เมื่อฉันได้บอสเป็นสามี

49.0K · จบแล้ว
ปะหนัน
43
บท
8.0K
ยอดวิว
9.0
การให้คะแนน

บทย่อ

เธอตกเป็นเมียเขาเพราะเชื่อว่ารักแท้มีอยู่จริงเพียงข้ามวันความฝันก็ดับวูบลงทันทีเมื่อสุดท้ายผู้ชายที่เธอนอนด้วยเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว.... ชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังจะลืมตาดูโลกเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของความรักครั้งนี้ เธอไม่อยากทำผิดอีกต่อไป หนีไปให้ไกลคงเป็นทางออกเดียว พิรภพ**บอสใหญ่ในวัยใกล้เลขสี่ ความหล่อของเขาทำให้หัวใจเลขาคนใหม่หวั่นไหว คุ้มขวัญ**สาวน้อยเพิ่งเรียนจบ ตำแหน่งแรกของเธอคือเลขาท่านประธานแต่ทำไปทำมาเธอกลับได้บอสเป็นสามี ************************* ฝากติดตามความรักของสาวน้อยกับท่านประธานเจ้าเล่ห์ด้วยนะคะ ปะหนัน

นิยายรักโรแมนติกนิยายรักประธานเลขาผู้ชายอบอุ่นรักแรกพบพาลูกกหนีพลิกชีวิตมีลูก

1ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ(1)

ตอนที่ 1

ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ

บริษัทใหญ่ใจกลางเมืองหลวงวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเพราะทางบริษัทเปิดรับสมัครตำแหน่งเลขาท่านประธานซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถือว่าได้เงินเดือนในระดับที่สูงนอกจากคนข้างนอกแล้วพนักงานเก่า ๆ หลายคนของบริษัทก็เลือกที่จะมาลงสมัครในตำแหน่งนี้ด้วย

“คุณยุวดีดูแล้วคนที่มาสมัครมีจำนวนมากถ้าอย่างไรผมฝากคุณช่วยคัดกรองก่อนที่จะส่งรายชื่อมาให้ผมด้วยนะครับ”

พิรภพตั้งใจจะสัมภาษณ์และพิจารณาพนักงานในตำแหน่งนี้ด้วยตัวเองเพราะคนที่จะมาเป็นเลขาจะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเขามากท่านประธานจึงมองเห็นว่าคงไม่มีใครเลือกสรรคนได้ดีเท่ากับตัวเขาเองแต่ด้วยจากจำนวนของคนที่มาสมัครมีมากกว่าที่เขาคิดไว้ท่านประธานจึงอยากให้อดีตเลขาช่วยคัดกรองมาก่อนอีกทีเพื่อที่ตัวเขาจะได้ใช้เวลาในการคัดกรองแค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ได้ค่ะ...เดี๋ยวฉันจะคัดเลือกเฉพาะคนที่น่าสนใจส่งไปให้ท่านประธานสัมภาษณ์อีกทีรับรองว่าภายในพรุ่งนี้รายชื่อจะถูกเอาไปวางที่โต๊ะตามกำหนดค่ะ”

ยุวดีเคยทำงานในตำแหน่งเลขาของพิรภพมาก่อนแต่เนื่องจากตอนนี้เธอเพิ่งคลอดลูกได้เพียงแค่ไม่กี่เดือนและพิรภพมองเห็นว่าการที่เธอมีลูกอ่อนควรต้องใช้เวลาทุ่มเทให้กับครอบครัวมากขึ้นเขาจึงตัดสินใจที่จะรับคนมาทำงานในตำแหน่งเลขาคนใหม่โดยเลื่อนตำแหน่งให้ยุวดีมีตำแหน่งเป็นผู้ช่วยท่านประธานคอยสอนงานและดูแลงานที่เลขาของเขาทำอีกทีหนึ่ง

รายชื่อที่ยุวดีคัดเลือกแล้วถูกวางไว้ที่โต๊ะของพิรภพจากจำนวนผู้สมัครร้อยกว่าคนอดีตเลขาคัดเหลือเพียงแค่สิบคนเท่านั้นซึ่งแต่ละคนต่างก็มีจุดเด่นกันคนละแบบยุวดีจึงให้บอสของเธอเป็นคนตัดสินใจในขั้นสุดท้ายเอง

“ขอโทษนะคะขอขึ้นไปด้วยคนได้ไหม”

สาวน้อยหน้าตาน่ารักถักผมเปียสองข้างเข้ากับใบหน้าที่ดูเด็กอยู่ของเธอเอื้อมมือเล็กมาดันลิฟท์ไว้ด้วยท่าทางรีบร้อนเมื่อคนข้างในกดปิดในขณะที่เธอเพิ่งเดินมาถึง

“เหมือนยังมีอีกหลายคนที่กำลังเดินมานะคะ คุณไม่น่าจะรีบร้อนปิด ลิฟท์ขึ้นแต่ละครั้งใช้ค่าไฟตั้งหลายบาททางเดียวกันก็ควรจะไปด้วยกัน”

หญิงสาวหันมาพูดกับชายหนุ่มในชุดสูทดูหรูด้วยท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่เพราะเธอรู้สึกไม่ถูกใจที่เขารีบกดปิดลิฟท์ทั้งที่ความจริงยังมีพนักงานคนอื่น ๆ ที่กำลังรีบเดินมาให้ทันแต่สุดท้ายก็มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้เข้ามาอยู่ในลิฟท์กับเขา

“คุณเป็นคนเสียค่าไฟหรือครับ”

พิรภบถามด้วยท่าทางที่ดูนิ่งสุขุมและสงบจนอีกฝ่ายไม่กล้าจะสบตาจากที่ตอนแรกหญิงสาวตั้งใจจะเอาเรื่องคนที่ไม่มีน้ำใจ

“ฉันไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าไฟแต่ฉันเป็นเจ้าของพลังงานทุกอย่างในประเทศนี้ด้วยเหตุผลที่ว่าประเทศนี้เป็นของทุกคนหรือคุณจะเถียงว่าไม่ใช่คะแต่เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องตอบอะไรฉันหรอกเพราะเท่าที่เห็นการกระทำของคุณมันก็ชัดเจนแทนคำตอบ.... ขอบคุณนะคะที่ยังอุตส่าห์ให้ฉันได้อาศัยขึ้นมาข้างบนด้วย”