เมื่อความรักแวะมาทักทาย

สวัสดี...ความรัก!!

วรดร/กัญนิชา นักเขียน

บทนำ

ความรัก!! คำนิยามคำนี้ หมายถึงความสุข แต่มีบางคนปิดกั้นตัวเองไว้ เพราะความเจียมตน หลังเกิดปัญหาใหญ่ในชีวิต หนี้ก้อนมหาศาล ที่เธอแบกรับเอาไว้บนบ่า กับการผิดหวังที่ถูกคนที่เธอคิดว่ารักทอดทิ้ง ไม่มีแม้คำบอกลา ไม่มีแม้แต่สัญญาณเตือน เธอจึงซ่อนตัวหลังกำแพงแก้ว...เก็บหัวใจอ่อนแอไว้อย่างดิบดี เพื่อจะได้ไม่เจ็บช้ำอีกครั้ง

สวัสดีความรัก... ชายผู้หนึ่งที่โปรไฟล์หรู เขาหล่อ เขารวย เขาดูดีตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เขาเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ พร้อมกับค้อน!! มกราทุบกำแพงแก้วที่เธอสร้างไว้จนละเอียด เขาเข้ามาป่วนหัวใจเธอ จนวันวาดต้องยอมใจอ่อน เปิดรับเขาเข้ามาในชีวิตจนได้ ชายหนุ่มเหมือนแสงสว่าง ที่ฉายฉานส่องนำทางเธอ ในวันที่มืดมัว มกราคือแสงนำทางเธอโดยแท้ ให้ทั้งความอบอุ่น ความปลอดภัย และมั่นคง...

“ผมก็แค่คนธรรมดา แต่ผมมันใจว่าคนที่ผมรอคือคุณนะ...มัฟฟิน”

บทที่1.หนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาพร้อมกับความโชคดี

“ยัยมัฟฟิน...แกรู้ยัง...มีร้านกาแฟเปิดใหม่ตรงหน้าซอยร้านแกอะ!!”

เสียงพราวฟ้าเพื่อนสาวคนสนิท เพื่อนคนเดียวที่ยังทนคบกับเธอ หลังวันวาด (มัฟฟิน) กรรณารายากจนลง สาเหตุเพราะบิดาถูกฟ้องล้มละลาย เมื่อกิจการที่ฝ่าฟันมานานหลายสิบปีอับปางลงเพราะพิษเศรษฐกิจ จากคุณหนูลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีร้อยล้าน กลับกลายมาเป็นแม่ค้าขายขนม ในร้านเล็กๆ ริมถนนใหญ่บนพื้นที่ของมารดาที่ไม่ได้ถูกยึดทรัพย์ไปด้วย

“ก็พอรู้...แต่แน่ใจตอนแกบอกนี่ล่ะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยออกไปไหน นอกจากออกไปส่งขนม” มือเรียวบางหยิบขนมอบที่เย็นสนิทใส่ลงไปในโหลแก้วเพื่อเอาไว้จำหน่ายเนื่องจากมีคนสั่งจอง

“แกเอ๋ย...คนอะไรไม่รู้ แต่ละคน...หล่อวัวตายควายล้มเลยอะแก!! อย่างนี้...ฉันต้องแวะมาหาแกบ่อยขึ้นแล้วแหละ จะได้แอบไปเหล่บาเรตต้าที่ร้านกาแฟเปิดใหม่นั่น”

วันวาดเกือบหัวเราะ มีผู้ชายคนไหนบ้างที่แม่เพื่อนสาวสุดแสบไม่ชม สายตาของหล่อนไม่เพี้ยนก็ไร้รสนิยมแหละ ตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อน นับตั้งแต่มัธยมต้นยันจบมหาวิทยาลัยเพื่อนสาวของเธอคลั่งไคลบรรดาหนุ่มหล่อมาเป็นร้อยๆ แต่ไม่เคยเห็นลงเอยกับใคร ทำตัวเป็นผีเสื้อแสนสวยโฉบไปโฉบมา กรี๊ดกราดไปวันๆ แบบไม่มีพิษมีภัย

“อืม...หล่อขนาดไหน? เท่าชีวอน เจฮุน คิมยอก จงอิน ที่แกปลื้มนักหนาได้ไหมล่ะ?”

บรรดานักร้องบอยแบรนด์เกาหลีที่เพื่อนเธอปลื้มหนักปลื้มหนา ตามติดข่าวสารทุกนาทีไม่ยอมพลาดสักช็อตเดียวและเป็นชายในฝันที่พราวฟ้าคลั่งไคลอย่างหนัก

เสียงตอบอุบอิบ “คนล่ะแบบกันยะ นั่นน่ะซุปตาร์’ นี่คนธรรมดารัศมีคนล่ะแบบกัน แต่หล่อละลายเหมือนกันเปี๊ยบ”

“อ๋อ!! ไว้จะแวะไปส่องดูนะว่าจะสมคำชมของแกไหม...แต่วันนี้ลมอะไรหอบแกมาได้ล่ะ งานแกยุ่งจะตาย” สาวใสแต่มือฉมัง เป็นดีไซเนอร์ชื่อดังเพราะมีโอกาสได้ทำงานในร้านตัดเสื้อขนาดใหญ่ เพราะฉะนั้นพราวฟ้าจึงไม่ค่อยมีเวลาว่าง นานๆ จะโผล่หน้ามาหาเธอสักที

“แหมๆ ร้านกาแฟหนุ่มหล่อ กับร้านเบเกอร์รี่สาวโสด มันช่างเหมาะเหม็งอะไรแบบนี้” สาวสวยยกมือขึ้นกุมที่หว่างอก กะพริบเปลือกตาวิบวับทำตาเคลิ้มฝันจนเธออดหมั้นไส้ไม่ได้

“พอๆ ไม่ต้องมาคิดแทนฉันเลยแก...ฉันเข็ดแล้วล่ะ กลัวผิดหวังอีก”

หญิงสาวพูดเสียงเย็น ประสบการณ์หมาดๆ ยังเจ็บไม่ทันจาง มันทำให้เธอปิดตายหัวใจ ไม่อยากสานสัมพันธ์กับชายคนใด ให้หัวใจเจ็บช้ำเพิ่มขึ้น

พราวฟ้าชะงัก เธอลืมไปว่าวันวาดพึ่งจะอกหักรักคุด เพราะแฟนหนุ่มสุดหล่อ อนาคตไกล สถาปนิกของบริษัทยักษ์ใหญ่รายได้ปีละหลายแสนพึ่งสลัดเพื่อนเธอทิ้ง หันไปคบกับลูกสาวหุ้นส่วนในบริษัททั้งที่รักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เหตุการณ์เริ่มตั้งแต่ วันวาดเปลี่ยนสถานภาพจากลูกสาวของเศรษฐี กลายมาเป็นยาจกเต็มตัวไร้ญาติขาดมิตร เพราะบรรดาพี่ๆ น้องๆ หันหลังให้เพราะเกรงว่าจะต้องมีส่วนในหนี้ที่บิดาของหญิงสาวก่อไว้ ปริญทอดทิ้งเพื่อนของเธอทันที เขาไม่กล่าวแม้แต่คำลา ไม่เคยบอกเหตุผล แต่วันวาดรับรู้ได้เองจากภาพข่าวทางสังคมและหญิงสาวไม่เคยถามไถ่ถึงสาเหตุ ได้แต่กล้ำกลืนเก็บไว้ในอก