บทที่ 16 บุญนำพา

“เป็นของมัน ให้มันเก็บไว้ วันหนึ่งถึงเวลากลับ มันจะได้ติดตัวไป เบื้องบนเมตตาให้มันแล้ว ไม่เช่นนั้นมันคงเอาออกมาไม่ได้”

การสนทนาของแถมกับทิพย์ โถมได้ยินแว่วๆ ทับทิมเข้ามายืนข้างพี่ชายได้ยินเช่นเดียวกัน คุงไม่ใช่คนหมู่บ้านลัชชี เขาอยู่เมืองใหม่ที่คนมีจิตใจแปลกแยก คุงจะอยู่ในหมู่บ้านจิตใจงดงามได้สักกี่วัน เขาเข้าเมืองตาหลิ่วจะหลิ่วตาตามได้มากน้อยเพียงใดอยู่ที่ตัวของเขาและหากอดทนไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของคุง

“พี่โถม พี่คุงอยู่ที่บ้านเราไม่ได้หรอกนะพี่ เขาไม่ใช่คนเมืองนี้ เขาทนไม่ได้หรอก เราต้องหาวิธีส่งเขากลับบ้านเมืองเขา”

“จะส่งทางไหนล่ะทับทิม พ่อยังจนปัญญาเลย พ่อกังวลใจพอๆ กับแม่ เห็นสีหน้าพ่อกับแม่ไหมล่ะ ถ้ามีทางส่งตัวคุงไปได้ พรุ่งนี้พ่อต้องรีบทำเชื่อพี่เถอะ”

“เมืองนี้ เป็นเมืองเย็น เขาอยู่กับเราไม่ได้ เขาเป็นคนเมืองร้อน พ่อจะพยายามช่วยเขากลับเมืองร้อนของเขา พวกเอ็งช่วยพ่อด้วยก็แล้วกัน”

แถมเดินเข้ามาหาลูกชายกับลูกสาว คุงอยู่เมืองเย็นไม่ได้ คุงต้องกลับคืนบ้านของเขา ใครจะช่วยคุงได้ เบื้องบนฉุดรั้งคุงไว้เพื่ออะไร ให้แท่งทองกับคุงเป็นที่ระลึก จะให้ส่งคุงกลับไปได้วันไหน เมื่อไร กลับทางเดิมหรือทางไหน คำถามหมุนวนอยู่ในสมองของแถมและครอบครัว...

หมู่บ้านมะแว้ง บ้านเกิดของคุง เถินพ่อของคุงและชบา แม่คุง ตามหาลูกชายทั่วพื้นที่ท้องนา ไร่ ป่า จนหมดปัญญาจะตาม พวกเขาตรอมใจเพราะความรัก คิดถึงลูกชายคนเดียว ชบา ป่วยด้วยโรคตรอมใจเสียชีวิตก่อนเถิน 3 ปี เถินเสียใจมากกับการจากไปของภรรยา เขาซึมเศร้าหลายเดือนและเสียชีวิตตามภรรยาไปอีกคน จันทร์พิมพ์ คนรักของคุงแต่งงานย้ายไปอยู่บ้านสามี คนในหมู่บ้านมะแว้ง ใช้ชีวิตตามวิถีชาวนา ชาวไร่ของพวกเขา

คนเก่าแก่ล้มหายตายจากไป คนรุ่นใหม่ย้ายไปทำมาหากินต่างถิ่นต่างบ้านต่างเมือง เหลือคนบ้านมะแว้งไม่กี่หลังคาเรือน พวกเขายังสงสัยการหายตัวไปของคุงโดยไร้ร่องรอย ไร้ร่างเป็นศพ บางคนโทษสัตว์ป่ากัดกินร่างคุงจนไม่เหลือซาก บางคนบอกหลงเข้าไปในเมืองลับแล กลับออกมาไม่ได้และน่าจะเสียชีวิตอยู่ในเมืองลับแล ไม่มีโอกาสกลับคืนบ้านเดิมอีกแล้ว หลายคำพูด หลายความคิดทำให้เถินและชบาโศกเศร้าก่อนจะเสียชีวิตไปอย่างน่าสงสาร

บ้านมะแว้งไม่เหมือนเดิม การเปลี่ยนแปลงทางความเจริญเข้ามาถึงหมู่บ้านเมื่อเวลาผ่านไป 20 ปี ทุกบ้านมีไฟฟ้าใช้ มีรถยนต์ขับ มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ทุกคนลืมคุงกับคนในบ้านคุงไปตามกาลเวลา

ที่หมู่บ้านลัชชี แถมปรึกษาคนในหมู่บ้านทุกคน หัวหน้าหมู่บ้านหายจากอาการเจ็บป่วยด้วยโรคชรา ร่วมกลุ่มกับแถมด้วย

“พ่อเฒ่ามงคล มีความคิดเห็นอย่างไรรึ ข้าคิดไม่ตก ไม่รู้จะช่วยพ่อหนุ่มได้อย่างไร พ่อเฒ่าช่วยคิดทีเถอะ”

“มันเป็นวิบากกรรม เป็นบุญกุศลหรืออย่างไร ข้าก็หยั่งรู้ชีวิตของพ่อหนุ่มคนนี้ไม่ได้ แต่พวกเอ็งก็รู้มิใช่รึ ใครก็ตาม นำทองออกมาจากถ้ำทองเมื่อไหร่ ชีวิตหาความสงบสุขไม่ได้ต้องนำทองกลับไปคืนถ้ำ แต่พ่อหนุ่มต่างแดน นำทองออกมาได้ แสดงว่าเขามีบุญมากพอจะเป็นเจ้าของทองแต่เหตุไรจึงกลับบ้านเมืองตัวเองมิได้ นี่แหละที่ข้าคิดไม่ออกเหมือนกัน”

ขุนมงคล หัวหน้าหมู่บ้านลัชชี พูดน้ำเสียงวิตกกังวลไม่แพ้แถม ทุกคนหาทางช่วยส่งคุงกลับบ้านไม่ได้ คุงกินนอนที่บ้านแถม 1 วันกับ 1 คืน วันนี้เป็นวันที่ 2 ที่เขาก้าวข้ามผ่านเวลามาในเมืองปริศนาแห่งนี้

“ถามมันรึเปล่าว่าอยากอยู่บ้านเราหรือไม่”

“ยังไม่ได้ถามเลยจ้ะพ่อเฒ่า มันยังไม่หายเจ็บจากถูกหางสายฟ้า มันรอดมาได้ก็แปลกอยู่แล้ว รอให้หายเจ็บก่อนจะถามมันดู”

“รอไม่ได้ดอกพ่อแถม ไปถามมัน หากมันอยากกลับบ้าน เราคงต้องพึ่งฟ้าดินชี้นำทาง ลำพังพวกเราคิดไม่ตกไม่ใช่รึ”

“ใช่จ้ะพ่อเฒ่า”

“ถ้าเช่นนั้นเอ็งถามมันเสียวันนี้จะได้คิดหาทางกันต่อไปว่าจะช่วยมันอย่างไร ป่านนี้พ่อแม่มันมิล้มหายตายจากไปแล้วหรือ”

ไม่มีใครออกความคิดเห็น กาลเวลาผ่านไป 10 ปีในเมืองที่คุงอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอย่างไร โถมฟังอยู่นาน เขาอยากรู้เช่นเดียวกับทุกคน บ้านคุงเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร พ่อแม่คุงยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เขาอยากรู้

“ฉันไปดูได้หรือเปล่าจ๊ะพ่อเฒ่า”

“เอ็งอยากไปเห็นรึ”

“ใช่จ้ะ ให้ฉันไปนะจ๊ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ จะได้บอกกล่าวพ่อหนุ่มนั่น มันจะได้ตัดสินใจเร็วขึ้น ไปเถอะ รีบกลับมาล่ะ”

“จ้ะพ่อเฒ่า”

โถมชวนเพื่อนหนุ่มรุ่นเดียวกันอีก 2 คนไปตามหาความจริงให้คุงรับรู้ซึ่งชายหนุ่มที่ทุกคนเป็นห่วงนอนหลับอยู่บนฟูกในห้องว่างบนบ้านแถม ทิพย์จัดห้องว่างให้คุงนอนพักหากเขากลับบ้านไม่ได้ตลอดชีวิตนี้

บ้านเมืองต่างมิติกับบ้านลัชชี แปลกใหม่ ไม่เหมือนเดิม ป่าไม้ถูกทำลายเป็นที่โล่ง โถมเคยเห็นหมู่บ้านของคุง เขาจำไม่ผิดว่าที่ตรงนี้เป็นหมู่บ้านมะแว้ง เขาจำได้เพราะหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านอยู่ติดกับบ้านลัชชี ผู้คนในหมู่บ้าน ไปไหน ทำอะไร ชาวบ้านลัชชีรู้เห็นแต่พวกเขาทักทายคนหมู่บ้านมะแว้งไม่ได้เท่านั้นเอง

“ไม่น่าเชื่อ สภาพเดิมของหมู่บ้านไม่หลงเหลือให้จำได้เลย เปลี่ยนใหม่หมดแล้ว อย่างนี้ เจ้าคุงจะจำได้หรือ”

“จำไม่ได้หรอกพี่โถม ญาติพี่น้องเหลืออยู่กี่คน ขายที่ขายทางไปเสียหมดอย่างนี้ ต่อไปจะเป็นตึกสูง ถนนหลายสาย บ้านหลังใหม่ๆ ผู้คนหน้าใหม่ๆ เข้ามาอยู่แทน น่าสงสารพี่ชายคนนั้น ล่วงเข้ามาหมู่บ้านของเราได้อย่างไรหรือพี่โถม”

เพื่อนในหมู่บ้านติดตามโถม ตั้งคำถามที่โถมตอบไม่ได้ คุงจะกลับบ้านเดิมได้อย่างไรในเมื่อบ้านของเขาไม่มีแล้ว พ่อแม่ พี่น้อง ย้ายไปอยู่ที่ไหน ไม่มีใครทราบ โถมไม่รู้จักคนมาอยู่ใหม่ บ้านใหม่ บ้านสวย ปลูกด้วยปูน บ้านไม้หลายหลังถูกรื้อถอนกลืนหายไปกับกาลเวลา

“บุญที่ทำมาให้ได้เห็น ได้อยู่แม้ต่างเวลา”