บทที่ 1-2 บทนำ

“องค์หญิงจะเอาเข็มทิ่มแขนขาของหม่อมฉันอย่างที่เคยก็ได้ แต่อย่าทำลายหนังสือที่พระองค์รักเลยนะเพคะ”

“ฟางฟาง เจ้าใส่ร้ายข้าไปเพื่ออะไรกัน”

“พอกันที เจ้าคงจะคิดแค้นที่ท่านเฉินอิง บิดาของฟางฟางเป็นผู้ทูลเสนอให้ปลดท่านพ่อของเจ้า ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าท่านอาจะถูกปลดจากตำแหน่ง แต่ข้าก็ยังรับเจ้าเป็นคู่หมั้น แต่นิสัยของเจ้านับวันมีแต่จะยิ่งเลวร้าย ข้าหลี่ชาง ไท่จื่อแห่งแคว้นหลิน ข้าขอประกาศว่านับจากนี้ไป องค์หญิงผิงเซียงถูกถอดออกจากตำแหน่งคู่หมั้นของข้า เราทั้งสองไม่เกี่ยวข้องใดๆ ต่อกันอีกแล้ว!!”

คำประกาศดังกึกก้อง เป็นที่ตกตะลึงของผู้คนในงานเลี้ยง องค์หญิงผิงเซียงเองก็ตกใจ แต่นางก็ค่อยๆ หยุดตัวลุกขึ้นยืนอย่างเด็ดเดี่ยวท่ามกลางเสียงหัวเราะสมน้ำหน้าของคนรอบตัว

“น่าเศร้าจริงๆ ที่ไท่จื่อแห่งแคว้นหลินเป็นชายหูเบาเช่นนี้”

“เจ้า! เจ้าว่าอะไรนะ”

“ไท่จื่อ โปรดระงับพระทัยก่อนเถิดเพคะ โปรดถอนรับสั่งด้วย เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น ไท่จื่อถึงกับถอนหมั้นองค์หญิงเลยเชียวหรือเพคะ”

“ฟางฟาง เจ้าเลิกปกป้องนางเสียที นางไม่เคยเห็นเจ้าเป็นเพื่อนเลยด้วยซ้ำ!”

“องค์หญิงเพียงแค่หลงผิดไปชั่ววูบ หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ ว่าเวลาที่เรารักใครมากๆ แล้วรู้สึกได้ว่ากำลังจะถูกแย่งคนรักไป หม่อมฉันเองก็คงจะทำอะไรโง่ๆ ลงไปเพื่อดึงคนรักเอาไว้เหมือนกัน ไท่จื่อ องค์หญิงทรงรักพระองค์มากถึงได้ทำทุกอย่างเช่นนั้น”

“พอรู้ว่านางทำร้ายเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าก็ทำใจรักนางไม่ลงหรอกนะ และต่อให้นางคุกเข่าขอร้อง ข้าก็จะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด”

ผิงเซียงฟังทั้งคู่พูดคุยปลอบโยนกันไปมาก็ถอนหายใจยาว

“จบเรื่องแล้วใช่หรือไม่ ข้าขอตัวเพคะ”

คราวนี้นางจะได้อ่านตำราจนจุใจทั้งวันโดยไม่ต้องมาคอยเอาใจหลี่ชางอีกแล้ว ผิงเซียงแอบดีใจ หลี่ชางเห็นนางหลุดยิ้ม เขาก็โมโหยิ่งขึ้น

“ยโสโหหังนักนะ”

ผิงเซียงเป็นนักอ่านตำรา มักจะช่วยออกความเห็นหรือเขียนฎีกาให้คู่หมั้นจนได้รับคำชมจากฮ่องเต้เสมอ หลี่ชางไม่พอใจเรื่องที่ความสามารถของตนด้อยกว่านางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คราวนี้ตนเป็นฝ่ายประกาศถอนหมั้น แต่ผิงเซียงกลับไม่แสดงอาการฟูมฟายอ้อนวอนเลยแม้แต่น้อย นางกลับดูโล่งอก คล้ายว่าพอใจที่ได้หลุดพ้นจากพันธะวิวาห์ อากัปกิริยาเฉยชาและหันหลังจากไปเงียบๆ ของนางทำให้หลี่ชางเสียหน้า

“ช้าก่อนผิงเซียง มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ โทษฐานที่เจ้ากระทำลบหลู่ไท่จื่อแห่งแคว้นหลิน ข้าขอสั่งลงโทษให้เจ้าแต่งงานกับจิ้งอ๋อง กำหนดส่งตัวไปตำหนักจิ้งอ๋องในทันที!”

ทุกคนต่างตกตะลึงระคนสะใจ จิ้งอ๋องผู้นั้นคืออดีตรัชทายาทคนก่อน เป็นอ๋องนักรบฝีมือฉกาจ รับหน้าที่ดูแลพื้นที่ชายแดนสำคัญกว่าสิบเมือง ถือเป็นผู้บัญชาการกองกำลังชายแดนสามแสน ซึ่งถือว่ามีอำนาจมาก ทรงเปิดศึกขยายดินแดนโดยกรีธาทัพด้วยพระองค์เอง แค่เอ่ยนามจิ้งอ๋องก็สร้างความประหวั่นพรั่นพรึงแก่แคว้นข้างเคียงเป็นอย่างมากแล้ว ทว่าชะตากลับพลิกผัน ทรงตกจากหลังม้าจนกลายเป็นคนขาพิการ

“ทหาร พาตัวนางออกไป”

“พ่ะย่ะเพคะ”

อวี่อ๋องถูกปลดจากตำแหน่ง สูญเสียฐานอำนาจไปให้ใต้เท้าเฉินอิงหลายส่วน หลี่ชางจึงไม่ลังเลที่จะเอนเอียงไปเข้าข้างคุณหนูฟางฟาง องค์หญิงผิงเซียงแม้จะงดงามแต่ก็หมดประโยชน์ สู้ทรมานนางให้สะใจก่อนแล้วค่อยแสร้งยื่นมือช่วยเหลือ นางจะได้คลานมาขอความเมตตาจากเขา

“โอกาสสุดท้ายแล้วนะผิงเซียง หากเจ้ายอมคุกเข่าและยอมรับว่าข้าปัญญาสูงส่งกว่าเจ้า ข้าอาจจะยอมให้เจ้าเป็นนางบำเรอ”

“จิ้งอ๋อง ผู้ที่เป็นพี่ชายของท่านคนนั้นใช่มั้ยเพคะ”

“ใช่แล้ว คนพิการไร้ประโยชน์คนนั้นอย่างไรเล่า”

ว้าย พู่กันผีในตำนาน ข้าอยากอ่านตำราวิจารณ์ประวัติศาสตร์ที่จิ้งอ๋องเป็นผู้เขียนมานานแล้ว

ผิงเซียงแทบเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ ต้องพยายามสงบนิ่ง เดินตัวสั่นก้มหน้าก้มตาตามทหารออกไปจากงานเลี้ยง ท่าทางของนางดูสลดจนแขกเหรื่อในงานพากันเวทนา

“สิบปีก่อน จิ้งอ๋องผู้นั้นตกม้าเจ็บปางตาย ยังมีชีวิตอยู่งั้นรึนี่”

“ข้าได้ยินว่าจิ้งอ๋องผู้นั้นเก็บตัว สุดท้ายก็คลุ้มคลั่ง กลายเป็นคนจิตวิปริต ฆ่าสตรีที่เข้าไปปรนนิบัติอยู่เนืองๆ จนได้ชื่อว่าอ๋องเลือดดำ แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ไม่อยากยุ่ง”

“องค์หญิงไม่รอดแน่ สมควรแล้ว”

เสียงซุบซิบพูดคุยดังสนั่น หลี่ชางแสยะยิ้ม โอบกอดคุณหนูฟางฟาง สะใจที่ได้มอบโทษเลวร้ายให้แก่ผิงเซียง เขาใช้อำนาจของรัชทายาท สั่งการให้ทหารนำตัวผิงเซียงไปโยนทิ้งที่วังจิ้งอ๋อง นางจะต้องสำนึกที่บังอาจทำให้เขาโกรธ!