สวัสดี...ความรัก!! บทที่1.หนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาพร้อมกับความโชคดี 4/5

ชายหนุ่มนั่งชิมขนมเงียบ รสอร่อยกลมกล่อมและเขาคิดว่าน่าจะมีลูกค้าหลายคนชอบ และมันจะเป็นตัวทำเงินให้เขาอีกอย่างหนึ่ง มันน่าจะเพิ่มลูกค้าอีกแบบไม่ใช่มีแต่คนที่เข้ามาเพื่อชิมกาแฟ บรรดาลูกหลานที่ตามติดผู้ปกครองมาจะได้มีอะไรทานแก้เหงา ระหว่างที่รอพ่อหรือแม่ชิมกาแฟ

“มัฟฟิน!! วู้ๆ แก หล่อระเบิดเลยอะแก ไม่เสียงแรงลากสังขารไปส่อง”

เสียงพราวฟ้าดังแจ๋วๆ เสียงกระดี๋กระด๋าจนวันวาดอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขัน เพราะตัวเจ้าของร้านนั่งปั่นจิ้มปันเจ่ออยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง

“ฟิน...แกเชื่อไหม? นักร้องเกาหลี บอยแบรนด์ของฉันกระเด็นหวือเลยอะแก... เมื่อเจอกับบาเรตต้าสุดหล่อที่ร้าน Coffee Time ตัวฉันละจะลอย คนอัลไล!! หล่อไม่บันยะบันยัง...”

วันวาดหมุนตัวมา เธอชี้นิ้วไปยังชยหนุ่มคนเดียวในร้าน เขากำลังฟินจัดกับขนมอบในจาน และเขากำลังมองเพื่อนของเธอยิ้มๆ

“เป็นอะไร!! ชี้โบ ชี้เบ้ มีอะไรหรือเปล่า?” พราวฟ้าขมวดคิ้ว เธอมองมือเพื่อนสลับกับคนแปลกหน้า ใบหน้าสวยหวานเหลอหรา เมื่อไม่เข้าใจความนัยที่เพื่อนสาวพยายามส่งให้ “เอสเปรสโซ่เย็นแก...อะลองชิม รสดีอยู่เหมือนกันแหละ ไม่ได้แย่อย่างที่หวั่นๆ นึกว่าหล่อแต่ไม่เอาอ่าว”

“พอเลยยัยบ้า ปากจัดนะเรา... เอาขนมนี่ไปนั่งกินเงียบๆ เลย นี่เจ้าของร้านกาแฟที่แกไปส่องหนุ่มมาไง คุณมกรา...นินทาไม่ดูตาม้าตาเรือ”

วันวาดรับแก้วกาแฟทรงสูงมาจากมือของพราวฟ้า เธอกระซิบรอดไรฟัน ก่อนจะแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน โดยที่ชายหนุ่มได้แต่นั่งยิ้ม “เพื่อนฟินเองค่ะ ชื่อพราวฟ้า...”

อุต๊ะ!! พราวยกมือทาบอก แหมๆ หนุ่มในฝันของแท้นั่งอยู่ตรงหน้านี่เอง หล่อแบบเนิร์ดๆ ลุคคุณชาย เรียบง่ายแต่ดูดี

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วก็ขอบคุณที่แวะไปอุดหนุน...หวังว่าคงชอบนะครับ”

พราวฟ้าถอยหลังกรูดๆ เธอเปิดประตูเตี้ยๆ ที่กั้นส่วนลูกค้ากับคนขาย แล้วจึงเดินเข้าไปกระซิบเสียงแผ่วๆ ใกล้ๆ วันวาด

“เขามาทำไรอะแก?...พ่อเทพบุตรคนนี้”

พราวฟ้าสวยไม่มีที่ติ และออกจะล้นๆ ไปสักหน่อยเพราะเธอเป็นคนเปิดเผย ไม่เคยเก็บอาการ ดีใจ เสียใจ โกรธ มันแสดงออกมาทางสีหน้าจนหมด...คนแบบนี้ไม่มีพิษภัย...และเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอไว้ใจมากที่สุด

“มาหาขนมไปขายในร้าน...ขายหน้าไหมล่ะ? จุดไต้ตำตอ”

“ไม่เลย ชิลๆ ฉันไม่ได้นินทายะ ฉันชม เค้าคัดคนชงกาแฟมาแต่ละคน เด็ดดวงทั้งนั้นอะ ไม่แปลกหรอกที่จะขายดี คนงี้แน่นร้าน” พราวฟ้าจีบปากจีบคอพูด เธอแอบแหล่ผู้ชายคนเดียวในร้านตาพราว นับว่าเขารู้จักใช้จุดขายที่มีในการเรียกลูกค้าเข้าร้าน กาแฟรสดี บรรยากาศน่านั่ง เมื่อมีหนุ่มๆ หล่อเหลาเดินไปเดินมาใช้ชม มันทำให้หัวใจสาวๆ ชุ่มชื่น และพวกเธอมีกำลังที่จะจ่ายเพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ

“คุณมกราค่า...ขนมเพื่อนพราวอร่อยทุกอย่างนะค่า คุณไม่ผิดหวังแน่ถ้ารับของยัยมัฟฟินไปขาย”

ชายหนุ่มอมยิ้ม สาวสวยเจ้าของร้านชื่อน่าเก็บใส่ห่อกลับไปรับประทานที่บ้านเหลือเกิน เขานึกชื่นชมที่เธอขยันทำมาหากิน ไม่สนใจว่าจะเป็นงานที่หนักและเหนื่อยเพียงไหน เขารู้สึกว่าขนมที่ชื่อ ‘มัฟฟิน’ นี่จะถูกใจเป็นพิเศษ

“เรียกเรียวก็ได้ครับ...ผมทดลองเอาไปลงให้ลูกค้าลองชิม ถ้าขายดีเพื่อนของคุณคงต้องหาคนช่วยแล้วล่ะ เพราะ Coffee Time มีสามสาขา...” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ เขายัดพายกรอบไส้สับปะรดเข้าปาก รสชาติถูกปาก คนทำถูกใจ@#%$

พราวฟ้ากะพริบเปลือกตาปริบๆ แหมๆ หนุ่มหล่อ พูดจาสุภาพแถมเป็นเจ้าของกิจการตั้งแต่อายุยังน้อย มันน่าสนใจหยอกเมื่อไร แต่...มันติดที่สายตาของเขามองแต่เพื่อนของเธอนี่สิ!! ไม่เป็นไรบาเรตต้าหล่อๆ ที่ร้านของชายหนุ่มมีให้เลือกอีกหลายคน ดีเสียอีกสิ ยัยเจ้าหญิงหิมะของเธอจะได้ขายออกสักที ไม่รู้จะใจเย็น ใจแข็งถึงเมื่อไร? ไม่สนผู้ชายทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาขายขนมจีบ...เจ้าของร้านกาแฟ กับเจ้าของร้านเบเกอร์รี่เหมาะเหม็งอะไรเช่นนี้ พราวฟ้าคิดครึ้มๆ เธอวาดฝันในอากาศ อยากเห็นวันที่เพื่อนรักมีความสุขสักที