บทที่ 15 ลับหาย

เขาลุกนั่ง มองเห็นหลายคนยืนรอบตัวเขา คนหนึ่งยืนหน้าคนพวกนั้น หนวดเครารุงรัง เสื้อสีหม่น สวมลูกประคำเส้นใหญ่ ดวงตากร้าวกระด้าง ไร้แสงอ่อนโยนในดวงตาคู่นั้น

“ไอ้ทิว มึงเป็นบริวารกูแล้ว”

“บริวารอะไร น้ามาทำอะไรที่นี่ ฉันจะกลับบ้าน หลีกไป ให้ลูกน้องน้าหลีกไปด้วย”

“มึงไปไหนไม่ได้ มึงตายแล้วไอ้ทิว”

“บ้าเหรอ ฉันจะตายได้ยังไง ก็คุยอยู่กับน้านี่ไง”

“มองนั่น ร่างของมึงอยู่นั่น”

ประทิวมองตามมือคนที่เขาเรียกว่าน้า ร่างของเขานอนเหยียดยาวบนแคร่ เขาเสียชีวิตแล้วจริงๆ หรือ เขาจับร่างตัวเอง มือของเขาแตะร่างนอนอยู่ไม่ได้ จับต้องอะไรไม่ได้สักอย่าง

“น้าพงษ์ทำอะไรฉัน ฆ่าฉันเหรอ ฆ่าฉันทำไม ฉันไปทำอะไรให้ถึงทำกับฉันอย่างนี้”

“ชะตามึงถึงฆาตแล้ว กูแค่รีบรับมึงมาอยู่กับกูแค่นั้นเอง ต่อไปนี้มึงเป็นทาสของกู”

“ไม่ ฉันจะบอกพี่สาวฉันเอาแกเข้าคุก เรียนของนึกว่าจะสร้างกรรมดี เรียนมาทำชั่วๆ ไม่เจริญหรอกมึง”

“หุบปากของมึงไอ้ทิว ไม่อย่างนั้นอย่าหากว่ากูไม่เตือน”

สมพงษ์ฉีกชายเสื้อประทิวมากำไว้และบริกรรมคาถา ประทิวร้องอย่างเจ็บปวด ยกมือปิดหู ร่างของเขานอนนิ่งอยู่ที่เดิมแต่วิญญาณของเขาปวดร้าวราวกับจะระเบิดออก

“โอ้ย ทำอะไรกู มึงทำอะไรกู”

“ถ้ามึงดื้อกับกู มึงทรมานมากกว่านี้แน่ไอ้ทิว”

ประทิวร้องโหยหวน เจ็บในอกเหมือนคนบีบหัวใจ สงพงษ์คลายมือเมื่อประทิวยกมือเป็นเชิงยอมแพ้

“นับจากนี้ไป มึงเป็นทาสของกู รับใช้กูจนกว่าจะมีคนมาแทนที่มึง สายตาของมึงอาฆาตกูเพราะฉะนั้น กูจะปิดปากมึง มึงไปไหนมาไหนได้ถ้ากูให้ไป”

“ฉันขอพูดได้บ้าง อย่าปิดปากฉันเลยนะน้า ฉันยอมแล้วทุกอย่าง”

“ดูก่อนว่ามึงเชื่อฟังกูแค่ไหน เอาตัวมันไป ส่วนมึงกูปล่อย ไปได้”

สมพงษ์หันไปพูดกับชายร่างสูงใหญ่ พริบตาร่างนั้นหายไป ประทิวถูกล็อคแขนทั้งสองข้าง ชายร่างสันทัด พาเขาเดินตามสมพงษ์ออกจากโรงนา...

หมู่บ้านลัชชีที่บ้านแถม โถมลูกชายแถมนั่งมองแท่งทองข้างมือคุง แถมแกะแท่งทองออกจากมือคุงเมื่อลูกชายของเขาช่วยหามคุงขึ้นมาบนบ้านและช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกออกพ้นร่างคุง เสื้อผ้าหม้อฮ่อมสวมใส่ในร่างคุงเรียบร้อย แถมบอกโถมว่า

“พ่อพยายามช่วยเต็มที่แล้ว แต่พ่อหนุ่มก็ยังคว้าแท่งนี้ติดมือมาอีก คงเป็นวาสนาของเขา”

“อย่างนี้เขาจะกลับบ้านเขาได้หรือพ่อ เขาอยู่กับพวกเราได้หรือ ไม่ได้ใช่ไหมพ่อ”

“อือ อยู่ไม่ได้แต่โชคชะตาเขาถูกสั่งให้เป็นอย่างนี้ เราก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่รู้กรรมอะไรทำให้เขาต้องหลงเข้ามา บางคนเขากลับทันเวลาแต่ไอ้หนุ่มคง กลับไม่ได้”

“จะทำอย่างไรกันต่อละจ๊ะพ่อ”

ทับทิมถือขันน้ำเดินเข้ามานั่งข้างโถม ทิพย์ถือถ้วยยาหอมมาส่งให้แถม การป้อนยาให้คนสลบดำเนินไปตามขั้นตอน คุงหลับสนิท เขาฝันเห็นบ้านตัวเอง ฝันเห็นแม่กับพ่อ ทั้งสองคนร้องไห้ ญาติพี่น้อง ผู้ใหญ่ กำนัน นั่งเต็มบ้านของเขา

“แม่ พ่อ ร้องไห้ ทำไมกัน”

คุงพูดงึมงำ ฟังไม่ได้ชัด โถมเอียงหูฟังใกล้ๆ คุงไม่พูดอีกมีเสียงถอนหายใจสองครั้งติดกัน

“ฟื้นแล้วจ้ะพ่อ”

คุงลืมตามองหน้าโถม ได้ยินเสียงโถม เขามองหน้าทิพย์ ทับทิมและแถม ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา เมื่อครู่นี้เขาฝันเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้ เห็นคนเต็มบ้าน ใบหน้าของทุกคนเศร้า ใครเป็นอะไร เขาอยากกลับบ้าน คนรักของเขาไม่อยู่ในกลุ่มเพื่อนบ้าน จันทร์พิมพ์หายไปไหนหรือหล่อนเป็นอะไร

“น้า ฉันเป็นอะไรหรือ”

“โดนหางฟ้า โชคดีที่โดนหาง ถ้าถูกสาย เอ็งคงไม่ตื่นมาถามข้าอย่างนี้ดอก”

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า”

ทิพย์เป็นห่วงชายหนุ่มแม้จะเป็นคนแปลกหน้ามาถึงเรือนของหล่อนก็ตาม แถมพาเขาขึ้นบ้านมา แนะนำให้รู้จัก กินข้าวร่วมสำรับ พูดจาดี ยิ้มกับทุกคน หล่อนเชื่อครึ่งหนึ่งว่าคุงเป็นคนดีและแท่งทองของขวัญจากถ้ำทองช่วยยืนยันความดีของคุงให้แถม ทิพย์และลูกๆ มั่นใจในตัวคุงมากกว่าเดิม

แถมแสดงสีหน้าไม่สบายใจชัดเจน ทิพย์สังเกตเห็นสามีจึงดึงแขนออกห่างจากตั่งที่คุงนอน แถมกลัวหรือกังวลเรื่องอะไร เกี่ยวกับคุงคนเดียวหรือเปล่าหรือมีอะไรมากไปกว่านั้น

“พี่ มีอะไรไม่สบายใจ ฉันเห็นสีหน้าพี่ไม่ดีเลย เป็นห่วงพ่อหนุ่มนั่นรึ”

“อือ.มันกลับไม่ทันแล้วละแม่ทิพย์ มันจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างไรเล่าแม่ทิพย์”

“อยู่ได้สิพี่ เมืองเราก็เหมือนบ้านเมืองเขา พี่ก็เห็น”

“แต่ความคิดของคนเมืองนั้นไม่เหมือนเมืองเราแม่ทิพย์ แม่ทิพย์รู้มิใช่รึว่าไม่เหมือนอย่างไร ข้ากลัวมันจะเป็นคนดีไม่ตลอด ข้าอยากส่งมันกลับคืนเมืองที่มันจากมา ถ้ามันอยู่ที่นี่ต่อไป มันจะไม่ได้พบเจอญาติพี่น้องมันอีกเลย นี่ล่วงไปหนึ่งครึ่งยามแล้วกระมัง”

“ใช่จ้ะ พ่อหนุ่มกลับไม่ได้ มีทางอื่นหรือพี่จะพามันไปส่งเมืองของมันได้”

ทิพย์เริ่มกังวลกับการกินอยู่ของคุงในบ้านลัชชี หากเขาติดอยู่ในเมืองนี้เพียง 3 วัน ความเปลี่ยนแปลงในบ้านของเขาจะเพิ่มระยะเวลาถึง 30 ปีและถ้าเขาอยู่หมู่บ้านลัชชีถึง 30 วัน เขาจะไม่ได้พบหน้าพ่อแม่พี่น้องของเขาอีกเลยเมื่อเขากลับไปสู่บ้านเดิมของเขา

“แม่ทิพย์ ทำอย่างไรจะส่งพ่อหนุ่มกลับบ้านของมันได้เร็วที่สุดล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้ ลองปรึกษาทุกคนดีหรือไม่พี่ ช่วยกันคิด”

“ดีเหมือนกันแต่คืนนี้ฝนตก ฟ้าคะนอง ไม่มีใครออกจากบ้านดอก รอวันพรุ่งเถอะ ประเดี๋ยวมันฟื้นหาข้าวหาปลาให้มันกิน”

“แท่งทองนั่นจะทำอย่างไรล่ะพี่”