าวถอยหลังไปทีล่ะน้อย

“มีงานด่วนเข้ามาเลยต้องรีบไป พี่ว่างพอดีเลยมาทำหน้าที่แทน...คงไม่ว่ากันใช่ไหมถ้าพี่จะช่วยเลือกชุด” รอยยิ้มของเขาเหมือนโจ๊กเกอร์ในหนังแนวระทึกขวัญไม่มีผิด ยอมรับว่าเขาหล่อเหลามีสาวหลายคนหลงเสน่ห์

ทว่าในความรู้สึกของหล่อน...พริศคือบุคคลอันตรายที่ไม่น่าเข้าใกล้

“เอ่อ ไม่ ไม่อยากรบกวน...” พยายามปฏิเสธทั้งที่เสียงสั่น ถอยหลังเรื่อยๆ จนแผ่นหลังบางชิดประตูห้องลองชุด ขณะที่เขาเอาก็หยุดยืนตรงหน้าหล่อน ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น จนเธอต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ภาวนาให้ตัวเองพ้นจากสถานการณ์นี้โดยเร็ว

“ไม่รบกวนเลย วันนี้พี่ว่างอยู่กับเธอได้ทั้งวัน อยากใส่ชุดไหนบอกพี่มาสิเดี๋ยวพี่ช่วยเลือกเอง” กลิ่นกายหอมโชยเข้าจมูกเขา ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่กลิ่นก็ยิ่งชัดขึ้นมากเท่านั้น สบดวงตากลมที่สั่นไหวอย่างนึกสนุก เหมือนเป็นนายพรานที่กำลังไล่ล่ากวางน้อย

ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้หล่อน ขณะที่มินทิรายืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว แค่ก้าวขาให้ออกไปจากตรงนี้ยังทำได้ยาก ไม่รู้ว่าจะมีใครมาช่วยหล่อนได้หรือเปล่า

“คุณเจ้าบ่าวจะลองชุดด้วยไหมคะ” แล้วสวรรค์ก็เห็นใจส่งพนักงานเข้ามาถาม ดวงหน้าคมเหลียวมองตามเสียง ว่าที่เจ้าสาวจึงใช้โอกาสนี้ถอยห่างจากเขาโดยเร็ว พร้อมกับปฏิเสธเต็มเสียงถึงความเข้าใจผิด

“ไม่ใช่นะคะ”

“ลองก็ดีครับ ถึงวันงานจะได้ใส่พอดีตัว” ตอบรับราวเป็นเรื่องปกติ ร่างบางหันมามองเขาทันทีด้วยความตกใจ

“เขาไม่ใช่เจ้าบ่าวค่ะ เจ้าบ่าวเป็นอีกคนที่เพิ่งกลับไป ขอโทษนะคะ” พนักงานคนนั้นถึงกับอึ้งกำลังจะค้อมศีรษะขอโทษ เพื่อนร่วมงานอีกคนกลับเข้ามาแล้วถามพาซื่อเพราะไม่ทันมองเจ้าบ่าว เห็นเพียงด้านหลังก็คิดว่าคนที่มาด้วยกัน

“เจ้าบ่าวจะลองชุดเลยไหมคะ”

“ลองครับ” คราวนี้เขาไม่รอให้เธอปฏิเสธ รีบหันไปตอบรับอย่างรวดเร็วจนหล่อนเผยอปากค้างแล้วเรียกอีกฝ่ายเหมือนต้องการเตือนเขาว่าชายหนุ่มไม่ใช่เจ้าบ่าว

“พี่พริศ”

แต่มีหรือที่ท่านรองฯ จะสนใจ กลับเลือกจะใช้ข้ออ้างมาบอกหล่อนเพื่อให้มินทิราคล้อยตามตนเองจนได้

“บอกแล้วไงว่าพี่ว่าง ตัวพี่กับพุฒก็เท่ากัน...พี่แค่อยากลองให้เจ้าบ่าวตัวจริงก็เท่านั้นเอง” ลองชุดเหมือนจะยังไม่พอ เขาไม่ลืมบอกพนักงานถึงบริการที่ร้านจัดให้หากลูกค้าต้องการ นั่นคือการถ่ายรูปบ่าวสาวในสตูดิโอฟรีค่าใช้จ่าย แต่ไม่ค่อยมีใครใช้งานเท่าไหร่ ส่วนมากก็ไปจ้างช่างภาพแล้วถ่ายกันเองตามสถานที่ข้างนอก

“ผมขอถ่ายรูปด้วยนะครับ ใช้บริการชุดแล้วก็อยากเอาให้คุ้มซะหน่อย” ดวงตากลมเบิกกว้างสับสนไปหมดกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“ค่ะ” เขาเดินไปลองชุดเจ้าบ่าวโดยมีหล่อนนั่งนิ่งเป็นหินอยู่โซฟา จับต้นชนปลายไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ที่มั่นใจคือหล่อนไม่กล้าขัดพริศสักคำ!

กระทั่งเขาพามาถ่ายรูปราวกับเป็นเจ้าบ่าวเสียเอง เธอยังต้องทำตามอย่างขัดไม่ได้ ทุกคนชื่นชมในความเหมาะสมโดยที่ร่างบางทำได้แค่ยิ้มแหยะ เริ่มลางไม่ดีเสียแล้วสิ...

“พี่คาดให้เอง” ขึ้นมาบนรถยนต์ของเขาเพราะชายหนุ่มอาสาแกมบังคับว่าจะไปส่งถึงบ้าน ยังไม่ทันจะคาดเข็มขัดนิรภัย สารถีหน้าหล่อก็โน้มตัวมาจัดการให้จนเธอรีบเอนกายให้ชิดกับเบาะมากที่สุด กลั้นหายใจสุดฤทธิ์ทั้งที่ใจเต้นแรง

ไม่เคยใกล้ชิดกับอีกฝ่ายเท่านี้มาก่อน เห็นใบหน้าคมอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม ทั้งยังลำคอแกร่งที่มีกลิ่นหอมลอยออกมา กลิ่นเฉพาะตัวของเขาที่ทำเอาเธอลืมไม่ลง

อุตส่าห์กลั้นหายใจทำไมยังได้กลิ่น!

“ขอบ ขอบคุณค่ะ...” บอกเสียงเบาแล้วก้มหน้างุด ใบหน้าร้อนผ่าวทั้งที่ในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

ไม่ได้เจอหน้าเขามาหลายเดือน คุยกันนับคำได้จนคล้ายจะเป็นคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ พอได้ใกล้ชิดก็ทำให้เธอไม่ชิน...

“แก้มแดงไม่สบายหรือเปล่า” เหลียวมามองหล่อนแล้วถามด้วยความเป็นห่วง มินทิรารีบปฏิเสธเสียงแข็งพลางอ้อนวอนเขาทางสายตาให้ไปส่งเธอสักที

“เปล่าค่ะ! สบายดี กลับกันเถอะค่ะ”

หนุ่มหล่อหัวเราะในลำคอแล้วเคลื่อนรถออกจากหน้าร้านเวดดิ้ง เธอถึงกับอึ้งเพราะไม่เคยเห็นเขายิ้มหรือหัวเราะสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกจึงเผลอมองด้วยความตกตะลึง ก่อนหลบสายตาเมื่อเขาเหลียวมา แสร้งทำเป็นมองนอกหน้าต่างกระทั่งรถคันหรูเลี้ยวเข้าเขตบ้าน

“พี่พริศ!” พี่สาวของเธอเดินออกมาพอดี จึงได้ร้องทักสารถีสุดหล่อที่ไม่พบหน้ากันมานาน

“มินนี่...ทำไมถึงกลับพร้อมกันได้” พรรณรมณมองน้องสาวที่ลงมาจากรถด้วยความฉงน พยายามมองหาบุคคลที่สามกลับไม่พบ

แสดงว่าเขาขับรถมาส่งน้องสาวเธอเหรอ...

“พี่ไป...” เพียงแค่เขาเอ่ยมาสองพยางค์ คนร้อนตัวก็แทรกกลางปล้องพลางหันมายิ้มแล้วโบกมือลาเจ้าบ่าวชั่วคราวทันที

“เจอกันระหว่างทางค่ะ! พี่พริศเลยอาสามาส่ง ขอบคุณพี่พริศมากนะคะที่สละเวลามาส่ง แต่เหมือนว่าพี่พริศจะไม่ว่างแล้วงั้นลาเลยนะคะ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทำเอาเขาถึงกับหลุดหัวเราะยามมอง

“หึ ครับ ไว้เจอกัน”

เด็กคนนี้ใสซื่อกว่าที่คิดซะอีก ไม่เห็นร้ายลึกอย่างที่พุฒเฝ้าพร่ำบอกเลยสักนิด...

รับมือได้ง่ายกว่าผู้หญิงบางคนที่เขาพบเจอด้วยซ้ำ...