บทที่ 1 (1)

บทที่ 1

ยามเช้าก่อนจะถึงเวลาเข้าแถวเพื่อเคารพธงชาติ นักเรียนหลายคนต่างมีสีหน้าแช่มชื่นต้อนรับวันวาเลนไทน์ที่เวียนมาถึง สาวน้อย หนุ่มน้อย ถือดอกกุหลาบเดินไปมาขวักไขว่… บ้างก็ถือกล่องช็อกโกแลตด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความหวังและสดใส

‘มินชยา’ แม้จะเป็นผู้หญิงอ้วนกลม ใบหน้าเต็มไปด้วยสิววัยสาว ทว่าเธอก็ไม่ได้ต่างจากเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เปล่าหรอก…เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับกุหลาบหรือช็อกโกแลตจากใคร แต่เธอได้เตรียมสิ่งสำคัญเหล่านั้นมามอบให้ชายที่เธอหลงปลื้มตั้งแต่แว่บแรกที่เห็นหน้า

ระหว่างเดินผ่านกลุ่มเด็กหนุ่มรุ่นน้องซึ่งนั่งอยู่บนขั้นบันได เสียงเป่าปากก็ดังขึ้นระงม

“ตายแล้ว…สาวเดินผ่าน”

“สาวหรือหมี ?” เสียงหนึ่งถามขึ้นด้วยความสนใจ

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน” อีกคนรับมุกอย่างทันท่วงที “อาจจะไม่ใช่ทั้งสาวและหมี แต่เป็นหมูก็ได้ เมื่อกี้เห็นขาอันใหญ่โตของเธอตอนเดินผ่าน…อื้อหือ ยังกับเท้าแรด”

“ตกลงจะว่าเธอเหมือนหมูหรือแรด”

“อืม…” เจ้าหนุ่มคางเสี้ยม หรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยท่าทีคิดหนัก “ไม่รู้จะตอบยังไง เลือกไม่ถูก ถ้างั้นให้เป็นหมูป่าผสมแรดน้อยละกัน”

เสียงหัวเราะดังสนั่นที่ดังเกรียวเข้ากระทบหู ส่งผลให้เด็กสาวชะงัก ยืนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนออกมาอย่างช้าๆ หันหลับไปทางเด็กทโมนปากเสียเหล่านั้นแล้วเอ่ยด้วยวาจานิ่มๆทว่าเสียดแทงใจคนฟังไม่น้อย

“จะเรียกหมู หมี แรด หรืออะไรก็ได้ค่ะ เพราะอย่างน้อยก็คงดีกว่าลูกหมาที่ดีแต่เห่าไปวันๆ”

ทุกคนในที่นั้นต่างพากันอึ้ง ไม่ทันได้โต้กลับ สาวน้อยในชุดนักเรียนมัธยมปลายก็เดินดุ่มจากไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น…

เธอควรจะชินได้แล้วกับสายตาเหยียดปนหยัน และน้ำคำที่มักเสียดสีเธอให้เข้าหูบ่อยครั้ง เพียงเพราะเกิดมามีรูปร่างอ้วนท้วน ผมหยิกหยักศกตัดสั้นแค่ใบหู ทำให้ส่วนปลายบานพอง ยิ่งโดนสายลมพัดมาโดน ทรงผมยิ่งกระเจิงเพิ่มความไม่น่าดูให้มีมากขึ้น และเมื่อโตจนใช้นางสาวนำหน้าชื่อ ฮอร์โมนวัยรุ่นก็แล่นพล่านจนเกิดสิวมากมายขึ้นที่คางและสองแก้ม มันจึงไม่แปลกที่เธอจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาของเพื่อนร่วมโรงเรียนคนอื่นๆ

แต่อีกไม่นานเธอจะเรียนจบแล้ว ดังนั้นสิ่งใดที่ยังคงค้างในหัวใจ เธอจะต้องรีบสะสางดีกว่าต้องมานั่งเสียใจที่ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่ตนเฝ้าฝัน

ตึกปูนทาสีชมพูอ่อน มีสี่ชั้นเป็นแถวยาว ด้านล่างเป็นห้องวิชาการ ห้องพักครู ห้องผู้อำนวยการ…เธอเดินผ่านห้องเหล่านั้นแล้วไปหยุดอยู่หน้าห้องฝ่ายปกครอง

ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ มือซ้ายที่ถือดอกกุหลาบแดง 1 ดอกและช็อกโกแลตกล่องน้อยชื้นไปด้วยเหงื่อ ทั้งๆ ที่อากาศยามเช้านั้นแสนจะเย็นสบาย

ท่องไว้สิมินชยา…เธอต้องกล้าที่จะเผยความในใจ

กำลังจะยกมือขึ้นเคาะ ก็บังเอิญประตูโดนกระชากให้เปิดออกเสียก่อนด้วยฝีมือของ ‘ปฏิพัทธ’ อาจารย์ฝ่ายปกครองที่มีหน้าขรึมเครียดอยู่เป็นนิตย์

มินชยาตัวเย็นเฉียบ ตะลึงจนพูดไม่ออก คำที่ซักซ้อมท่องหน้ากระจกหลายสิบครั้งพลันเลือนหายไปจากสมองเพียงเพราะได้สบนัยน์ตาดุดันคู่นั้น…

“มีอะไร…?” ชายหนุ่มถามเสียงห้วน หลุบตามองมืออวบอูมที่สั่นระริก หน้าซีดขาวของนักเรียนสาวอย่างฉงน

“นะ หนู…หนู” มินชยาลมแทบจับ ตัวสั่นเทิ้ม หลับตาลง เม้มปากจนเป็นเส้นตรง รวบรวมความกล้าในการพูดต่อ “ขอหนูเข้าไปคุยในห้องได้ไหมคะอาจารย์”

“ทำไม…? เป็นเรื่องลับนักรึถึงต้องคุยในห้อง เดี๋ยวครูจะออกไปยืนหน้าประตูรั้วเพื่อรอทำโทษเด็กที่มาโรงเรียนสาย คงไม่ว่างคุยกับเธอนาน มีอะไรก็รีบๆพูดมาเลยดีกว่า”

“หนูรบกวนเวลาของอาจารย์ไม่นานหรอกค่ะ” ไม่เพียงพูดเปล่า เธอยังเดินผ่านตัวเขาเข้าห้องอย่างถือวิสาสะ ชายหนุ่มหมุนกายกลับเข้ามาในห้อง เท้าสะเอวมองอย่างไม่พอใจนัก

“งั้นก็รีบพูดธุระของเธอมาเถอะ เร็วๆด้วย”

“นี่ค่ะอาจารย์ กรุณารับไว้ด้วยค่ะ” เด็กสาวโค้งตัวต่ำ หลับตาปี๋ ยื่นสิ่งในมือให้ ภายในห้องเงียบงันไปพักใหญ่…เงียบจนเธอแทบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นกระหน่ำ

เขารับไปแล้ว…รับของที่เธอพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อให้เขา เด็กสาวได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้ากระดุกกระดิก…นิ่งจนแทบจะลืมหายใจด้วยซ้ำ