บทที่ 14 อาคม

ตะเกียงแก้วแตกกระจายบนพื้น กลิ่นน้ำมันคลุ้งแต่กลิ่นเหม็นเน่าแรงกว่ากลิ่นน้ำมันตะเกียง ทุกคนได้กลิ่นเหม็น พวกเขาคิดไปในทางเดียวกัน ประทิวมาหาแม่กับพี่สาว

“ไอ้ทิว เอ็งมาหรือวะ ถ้ามาก็เข้ามา กอดแม่เอ็ง แกใจจะขาดอยู่แล้ว”

เถียรมองไปหน้าศาลา ประตูเปิดอยู่ เขาเชื่ออย่างที่ชมเชื่อ ประทิวมาหาชม เขาไม่รีรอเอ่ยปากให้ประทิวเข้ามาในศาลาแต่พอเถียรพูดจบ ประตูศาลาปิดเข้ามาเสียงดัง

“ปึ้ง...”

เปลวเทียนเล่มใหญ่จุดหน้าหีบศพ สะบัดลู่และดับพรึบทั้งสองเล่ม ไฟฟ้าทุกดวงดับพร้อมกัน

“พรึบๆ พรึบ...”

“ว้ายยย...”

“อ๊ายยย...”

เสียงร้องของผู้หญิงดังเกือบพร้อมกัน ตกใจกับกลัว ไม่รู้อย่างไหนมาก่อนแต่ชไมพรไม่ร้อง หล่อนนั่งกอดแม่นิ่ง หัวใจเต้นแรง ประทิวมาจริงๆ น้องชายของหล่อนรับรู้ความต้องการของหล่อน เขาไม่ได้หลับตาย หัวใจวายเฉียบพลันไม่ใช่แน่นอน มีคนทำร้ายประทิว ทำให้ประทิวเสียชีวิตที่โรงนา ใครคนนั้นมีเจตนาไม่ดีกับครอบครัวของหล่อนหรือกับตัวประทิว

ประทิวทะเลาะกับใครก่อนกลับบ้าน เพื่อนๆ ประทิวทุกคนที่ชไมพรไปถามหาประทิว ไม่มีท่าทางโกรธหรือทำพิรุธให้น่าสงสัย ทุกคนรักประทิว ดื่มเหล้าด้วยกันทุกเย็นวันเสาร์ บางวันอาทิตย์ชวนกันไปตกปลา ได้ปลามาไปบ้านเพื่อนๆ ทำกับข้าวแกล้มเหล้า พวกเขารักกัน ไม่มีใครเกลียดประทิว หากเป็นเช่นนี้ ใครทำร้ายประทิว เอาชีวิตไปเพื่ออะไร

“ทิว พี่กับแม่รู้แล้ว อย่าทำให้คนอื่นกลัวเลยนะ ไม่ต้องห่วงแม่กับพี่หรอกจ้ะ พี่ดูแลตัวเองได้ ไปสบายเถอะจ้ะ พี่รักทิวนะ”

“ทิว...”

ชมร้องไห้ดังกว่าเดิม ไฟฟ้าติดพรึบ รังจุดเทียนตั้งที่เดิม เขาจุดธูปปักในกระถาง

“ทิวเอ้ย ไปดีนะหลาน น้าจะช่วยดูแลแม่กับพี่เอ็งให้นะ น้าเถียรของเอ็งด้วย อย่าห่วง อย่ากังวลอะไรเลยนะ”

เปลวเทียนริบหรี่จะดับแต่ไม่ดับ ครู่เดียวสว่างเช่นเดิม สุนัขยังเห่าหอนรับกันและค่อยๆ หอนห่างจากศาลาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบไป

ประทิวยืนร้องไห้อยู่หน้าศาลาธรรมสังเวชซึ่งเป็นที่ตั้งศพของเขา แม่ร่ำไห้เจียนจะขาดใจ พี่สาวร้องไห้จนน้ำตาไม่ไหลอีก พี่สาวขอให้เขาบอกสาเหตุการตายของเขา เขาจะบอกอย่างไร วิญญาณของเขาถูกปิดปาก ผู้ที่ทำร้ายเขาปล่อยให้เขาออกมาได้แต่ปิดปากเรื่องการตายของเขา

ความโกรธ ความแค้น ปิดปากเขาไม่ได้นาน เขาจะทำให้คนที่ทำร้ายเขาตายช้าๆ อย่างทรมานที่สุด คนเป็นศพแรกในการทดลอง คนต่อไปรออยู่แล้ว เขาต้องเตือนพี่สาวให้ไปเตือนคนๆ นั้น

“มึงกลับมาได้แล้วไอ้ทิว อย่าแส่หาเรื่องเดือดร้อน ร่างมึงไม่สำคัญกับกูแล้ว วิญญาณมึงต่างหากที่สำคัญ ถ้ามึงบอกพี่สาวมึง ไม่ใช่แค่วิญญาณมึงจะถูกกูทรมาน พี่สาวมึงเดือดร้อนแน่ พี่มึงยังสาว สวยเสียด้วย กูอยากได้มันมาเป็นเมีย”

“อย่าทำอะไรพี่กู ไม่งั้นมึง...”

“มึงกล้ากับกูหรือไอ้ทิว...”

เศษผ้าในมือสมพงษ์หย่อนลงกระถางเทียน เปลวเทียนลามเลียชายเล็กๆ ของผ้า เสียงประทิวร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด

“โอ๊ยยยย...กูยอมแล้ว กูยอมแล้ว”

“พูดกับกูดีๆ กูเป็นใครมึงถึงจะตีเสมอกู ไอ้ทิว”

“ฉันยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว ฉันจะไม่พูดอะไร จะไม่บอกใคร ฉันยอมแล้วจ้ะน้าพงษ์”

ประทิวล้มกลิ้งกับพื้น มือลูบตามตัว ผิวร้อนไปทั่วทั้งร่าง ปวด แสบ ไปพร้อมๆ กัน สมพงษ์วางเศษผ้าลงบนพานทองเหลือง ประทิวจึงหยุดดิ้นและร่างหายไปกับอากาศ สมพงษ์ยิ้มพอใจกับสิ่งที่เขาทำ

เขาแอบเรียนไสยศาสตร์จากพระธุดงค์รูปหนึ่งแต่พระท่านห้ามเขานำไปใช้ในทางผิด หากนำไปช่วยเหลือคน รักษาคนจะเป็นผลดีต่อตัวเขา พระท่านเรียนเพื่อป้องกันภูตผีมารบกวนขณะธุดงค์ในป่าลึกและกันอันตรายจากสัตว์ร้ายไม่ให้รบกวนเท่านั้น

สมพงษ์รับปากกับพระแต่ไม่ทำตามที่รับปาก เขาไปเรียนเพิ่มเติมจากอาจารย์ดังหลายที่และได้วิชาอาคมมา นำมาทดลองกับผู้ที่อ่อนแอกว่าเพื่อทดสอบความสามารถของตนเองว่าเก่งกล้ามากน้อยอย่างไร

ประทิวเป็นคนแรกกับวิชาอาคมสะกดวิญญาณ ใช้วิญญาณทำงานให้อย่างทาส ประทิวชะตาขาด เขาดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ จนเมา เดินเซซ้ายเซขวา เพื่อนรับอาสามาส่งถึงบ้านแต่ประทิวขอลงข้างทางเพื่อจะปัสสาวะ นั่นเป็นจุดจบของชีวิตประทิวแต่ไม่ใช่จุดจบของดวงวิญญาณ ประทิวเสียชีวิตด้วยการกระทำของวิญญาณซึ่งสมพงษ์เป็นผู้สั่งอยู่เบื้องหลัง

“จัดการมันให้กู มึงจะได้มีตัวแทน กูจะปลดปล่อยมึงวันนี้”

“ได้สิ อาจารย์ปล่อยข้าแน่นะ”

“กูได้มันมา กูปล่อยมึงแน่ จัดการกับมัน”

“จ้ะ”

ประทิวทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยกำลังเดินกลับขึ้นบนถนน แต่เท้าของเขาถูกรั้งไว้ด้วยเถาหญ้า เขาล้มกลิ้งลงหายไปพงหญ้ารก ดวงไฟหลายดวงหมุนวนรอบตัวเขาแล้ววูบดับทุกดวง เขามองไม่เห็นอะไร ทุกอย่างรอบตัวมืดสนิท อากาศเย็น หนาวสั่น สะท้านต้องยกแขนกอดตัว พยายามลืมตา ลืมไม่ขึ้น เริ่มแน่นหน้าอก เท้าเย็น มือเย็น ค่อยเย็นขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงลำคอ หายใจไม่ออก อึดอัด จุกหน้าอก จุกลำคอ เขากำลังจะตาย เรียกแม่ เรียกพี่สาวให้ช่วย เสียงไม่ออกจากปาก ร่างกายขยับไม่ได้

“ปล่อยกู ปล่อยกู จับกูไว้ทำไม ปล่อยกู”

“มึงต้องมาแทนที่กู ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่ะๆๆ”

“ปล่อยกู ไม่ กูไม่แทนใคร ปล่อยกู ปล่อย กูไม่อยากตะ..ตะ..ตาย”