เมื่อนางร้ายต้องแต่งกับท่านอ๋องพิการ

####บทที่ 1 บทนำ

ในอุทยานวังไท่จื่อหลี่ชาง งานเลี้ยงฉลองกำลังคึกคัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความหรูหรา ชายหญิงในชุดงดงามต่างท่องไปมาท่ามกลางสวนดอกไม้ซึ่งสว่างไสวด้วยโคมไฟที่ประดับประดาทั่วทุกมุม ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังศูนย์กลางของงาน ที่ซึ่งองค์ชายหลี่ชาง รัชทายาทแห่งแคว้นหลิน และคุณหนูฟางฟาง บุตรสาวเสนาบดี ยืนเคียงข้างกัน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มชื่นมื่น

เผียะ!

เสียงตบเข้าที่แก้มดังขึ้น

สายตาทุกคู่ต่างหันไปที่มุมหนึ่งของสวน เมื่อพบว่าองค์หญิงผิงเซียงผู้มีบรรดาศักดิ์สูงส่ง คู่หมั้นของหลี่ชางถูกผลักล้มลงไปที่พื้น เสื้อผ้าอาภรณ์สีสดใสถูกดึงกระชากจนขาด ผิงเซียงกุมแก้มบวมแดงของตนเอง แววตาตื่นตกใจ ไม่คิดว่าบุรุษผู้เป็นคู่หมั้นของนางตั้งแต่เยาว์วัยจะลงมือลงไม้ต่อนางเช่นนี้

"ไท่จื่อ ท่านตบข้าทำไม?"

หลี่ชางหันกลับมาพร้อมสีหน้าขุ่นเคือง "ยังมีหน้าถามข้าอีกหรือ? เจ้ารู้อยู่แก่ใจดีว่าทำอะไรไว้!"

ข้างกายของหลี่ชาง คุณหนูฟางฟางพยายามห้ามปรามด้วยท่าทางอ่อนหวานและเห็นใจ "ไท่จื่อ ทรงอย่าทำเช่นนี้เลยเพคะ องค์หญิงไม่ควรถูกทำร้ายต่อหน้าผู้คนเช่นนี้..."

หลี่ชางถอนหายใจหงุดหงิด "ฟางฟาง เจ้ายังจะปกป้องนางอีกหรือ? นางกลั่นแกล้งเจ้ามาตลอดแท้ๆ!"

ผิงเซียงมองฟางฟางอย่างสับสน นางไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องอะไร ผิงเซียงงุนงงเต็มที ไม่เข้าใจว่าคู่หมั้นของตนพูดถึงเรื่องอะไรกัน นางพบคุณหนูฟางฟางแทบจะนับครั้งได้ และส่วนใหญ่นางก็มักจะอ่านหนังสือตำราของนางคนเดียวเงียบๆ นางไปทำเรื่องไม่ดีอย่างที่องค์ชายหลี่ชางบอกตอนไหนกัน

“ข้าน่ะหรือกลั่นแกล้งฟางฟาง?”

“ยังจะไม่ยอมรับอีกหรือ เจ้าจงใจสั่งให้นางกำนัลใส่ยาทำลายเส้นเสียงของนางในน้ำชา ดีที่มีคนจับได้เสียก่อน ฟางฟางถึงได้ไม่เป็นอะไร และคราวนี้เจ้าก็ยังจงใจแย่งชิงชุดผ้าไหมงามๆ ของฟางฟางไปอีก เจ้ามันขี้อิจฉาริษยา!”

"ชุด? ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่เคยทำอะไรเช่นนั้น" นางพยายามอธิบาย แต่คำพูดของนางกลับถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะเยาะของผู้คนรอบข้าง

หลี่ชางกระแทกเสียง "เจ้าจงใจใส่ยาพิษในน้ำชาเพื่อทำลายเส้นเสียงของฟางฟาง ข้าดีใจที่มีคนจับได้ก่อน มิฉะนั้นฟางฟางคงต้องทนทุกข์ทรมาน และนี่เจ้าก็ยังกล้าขโมยชุดผ้าไหมของฟางฟางไปใส่เองอีก! เจ้าคงจะริษยาใช่หรือไม่?"

ผิงเซียงได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง นางไม่เคยคิดจะวางยาหรือขโมยชุดใคร "ชุดนี้... มีนางกำนัลนำมาให้ข้า ท่านไม่ได้เตรียมให้ข้าหรือ?"

คำพูดนั้นทำให้หลี่ชางโกรธเกรี้ยวยิ่งขึ้น "เจ้าช่างหน้าด้านนัก! ยังกล้าพูดอีกหรือ?"

"ไท่จื่อ เรื่องชุดเป็นเรื่องเข้าใจผิด องค์หญิงมิได้ตั้งใจแย่งชุดของหม่อมฉันหรอกเพคะ..."

“กล้าตีหน้าใสซื่อไม่หยุด ช่างน่ารังเกียจ”

“ไท่จื่อ โปรดพระทัยเย็นลงก่อนเถิดเพคะ เรื่องชุดเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย องค์หญิงมิได้ตั้งใจแย่งชุดของหม่อมฉันไป แต่เป็นหม่อมฉันเองที่บังอาจรับของขวัญจากไท่จื่อ ทำให้องค์หญิงทรงขุ่นเคืองเพคะ”

คุณหนูฟางฟางร่ำไห้ ยิ่งทำให้หลี่ชางโกรธจัด เพราะชุดผ้าไหมงดงามชุดนี้ คุณหนูฟางฟางตั้งใจตัดเย็บด้วยตนเองเพื่อรำลึกถึงมารดาที่เพิ่งจะเสียไป แต่องค์หญิงผิงเซียงกลับฉกฉวยเอาชุดนี้ไปใส่เอง พวกแขกเหรื่อในงานต่างพากันตำหนิองค์หญิงผิงเซียง

“นึกแล้วเชียวว่าองค์หญิงผิงเซียงจะต้องเผยธาตุแท้เข้าสักวัน คุณหนูฟางฟางเป็นสหายที่โตมาด้วยกันแท้ๆ แต่องค์หญิงก็เอาแต่ข่มเหงนาง”

“จริงด้วย ทำเป็นวางมาดสูงส่ง แต่ความจริงแล้วขี้อิจฉา เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ คราวก่อนก็ผลักคุณหนูฟางฟางตกลงไปในสระน้ำ นางเกือบจะจมน้ำตาย คุณหนูฟางฟางแค่ร้องเพลงเพราะกว่า ไม่ได้ทำอะไรให้เลยแท้ๆ”

“ตอนที่จับได้ว่ามีคนวางยาทำลายเส้นเสียงของคุณหนูฟางฟาง น่าเจ็บใจที่สาวไปไม่ถึงตัวองค์หญิงผิงเซียง เป็นแค่คู่หมั้น นิสัยใจคอยังเหี้ยมโหดขนาดนี้ ต่อไปได้แต่งเป็นไท่จื่อเฟยจะอำมหิตขนาดไหน”

“คุณหนูฟางฟางถูกแกล้งให้คัดแยกเมล็ดถั่วออกจากข้าวสาร ต้องทนทำอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ จนนางเป็นลมกลางแดดเปรี้ยง องค์หญิงก็ยังไม่แยแสเลยด้วยซ้ำ”

“ทุกคนเข้าใจผิดกันหมดแล้ว ข้าไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ”

องค์หญิงพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ทุกคนต่างมองนางด้วยสายตารังเกียจและขับข้องใจ หนำซ้ำอวี่อ๋องผู้เป็นบิดาขององค์หญิงก็เพิ่งจะถูกปลดออกจากผู้ตรวจการกองทัพ เนื่องจากสั่งการผิดพลาด ทำให้กองทัพพ่ายศึกครั้งใหญ่

“องค์หญิง หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆ ว่ากระทำสิ่งใดทำให้พระองค์โกรธเคือง หม่อมฉันกับไท่จื่อ เราคบหากันเป็นสหายด้วยใจบริสุทธิ์จริงๆ หม่อมฉันผิดเองที่ทำให้องค์หญิงเปลี่ยนไปเช่นนี้ ทรงเคยรักหนังสือมาก แต่ถึงกับแกล้งฉีกทำลายสมุดของหม่อมฉันเช่นนี้ หม่อมฉันทำใจรับไม่ได้จริงๆ ได้โปรดหยุดเถิดเพคะ”

“ไท่จื่อ ฟางฟาง ข้า...”

องค์หญิงผิงเซียงสับสนไปหมด ทั้งเรื่องผลักฟางฟางตกน้ำ เรื่องวางยา แย่งชุดไปใส่ แล้วยังมีเรื่องฉีกสมุดอีกงั้นหรือ