สวัสดี...ความรัก!! บทที่1.หนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาพร้อมกับความโชคดี 5/5

วันวาดออกมาคุยกับมกราอีกครั้ง หลังเธอทำงานที่ค้างไว้จนเสร็จ ชายหนุ่มยิ่งชมชอบเธอมากขึ้น เมื่อเธอไหวพริบดี รู้ทันความต้องการของเขา โดยไม่ต้องเอ่ยปาก แถมยังเป็นคนมีไอเดียเป็นเลิศ หลังฟังคำนิยามของร้าน เธอขีดๆ เขียนๆ ดินสอในมือลงบนแผ่นกระดาษ ก่อนจะเลื่อนให้เขาดูหน้าตาของขนมที่จะไปวางขายในร้านกาแฟของเขา

“น่ารักดีครับ...สาวๆ คงชอบ”

ชายหนุ่มชมเปราะ เขาชอบไอเดียของเธอ มันเป็นขนมที่น่าตาดูน่ากินที่สุดในชีวิต (เขาไม่ได้ลำเอียงเขาข้างเธอน่ะ)

“ให้ฟินเริ่มส่งขนมที่ร้านคุณได้วันไหนคะ?”

“คุณมัฟฟินติดงานไหนหรือเปล่าครับ ถ้าไม่...พรุ่งนี้สะดวกไหมเอ่ย” มกราเห็นว่าเจ้าหล่อนกำลังจัดการขนมกองใหญ่ใส่ในโหลแก้ว จึงเข้าใจว่าเธอกำลังติดพันงานสำคัญอยู่

“พรุ่งนี้เลยหรือคะ...อืม...น่าจะทัน เดี๋ยวฟินลงมือตอนนี้เลย ยัยพราวอยู่ด้วยจะได้ให้ช่วยเป็นลูกมือ ไหนๆ ก็มาแล้วจะได้ไม่เสียเที่ยว” หญิงสาวพูดยิ้มๆ เธอหมุนตัวไปมองเพื่อนสาว ที่ฉากหลบออกไปยืนอยู่ห่างๆ แถมทำตาพราวขณะมองมาที่เธอกับว่าที่คู่ค้าคนใหม่

“จะเป็นการรบกวนไหมครับ หากผมจะแวะมาดูผลงานอีกทีตอนเย็นๆ”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ ดีเสียอีกจะได้ติชมไปในตัว หากไม่ถูกใจฟินจะได้เปลี่ยนให้ทัน” หญิงสาวยิ้มกว้าง เธอผุดลุกขึ้นยืน เมื่อมีลูกค้าสองสามคนเดินเข้ามาภายในร้าน “ขอตัวสักครู่นะคะ”

“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลยครับ เท่าที่เป็นอยู่นี่ก็ถูกใจจังๆ” มกราพึมพำเหมือนละเมอ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งสนใจเพิ่มขึ้น เหมือนมีแรงดึงดูด ดึงเขาเข้าไปใกล้ชิดเธอ และในนาทีนี้ชายหนุ่มดีใจเสียด้วยซ้ำ ที่เดินตามกลิ่นขนมอบมาจนพบนางในฝัน!!

เธอดูเศร้าๆ เหงาๆ แต่ก็ยังยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าอย่างดิบดี แต่เวลาที่ทุกคนเผลอเขามักจะเห็นแววตาของเธอสลดลง และเสียงถอนลมหายใจบ่อยครั้ง ขนาดเขาอยู่ด้วยไม่เท่าไรเขายังรู้สึก...อยากรู้เสียจริงว่าเธอมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรอยู่ในใจ และหากเธอเปิดใจ เขาพร้อมที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทันที

“แหมๆ ว่าที่คู่ค้าแกนี่ มองแกตามเยิ้มเลยน่ะยะ”

เสียงพราวฟ้าสัพยอก หญิงสาวเดินโฉบมาและกระซิบข้างๆ หูของวันวาด

“บ้าสิ!! ฉันก็เห็นเขาปรกติดี ตาแกแชแหมสิยัยพราว...แล้วก็...อย่าพึ่งกลับนะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวเย็นแกเอง”

“เอ๋!! แกมีแผนอะไรแน่เลยยัยมัฟฟิน ยัยงกอย่างแกน่ะเหรอจะเลี้ยงข้าวฉัน?...แกอยากให้ฉันอยู่เพื่อ!!”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า นานๆ เพื่อนมาที”

“คุณเรียวเขาให้แกส่งขนมที่ร้านเขาวันไหน?”

“แหะๆ รู้ทันอีก...พรุ่งนี้อะ กับขนมสี่อย่าง ง่ายๆ เอง แกอยู่ช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันหน่อยนะ”

“ว่าแหละ!! อืม...ก็ได้ คืนนี้ฉันค้างกับแกเลยนะ จะได้นอนคุยให้หายคิดถึง”

“แสดงว่าว่างจัด...คนโสดก็เงี๊ยะ!! เลิกวิ่งตามบอยแบรนด์เกาหลี ฉันว่าป่านนี้แกมีแฟนไปแล้วล่ะ”

“ช่างฉันสิ!! มาตรฐานฉันสูง ผู้ชายที่เป็นแฟนฉันได้ต้องผ่านกฎเหล็ก ไม่อย่างนั้นอย่าคิดฝันว่าจะได้เห็นขาอ่อนของพราวฟ้า”

“ยะแม่คนสวยเลือกได้...นั่งกินขนมไป ฉันขายของแปปหนึ่ง”

วันวาดเดินไปหาลูกค้า หลังจากปล่อยให้เลือกขนมถูกใจอยู่หลายนาที เธอยิ้มเฉ่ง เมื่อขนมที่ลูกค้าสาวเลือกไว้ในถาดหลายอย่าง มันหมายความว่าเธอมีรายได้เพิ่มขึ้น และมันเป็นความภูมิใจที่ลูกค้าชื่นชอบ

“สีสวย น่าตาน่าทาน จนอดใจที่จะหยิบใส่ถาดไม่ได้ค่ะ คุณน้องทำขนมน่าตาน่ารักมากเลย ไม่คิดมาก่อนว่าร้านขนมเล็กๆ แบบนี้จะดีไซน์รูปลักษณ์ขนมได้ดีกว่าในห้างดังๆ”

“คุณแม่ฟินชอบทำขนมค่ะ ฟินเลยได้สมบัติมาจากท่าน มีหลายอย่างที่เป็นสูตรของเราเอง รสอาจจะไม่เหมือนที่อื่นแต่รับรองค่ะว่าอร่อย”

หญิงสาวอธิบายยิ้มๆ

“จบหลักสูตรที่ไหนมาเอ่ย...พี่จะได้ให้ลูกสาวไปเรียนบ้าง”

“ฟินไม่ได้เรียนทางด้านนี้มาหรอกค่ะ หัดทำกับคุณแม่ตั้งแต่เด็กๆ เลยซึมซับ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะนำมาประกอบอาชีพได้ด้วย ต้องขอบคุณท่านน่ะค่ะ ที่เคี่ยวเข็ญฟินจนทำได้ดีขนาดนี้”

“โห!! แสดงว่าคุณแม่นี่เก่งมากเลยนะคะ...เท่าที่ลองชิม รสถูกปากมากๆ เลยค่ะ ไม่จัดจ้านเกิน รสกลางทานได้ไม่เบื่อ”