8คืนแรกรักแต่เหมือนกลับใจสลาย(2)

สาวน้อยพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด เธอไม่ต้องการให้เขาหยอดคำหวานเธออีกต่อไปเพราะตอนนี้เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆจิตใจของเธอมันสั่นจนเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่กำลังเกิดมันเรียกว่าความรักหรือเปล่าเพราะคุ้มขวัญไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะกลับผู้ชายคนไหนก็ตาม

“คุณทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปทำงานต่างจังหวัดไม่ใช่เพราะงานแต่เป็นเพราะผมจะมีโอกาสได้อยู่กับคุณทั้งวันเกือบทั้งคืนแต่ผมคงมีความสุขมากกว่านี้ถ้าเช้ามาเมื่อผมลืมตาตื่นได้เห็นคุณนอนอยู่ข้าง ๆ ”

ท่านประธานสุดหล่อไม่ใช่แค่เพียงหยอดคำหวานมือหนายกขึ้นลูบไล้เอวคอดของหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ก่อนจะเลื้อยขึ้นมาตามสีข้างค่อย ๆ ไต่ระดับลงมาใกล้กับอกอวบ

“ดึกแล้วคุณกลับดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องตื่นสาย”

คุ้มขวัญพยายามที่จะผลักเจ้านายให้ออกไปให้ห่างจากเธอไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้สึกดีกับสัมผัสที่เขามอบให้แต่เธอรู้ตัวว่ามันเป็นความสุขที่อันตรายเพราะตอนนี้หัวใจของเธอเริ่มไม่ค่อยทำตามสมองที่กำลังรวบรวมว่าอะไรผิดอะไรถูกหรืออะไรสมควรไม่สมควรเธอกำลังจะปล่อยหัวใจให้เป็นไปตามความรู้สึกและบรรยากาศรอบตัว

“ผมชอบคุณมากรู้ไหมและผมก็คิดว่าคุณก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กับผม ทำไมเราไม่คว้าความสุขนี้ไว้ชีวิตคนเราไม่แน่นอนเมื่อมีโอกาสเราก็ควรมีความสุขกับคนที่เรารู้สึกดีไม่ใช่หรือ ถ้าคุณจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของผมขอให้เป็นเพียงแค่เหตุผลเดียวคุณไม่รักผมเหมือนที่ผมรู้สึกดีกับคุณ”

สาวน้อยไร้เดียงสาเธอ ไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องแบบนี้เมื่อเจอคำหวานน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นดวงตาที่ดูมีเสน่ห์กับบรรยากาศที่แสนโรแมนติกมีหรือที่เธอจะสามารถควบคุมตัวเองได้

คุ้มขวัญยังไม่ทันจะตอบอะไรเธอก็รู้ดีว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นริมฝีปากอิ่มยิ้มแย้มออกมาทันทีเพราะเธอก็มีใจให้เขามากมายเหมือนกัน

ท่านประธานหนุ่มค่อย ๆ กระชากเสื้อตัวนอกในแบบที่ดูละมุนมากกว่าความรุนแรงให้ค่อย ๆ หลุดออกจากเรือนร่างส่วนบนเต้าเต่งปรากฏท้าทายสายตาแม้จะอยู่ใต้ชุดชั้นในตัวจิ๋วก็ตาม พิรภพซุกหน้าซบลงกับซอกคออันยาวระหงก่อนจะค่อย ๆ ซุกซนพรมจูบลงมาถึงเนินอกอวบด้วยเสียงลมหายใจที่เหมือนพายุที่กำลังเริ่มพัดเมื่อยามฝนตก

คุ้มขวัญพยายามรวบรวมสติเธอผลักเขาออกจากตัวแต่ทำไมร่างกายของเธอกลับไม่มีแรง สองมือที่พยายามดันไหล่ทั้งสองข้างของบอสใหญ่กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงสัมผัสที่เย้ายวนของเธอเมื่อยามที่แขนทั้งสองข้างสัมผัสกับใบหน้าคมเข้มที่กำลังเลื่อนลงมาซุกไซร้อกอวบแม้ว่าจะมีชุดชั้นในชิ้นน้อยยังคอยขวางกั้นอยู่

หนุ่มใหญ่ในวัยสี่สิบมีหรือที่จะไม่เคยผ่านประสบการณ์ เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็จัดการกับชุดชั้นในตัวจิ๋วที่ขัดขวางความสุขเขาอยู่ พิรภพซบหน้าลงกับอกอวบเต่งล้นมือใช้ปลายนิ้วไร้เรือยอดอกชูช่ออย่างกระหายอยากไม่นานเม็ดบัวก็ชูช่อตั้งชัน

เลขาสาวเข้าเบียดริมฝีปากของอีกฝ่ายสองแขนที่โอบคอเขาอยู่ก็กระชับแน่นขึ้นมือหนาอีกข้างของชายหนุ่มเข้าลูบไล้เนินเนื้ออกอวบได้กระโปรงสั้นไปมา คุ้มขวัญสะดุ้งตกใจเมื่อกำลังจะถูกรุกรานเธอหนีบขาอ่อนส่วนบนแน่นแทบจะไม่ยอมขยับถึงแม้ว่าด้านบนยังคงสาละวนกับการแลกผ่านน้ำหวานกันอย่างหิวโหยก็ตาม

“ไม่สงสารผมหรือคุ้มขวัญ ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณอยากดูแลอยากให้คุณเป็นของผมคนเดียว”

ชายหนุ่มกระซิบข้าง ๆหูด้วยเสียงแหบพร่าฟังดูแล้วรู้สึกยิ่งกระตุ้นอารมณ์สวาทในความรู้สึกของทั้งคู่ คุ้มขวัญค่อย ๆ ผ่อนขาอ่อนทั้งสองข้างเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะมอบความสุขให้กับเธอซึ่งเป็นความสุขที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นอย่างไรรู้แต่เพียงว่าเธอถวิลหาในสิ่งที่เขาจะมอบให้อย่างเกินควบคุม

กระโปรงสั้นในชุดทำงานถูกถกขึ้นมา พิรภพลูบไล้เนินเนื้ออวบค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปในชุดชั้นในตัวจิ๋วเพื่อทักทายดอกไม้เต่งนุ่มเนียน เพลิงสวาทที่กำลังโหมแรงอยู่ภายในกายก็เริ่มพุ่งสูงจนถึงขีดสุด ชายวัยกลางคนยกร่างของเลขาสาววางลงบนโต๊ะอาหารซึ่งเขาก็ลุกยืนตามมาประกบติดร่างอวบอิ่มด้วยรู้หน้าที่ มือใหญ่ ถกชายกระโปรงสั้นขึ้นไปถึงเอวอย่างไม่รีรอ เมื่ออีกฝ่ายนอนรอด้วยใบหน้าที่เต็มใจหลับตาพริ้ม พิรภพจึงจัดการกับกางเกงและเสื้อผ้าของตัวเองก่อนที่เขาจะเดินหน้าพาความเป็นชายเข้าไปแสดงความเป็นเจ้าของในถ้ำชมพูนุ่มนิ่มของหญิงสาวที่เขาเฝ้าใฝ่หามาแรมเดือน

“อื้อ...ฉันเจ็บ”