บทที่ 3-2 บำเรอกามท่านอ๋อง

“นับว่าชายาของข้ารู้จักตีความ”

จิ้งอ๋องลอบหัวเราะ ผิงเซียงทำท่าจะถามอีก แต่ก็ถูกห้ามเสียก่อน

“หนึ่งน้ำ สองคำถาม นี่เป็นกฎของเรา”

“อ่า...”

ผิงเซียงไม่ทันตั้งตัวก็ฉุดให้นั่งตักกำยำ ทำเอานางร้องอุทานว่านี่ใช่แรงคนพิการจริงๆ เหรอ เมื่อผิงเซียงเงยหน้าขึ้นสบตาก็พบว่าเขาก้มลงมาจดจ่อริมฝีปากหวานๆ ของผิงเซียงอยู่แล้ว

“แม่หนอนน้อย ข้ายอมรับเจ้าเป็นชายา” เขาบรรจงจูบผิงเซียง ปลายลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดพัวพันอย่างนุ่มนวลแล้วเร่งร้อนในฉับพลัน นัวเนียแลกลิ้นกันอุตลุด “ทั้งหวานทั้งนุ่มไปทั้งตัว”

ร่างกำยำเอื้อมมือมาบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มล้นหลั่ง จากนั้นก็ปลดชุดเจ้าสาวและถลกเอี๊ยม สองเต้ากลมกลึงงามชูช่อ ขนาดกำลังเหมาะมือ ทรงบีบหัวนมดึงเข้าปากแล้วดูดเลีย

จ๊วบบ... จ๊วบบ...

“อร๊างงง...” ผิงเซียงครางกระเส่า หัวนมกำลังจะละลายอยู่ในอุ้งปากของเขา ร่างกำยำดูดดึงหัวนมสีชมพูแสนหวานราวกับเด็กหิวโหยน้ำนม นานหลายนาทีทีเดียวกว่าอุ้งปากร้อนจัดนั้นจะยอมปล่อยหัวนมหวานชูชัน ซึ่งมันดีดเด้งท้าทายทันทีที่หลุดออกจากจุมพิตร้อนๆ ชี้เด่ยั่วลิ้น

“ฮึกก... ท่านอ๋อง”

“รู้สึกอย่างไรเล่า ตรงอย่างที่ตำราว่าไว้หรือไม่”

ผิงเซียงส่ายหน้าพลางกลั้นสะอื้น “ตำราของเต๋าบอกว่าเมื่อชายหญิงสัมผัสกัน จะก่อเกิดเมฆฝน แต่ไม่เห็นมีเมฆอะไรเลย”

“สายฝนและเมฆ เป็นคำสื่อถึงน้ำกามและน้ำหวานที่ไหลเอ่อจากกลีบเนื้อของอิสตรีต่างหากเล่า น้ำกามขาวดุจตะกั่ว ผสมผสานกันภายในมดลูกแดงฉาน”

“น...น้ำกาม... มดลูก”

“เด็กจะก่อกำเนิดอย่างไรเล่า”

จิ้งอ๋องเชยคางเด็กสาวไร้เดียงสาขึ้น ทาบทับร่างกายแนบสนิท “ยามที่แท่งลึงค์ของบุรุษสอดลึกเข้าไปในรูสวาทของสตรี ยามนั้นสายฝนและเมฆาจะปั่นป่วน สุดท้ายจะหยาดหลั่ง ทารกจะถือกำเนิดขึ้นในมดลูกโดยเจ้าและข้าจะได้รับรสหฤหรรษ์เป็นการแลกเปลี่ยน เจ้าพร้อมจะเรียนรู้จากสามีแล้วหรือยัง”

องค์หญิงผิงเซียงตัวแข็งทื่อ ถ้อยคำในตำรายากๆ ที่นางอ่านไม่เข้าใจ กลับกระจ่างชัดง่ายดายเมื่อจิ้งอ๋องเป็นผู้อธิบาย เด็กสาวหลุบตามองแท่งลึงค์ผงาดชัน ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“ข...ข้ายินดีให้ท่านอ๋องหลั่งน้ำกามในกายข้าเพคะ”