5 เมืองอินโหว

เมืองอินโหวตั้งอยู่ริมป่าใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยไอมืดตลอดปี ชาวบ้านในเมืองต่างใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงเพราะรู้ดีว่าป่าแห่งนี้คือที่อยู่ของจอมมารหญิงนามว่า อันเหมย ตำนานเล่าขานว่า หากใครก้าวเข้าสู่ป่านั้น ไม่ว่าคนหรือสัตว์ล้วนไม่มีวันได้กลับออกมา

เยว่หัว เดินเข้าสู่เมืองอินโหวในยามสาย เมืองนี้ดูเงียบเหงาแม้จะเป็นเวลาแดดจ้า ถนนสายหลักไร้เสียงจอแจ มีเพียงเสียงลมหวิวผ่านต้นไม้แห้งที่ปลูกเรียงรายอยู่สองข้างทาง

เขาเดินเข้าสู่โรงน้ำชาเล็ก ๆ ที่ดูเก่าโทรม ภายในมีชาวบ้านเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ประปราย พอเห็นเขา ทุกสายตาก็มองมาด้วยความสงสัย

“ท่านมาจากที่ใด?”

ชายชราที่นั่งอยู่มุมหนึ่งเอ่ยถาม เสียงของเขาแหบพร่าแต่เจือความระแวง

เยว่หัวไม่ตอบในทันที เขาเพียงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะว่าง พลางเรียกเจ้าของโรงน้ำชา

“ข้าน้อยขอน้ำชาและขนมเปี๊ยะ”

เจ้าของโรงน้ำชานำของมาให้ด้วยท่าทีหวาดระแวง สังเกตเห็นได้ชัดว่าเขามองเยว่หัวเหมือนผู้มาจากที่ไกลและไม่น่าไว้ใจ

“ท่านนักเดินทาง ข้าขอถามเสียหน่อยเถิด เหตุใดท่านจึงมายังเมืองนี้?” ชายชราเอ่ยถามอีกครั้ง

เยว่หัวหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ ดวงตาคมลุ่มลึกสบกับชายชรา

“ข้าผ่านมาทางนี้โดยบังเอิญ ได้ยินชื่อเสียงของป่าอินโหว จึงอยากมาดูให้เห็นกับตา”

ชาวบ้านในโรงน้ำชาเงียบกริบ เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้น

“เจ้านักเดินทางนี่คงไม่รู้ว่าอันตรายแค่ไหน…”

“นั่นสิ หากคิดจะเข้าใกล้ป่าอินโหวล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้กลับมาเล่าเรื่องอีกเลย”

“ข้าขอเตือนท่าน”

ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“จอมมารหญิงแห่งป่าอินโหวมิใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างพวกเราเข้าใกล้ได้ นางนำพาความตายไปทุกหนแห่ง ท่านอย่าได้เสี่ยงชีวิตของท่านเองเลย”

เยว่หัววางถ้วยชา ยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยถาม

“พวกท่านเห็นนางด้วยตาหรือ?”

ชายชราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว

“ไม่เห็นกับตา แต่ข้ารู้จักคนที่เคยเห็น พวกเขาไม่มีใครรอดกลับมา…ยกเว้นชายคนหนึ่ง”

คำพูดนั้นทำให้เยว่หัวขมวดคิ้ว

“ชายคนนั้นคือใคร?”

“เขาเป็นคนหาของในป่า อินโหว เขาเล่าให้ฟังว่าเห็นจอมมารหญิงจากที่ไกล นางงดงามราวกับเทพธิดา ทว่าดวงตาของนางแดงฉาน ราวกับเพลิงนรก นางสัมผัสสิ่งใด สิ่งนั้นล้วนแตกดับ”

ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“และเขาเล่าต่อหรือไม่ ว่านางเป็นเช่นนั้นเพราะเหตุใด?” เยว่หัวถามต่อ

ชายชราส่ายหน้า

“นางเป็นจอมมารก็จริง แต่บางคนบอกว่านางไม่ได้ตั้งใจ นางเป็นผู้ถูกสาป นางต้องการอยู่คนเดียวในป่าไกลห่างจากมนุษย์ เพื่อไม่ให้ใครต้องตายเพราะตัวนาง”

หลังจากฟังเรื่องราวของชาวบ้าน เยว่หัวออกเดินสำรวจเมืองอีกครั้ง เขาพยายามรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับอันเหมยอย่างละเอียด ทว่ายิ่งฟังมากเท่าไหร่ ความรู้สึกขัดแย้งในใจเขาก็เพิ่มขึ้น

“นางคือจอมมารที่ฆ่าทุกสิ่ง แต่กลับเลือกอยู่โดดเดี่ยวในป่า…เหตุใดนางจึงทำเช่นนั้น?”

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงกลองและแตรดังขึ้นในเมือง ทหารกลุ่มหนึ่งเดินมาตามถนนกลางเมือง พร้อมกับประกาศเสียงดัง

“ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการ! ผู้ใดสามารถสังหารจอมมารหญิงแห่งป่าอินโหวได้ จะได้รับบรรดาศักดิ์และทรัพย์สินมากมาย!”

ชาวบ้านในเมืองไม่มีใครกล้าแม้แต่จะมองหน้าเจ้าหน้าที่ที่ประกาศ พวกเขาก้มหน้าก้มตาด้วยความหวาดกลัว

“ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ป่านั้น แล้วจะมีใครกล้ารับคำสั่งนี้ได้?”

ชาวบ้านคนหนึ่งพึมพำเบาๆ

เยว่หัวเพียงยืนเงียบ เขามองทหารเหล่านั้นด้วยสายตานิ่งลึก ความตั้งใจในภารกิจของเขายิ่งชัดเจนขึ้น เขาจะต้องพบกับอันเหมย

ให้ได้

คืนต่อมา

เยว่หัวออกเดินทางสู่ป่าอินโหว เขาก้าวเข้าสู่เขตแดนของไอมืดที่ปกคลุมป่า ทุกย่างก้าวของเขาเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดและความเย็นยะเยือก

ระหว่างทาง เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่แผ่กระจายออกมาจากป่าลึก

“พลังนี้…นางแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่ข้าเคยคิดไว้”

เยว่หัวพึมพำ

เขาพบกับร่องรอยสัตว์ป่าที่ล้มตายตามเส้นทาง ทั้งกวาง นก และพืชพรรณล้วนแห้งเหี่ยวและแตกดับราวกับโดนพลังบางอย่างดูดกลืน

“นี่คือนางหรือ? หรือพลังอันเลวร้ายที่ครอบงำนาง?”

เยว่หัวหยุดยืนมองแสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้ เขาตัดสินใจหยุดพักเพื่อสังเกตการณ์ และเตรียมตัวพบกับอันเหมยในรุ่งเช้า