สวัสดี...ความรัก!! บทที่1.หนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาพร้อมกับความโชคดี 3/5

หญิงสาวเอียงคอมอง...ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้มีเจตนาเข้ามาซื้อขนมขบเคี้ยว วันวาดมองชายหนุ่มที่แต่งกายสะอาดสะอ้านตรงหน้า เธอหลุบเปลือกตาลง และแอบสำรวจเขาช้าๆ เขาสวมรองเท้าหนังมันวับ แต่งกายสะอาดดูสำอางและเป็นผู้ดี

ชายหนุ่มหมุนตัวไปรอบๆ เมื่อได้คำตอบจากเธอ สายตาของเขามองขนมขบเคี้ยวที่วางโชว์เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ขอโทษทีครับ ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อมกรา เรียกเรียวก็ได้ครับ... ผมพึ่งเปิดร้านกาแฟตรงเยื้องๆ ร้านขนมของคุณ...”

“วันวาดค่ะ แล้ว?...” หญิงสาวร้องอ๋อในใจ นี่ไงเจ้าของร้านตัวจริง ดูเขาสุขุมและจริงจังมาก คงกำลังไฟแรงเมื่อเปิดธุรกิจของตัวเอง

“คือว่า...ผมอยากได้ขนมอบสักสองสามอย่าง ให้คุณทำไปส่งที่ร้านทุกวัน...ไม่ทราบว่าจะรับทำไหมครับ”

“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่อยากได้แบบไหนคะ หรือต้องคิดใหม่เพื่อเป็นคอนเซ็ปของทางร้านคุณ มันจะได้ไม่เกร่อเกิน” เธอออกความเห็นเมื่อขนมอบมีเกลื่อน ร้านกาแฟน่าจะมีเอกลักษณ์สักหน่อย เพื่อจะได้ไม่ซ้ำกับร้านอื่นๆ

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ไม่เสียแรงที่เดินมาคุยด้วยตัวเอง เขาได้กลิ่นขนมจากร้านของเธอโชยไปที่ร้านทุกวัน นับตั้งแต่เปิด คิดไว้ในใจว่าสักวันจะเข้ามาเจรจา เพราะแค่กลิ่นที่ลอยฟ่องยังชวนกิน นับประสาอะไรกับรสชาติ คงไม่ต้องชิมให้เสียเวลา เขาฟันธงได้เลยว่าอร่อยชัวร์ แถมเจ้าของร้านยังสวยถูกใจ เธอดูเรียบๆ เฉยๆ ไม่ได้หยิบโหย่งเหมือนที่กลัว

“ลองแนะนำหน่อยได้ไหมครับ หลักๆ เลยขอเค้กวันละสองก้อน...ส่วนอย่างอื่นค่อยว่ากัน”

“พายกรอบไหมคะมีหลายไส้ เดี๋ยวฟินออกแบบรูปลักษณ์ให้จะได้ไม่ซ้ำกับที่อื่น...แล้วก็คุ้กกี้ผลไม้รวม...เครปต่างๆ แล้วแต่ทางคุณต้องการเลยค่ะ”

“มีแบบให้ดูไหมครับ ผมขอลองชิมด้วยได้ไหม?”

“มีค่ะ ฟินทำขายอยู่เหมือนกัน ลองเครปกล้วยหอมนะคะ พึ่งทำเสร็จ ส่วนพายกรอบจะลองทานไส้อะไรดีคะ”

มีออเดอร์มาลอยอยู่ตรงหน้า แม้จะเหนื่อยเพิ่มขึ้น วันวาดก็ไม่ได้รีรอที่จะกระโจนใส่ เพราะมันหมายถึงจำนวนเงินที่จะลอยเข้ามาในกระเป๋า เธอจะได้เอาไปจ่ายหนี้ที่ยังคงค้าง จะได้ปลดแอกที่แบกไว้สักที

มกราสูดกลิ่นหอมๆ กลิ่นที่ไม่ใช่กลิ่นขนม มันลอยรวยรินออกมาจากร่างบอบบางตรงหน้า กลิ่นหอมชื่นใจสะอาด ผิดกับสาวๆ ที่เขารู้จัก ส่วนมากจะใช้น้ำหอมกลิ่นนอก และประโคมใส่เสียจนฉุนกึก กลิ่นที่กำลังสูดดมอยู่นี่กลิ่นหอมเย็นๆ ชวนให้สดชื่น มันคงเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเธอนั่นเอง

“นั่งก่อนค่ะ ขอเวลาฟินหยิบแปปค่ะ”

หญิงสาวยิ้มแป้น เธอหมุนตัวไปจัดการ จัดขนมอบที่อีกฝ่ายต้องการชิมใส่ในจาน ก่อนจะยกมาเสิร์ฟถึงที่

“ลูกค้าเยอะไหมครับ?”

ชายหนุ่มถามแก้เก้อ เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ เขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองทำงานผิดปรกติ มันกระตุกและเต้นถี่ๆ

“พอได้ค่ะ ช่วงเย็นจะยุ่งหน่อย หลังจากนั้นก็ซาๆ”

“เปิดมานานยังครับนี่...ดูคุณคล่องแคล้วดีจัง”

“ไม่นานหรอกค่ะ แต่ก็เกือบปีแล้วล่ะ” เสียงตอบสั่นนิดๆ และชายหนุ่มจับสังเกตได้ เพียงแต่เขาไม่ได้ซักถาม

วันวาดผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ความหลังฝังใจก็มักจะทำให้เธอเศร้าได้เสมอ ก็ทุกคนที่เคยเป็นครอบครัวล้มหายตายจากไปทีละคน...จนเวลานี้เหลือแค่เธอคนเดียว ที่ยังต้องผจญกับความทุกข์อยู่บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้

“เอาแบบนี้เลยครับ...ผมชอบทุกอย่างเลย พายนี่เอาทุกไส้ที่คุณทำได้เลยนะครับ...ขอวันละ...”

หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้างๆ เธอรีบจดออเดอร์ของใหม่ลงในสมุดจดข้างตัว ไม่น่าเชื่อว่าคนแปลกหน้าจะมาพร้อมกับข่าวดี นับว่าวันนี้เธอได้รับของขวัญ เป็นแรงใจอีกอย่าง...จะได้มีแรงฮึดสู้ในวันต่อๆ ไป

“นี่ราคานะคะ ฟินลดให้ คุณจะได้พอได้กำไรบ้าง เราจะได้ค้าขายกันนานๆ”

หญิงสาวยื่นใบเสนอราคาให้เขาพิจารณา เพื่อจะมีการต่อลอง ลดหรือเพิ่ม อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับข้อตกลง

“คุณไม่มีคนช่วยเหรอครับ ผมเห็นมีแค่คุณคนเดียว”

“ค่ะ ฟินทำคนเดียว ไม่ได้เยอะนี่คะ รับแค่พอทำได้...” เธอพูดตอบก่อนจะหมุนตัวกลับไปจัดการกับคุ้กกี้ที่ทำเสร็จ ตามออเดอร์ของลูกค้าที่สั่งทำไว้ วันๆ เธอทำงานยุ่ง หัวไม่วางหางไม่เว้น แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่คิดอะไรวุ่นวาย