บทที่ 17 เมืองซื่อสัตย์

โถมพูดได้เพียงเท่านี้ เขาหาคำตอบดีกว่านี้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าชีวิตของคุงต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไร คุงจะใช้ชีวิตร่วมกับชาวบ้านลัชชีได้หรือ ชีวิตความเป็นอยู่ไม่ต่างกัน ความซื่อสัตย์ ไม่เบียดเบียนใคร ไม่โลภ ไม่หลง นี่เป็นคุณสมบัติของชาวลัชชี คุงจะทำได้หรือไม่อยู่ที่ตัวของเขาเอง

“พ่อ เราคงช่วยคุงไม่ได้ เขากลับไปก็ไม่เหลืออะไร บ้านเขาไม่มี ญาติพี่น้องไม่อยู่ ทุกสิ่งเปลี่ยนไปหมดแล้วละพ่อ”

แถมฟังลูกชายเล่าถึงหมู่บ้านมะแว้ง แถมเคยเห็น เคยยืนดูกับอีกหลายคนในหมู่บ้านลัชชี พวกเขายืนดูอยู่อีกมิติหนึ่ง ไม่คิดว่าคนในหมู่บ้านมะแว้งจะหลงเข้ามาเดินอยู่ในบ้านลัชชีและกลับออกไปไม่ได้

คุงลืมตามองหน้าทุกคน เขาไม่คุ้นกับใคร ไม่มีคนรู้จัก เขาเป็นอะไร คนพวกนี้เป็นใคร มารุมล้อมเขาทำไม

“ตื่นแล้วรึพ่อหนุ่ม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ถ้าเจ็บก็บอกนะ ข้าจะจัดยามาให้”

“ไม่จ้ะน้า ฉันอยู่ไหนหรือน้า แล้วนี่ใครกันบ้าง ญาติของน้าหรือ”

คุงถามตามความสงสัยของตัวเอง เขาจำแถมกับทิพย์ได้แต่คนอื่นๆ จำไม่ได้ โถมนั่งข้างทิพย์ ถัดมาทับทิม คุงมองโถมกับทับทิมอย่างพิจารณา

“โถม กับทับทิม ลูกชายกับลูกสาวน้าเองจ้ะ หิวไหม เดี๋ยวกินข้าวต้มนะ ยังไม่ต้องลุก”

“ไม่เป็นไรจ้ะน้า ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน”

คุงลุกนั่ง มองหน้าแถมซึ่งนั่งใกล้ๆ เขา แถมถอนหายใจเมื่อคุงบอกเจตนาหลังรู้สึกตัว เวลาของคุงหมดลงขณะวิ่งกลับบ้านแถม สายฟ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบื้องบนกำหนดไว้ให้คุงอยู่เมืองนี้ต่อไป

“เอ็งอยากกลับบ้าน จะกลับทางไหน เอ็งจำทางได้หรือเปล่า”

แถมถามทั้งที่รู้คำตอบแล้วว่า คุงกลับบ้านเดิมไม่ได้ โถมมองหน้าผู้เป็นพ่อ คนรอบข้างแถมรอฟังคุง หากเขาจำทางกลับบ้านได้ เขาจะได้กลับแต่กลับอย่างไร ด้วยวิธีไหนนั้นไม่มีใครตอบได้

“ฉันมาทางป่าเลยบ้านน้าไป น้าทักฉันไงล่ะ พาฉันไปส่งตรงนั้นก็ได้”

“อยากกลับแน่ใช่ไหม”

“จ้ะน้า”

“ถ้ากลับไม่ได้เอ็งจะทำอย่างไร”

โถมพูดแทรกขึ้น เก็บความรู้สึกสงสารไว้ไม่ได้ เพื่อนที่ร่วมเดินทางไปดูบ้านคุงหันมามองโถม

“ทำไมกลับไม่ได้ ฉันเข้ามาได้ก็ต้องกลับได้สิ”

“หยุดคุยกันก่อน กินข้าวเสียพ่อหนุ่ม จะกลับบ้านมิใช่หรือ จะได้มีแรงเดิน”

ทิพย์ยกถาดใส่ชามข้าวต้ม ควันลอยอวลเหนือชาม จานใส่ปลาเค็มทอดวางข้างกัน แถมถอยห่างคุง เลื่อนถาดเข้าไปใกล้คุง

“กินเสีย จะได้มีแรง”

“ขอบคุณจ้ะน้า”

คุงขยับนั่งพับเพียบ มือข้างตัวปัดไปถูกแท่งทองกระเด็น เขามองตามสิ่งที่กลิ้งไปหยุดโคนเสามุมห้อง เขาคิดถึงทองในถ้ำ ทองเต็มถ้ำ ทำไมชาวบ้านไม่นำทองออกไปขาย แถมห้ามเขาแตะต้องทองทุกก้อน เขาขอไปเป็นที่ระลึกก็ไม่ให้ ก่อนออกจากถ้ำ เขาสะดุดก้อนทองล้ม มือคว้าแท่งเหมือนเสาเล็กๆ พยุงตัว เสาเล็กหักติดมือ ตัวเขาพุ่งออกพ้นถ้ำด้วยความตกใจ จากนั้นเขาวิ่งตามแถมเพราะฝนกำลังจะตก ฟ้าร้องเสียงดังจนหูไม่ได้ยินสรรพสิ่งรอบกาย ก่อนถึงบ้านแถม ได้ยินฟ้าลั่นอยู่ในหูก่อนสติจะดับวูบและไม่รู้สึกตัว ทุกอย่างมืดดำ

ในความมืดดำ เขาเห็นหมู่บ้านตัวเองถูกดินถล่มทับถมไม่เหลือซากให้เห็น พ่อแม่ ญาติพี่น้องจมหายไปกับกองดินสีดำมหึมา เขาร้องเรียกพ่อกับแม่ วิ่งตามหาจนล้มกลิ้งลงจากยอดกองดินสูง กลิ้งลงสู่ที่ต่ำเสมือนเหวลึก เขาร้องสุดเสียงและไม่รับรู้อะไรอีกเลย

“แท่งทองจากถ้ำทอง เอ็งถือติดมือออกมา”

แถมเห็นสายตาของคุงมองทองจึงบอกที่มาให้หายข้องใจ คุงไม่ได้ฝัน ทองตรงหน้าเป็นของจริง ไม่ใช่ก้อนหินแต่เป็นก้อนทอง น้ำหนักอาจถึงกิโลกรัม คุงคลานไปหยิบแท่งทองยกมือใกล้ๆ

“เขาให้ฉันหรือน้า ให้ฉันไปเป็นที่ระลึกหรือน้า”

“คงอย่างนั้นเพราะไม่มีใครนำทองออกพ้นถ้ำได้สักคน เอ็งสงสัยมิใช่หรือ ทำไมชาวบ้านจึงไม่นำทองออกมาขาย”

“ใช่จ้ะน้า ทำไมเอาออกมาไม่ได้”

“เพราะพวกข้าไม่ต้องการความร่ำรวย ไม่ต้องการเงินทองมากมาย พวกข้ามีชีวิตสงบสุข มีกินอิ่มเต็มทุกมื้อ ยามเจ็บไข้ พวกข้ากินสมุนไพร รักษาด้วยต้นไม้ใบหญ้า ไม่เดือดร้อนหาซื้อสิ่งของมาบำรุงบำเรอตัวจนมากเกิน ทองในถ้ำจึงไม่มีประโยชน์กับพวกข้า ถ้ำทองเป็นที่เคารพกราบไหว้ของพวกข้า รักษาโรคได้เป็นบางขณะ เอ็งเข้าใจหรือเปล่า”

“เข้าใจจ้ะ สงสัยอยู่ว่า ทำไมพวกน้าจึงอยู่กันได้จ๊ะ”

“เพราะพวกเราไม่โลภไงล่ะ ความโลภ เกิดขึ้นที่ใด ความหายนะเกิดขึ้นที่นั่น”

แถมจ้องหน้าคุง สายตามองคุงอ่อนโยน ชายหนุ่มต่างภพเข้าใจแต่บางอย่างค้านอยู่ในใจ ทำไมชาวบ้านไม่โลภ ทุกคนไม่มีความอยากได้เลยหรืออย่างไร มีสักคนหรือไม่ อยากได้ อยากมี อยากเป็น คุงอยากถามทุกๆ คนแต่พอหันไปมองสายตาของคนนั่งมองเขา สายตาทุกคู่มีความรัก เมตตา ต่อเขา คำถามอยากถามจึงกลืนหายไปกับน้ำลายลงลำคอ

“เอ็งกำลังจะถามว่า ไม่มีใครอยากได้ทองเลยใช่ไหมพ่อหนุ่ม ถ้าเป็นบ้านเอ็งแย่งกันถ้ำพังไปแล้วใช่ไหม”

“ใช่จ้ะน้า ทำไมถึงไม่อยากได้กันบ้างล่ะน้า”

“บ้านนี้ เมืองนี้ เป็นอย่างนี้ เอ็งอยู่ได้หรือไม่”

ผู้เฒ่าเดินขึ้นเรือนมาเอ่ยถาม เขายืนอยู่หน้าประตูห้อง กำลังก้าวเข้ามา ทุกคนเปิดทางให้ผู้เฒ่าอายุมากที่สุดในหมู่บ้าน

“พ่อเฒ่าปัน พ่อเฒ่าที่พวกเรานับถือ ไหว้ท่านเสียสิคุง”