บทนำ

บทนำ

ฉันเชื่อในพรหมลิขิตเสมอ ตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว ฉันเฝ้ามองท้องฟ้า…บนโลกกว้างใบนี้ที่ประกอบไปด้วยผู้คนนับแสนนับล้าน คงจะมีใครคนหนึ่งที่เกิดมาเพื่อเป็นของฉัน…และฉันก็เป็นของเขา

แม่เคยเล่าตำนานโรแมนติกให้ฟังว่า ทุกคนล้วนเกิดมาโดยมีด้ายแดงที่มองไม่เห็นเชื่อมโยงจากปลายนิ้วก้อยของเรากับคู่ครอง แม้จะเกิดคนละที่ อยู่ห่างไกลกันเหลือแสน แต่เมื่อถึงเวลา…เราจะต้องได้พบกัน

บุพเพจะทำให้คนแปลกหน้าสองคนได้พานพบ กามเทพจะยิงลูกศรให้หวั่นไหว ทุกอย่างจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เหมาะสม…ฉันชอบฟังเรื่องราวเหล่านี้นะ และอดจินตนาการไปตามประสาวัยรุ่นที่เริ่มสนใจเรื่องความรักไม่ได้ว่า…ใครหนอจะเป็นเนื้อคู่ของฉัน

ครั้งหนึ่งฉันหนุนตักแม่อยู่ตรงสนามหญ้า เราแหงนมองดวงดาวด้วยกัน โดยมีพ่อนั่งเคียงแม่ไม่ยอมห่าง เราสามคนพ่อลูกมักอยู่ร่วมกันพร้อมหน้าอย่างอบอุ่นหลังอาหารมื้อค่ำ

ฉันเคยถามแม่ว่า… “แม่คะ แม่มักเล่าตำนานโรแมนติกให้มิ้นฟังเสมอ แต่มิ้นสงสัยจังค่ะว่าหญิงอ้วนหน้าตาขี้ริ้วอย่างมิ้น จะมีโอกาสได้พบเนื้อคู่ไหมคะ”

แม่จะยิ้มให้ฉันอย่างปรานีแกมเอ็นดู แม้ว่าฉันจะเป็นลูกสาวที่ไม่ได้ความ แต่ในสายตาพ่อแม่ ฉันไม่ต่างจากนางฟ้าตัวอ้วนๆของพวกท่าน

“มีสิ สักวันเมื่อถึงระยะเวลาอันเหมาะสม ลูกจะได้เจอใครคนนั้นเอง”

“เหมือนที่แม่ได้เจอพ่อใช่ไหมคะ”

แม่หันไปสบตากับพ่อ สื่อความนัยบางอย่างที่ฉันอ่านไม่ออก แต่พอคาดเดาได้ว่า…ดวงตาของท่านทั้งสองยังคงเปี่ยมไปด้วยความรัก แม้เวลาจะผ่านไปนานจนฉันเริ่มแตกเนื้อสาวแล้วก็ตาม

“ใช่สิลูกพ่อ” มือใหญ่แต่ทว่าอบอุ่นเหลือเกินได้วางลงบนศีรษะของฉัน “ไม่น่าเชื่อว่าลูกของพ่อจะเริ่มโตเป็นสาวจนสนใจเรื่องเนื้อคู่”

“แล้วใครกันที่ว่ามิ้นขี้ริ้ว” แม่ลูบแก้มฉันบางเบา ฉันมองรอยยิ้มอ่อนโยนของแม่ราวจะสลักจดจำไออุ่นนี้ไว้ “มิ้นแค่เริ่มย่างเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น มีสิวบ้าง อ้วนบ้างก็ไม่แปลก แต่ในอนาคต มิ้นจะต้องสวยแน่นอน”

“มันจะมีวันนั้นหรือคะ ?”

“ลูกน่ะคิ้วกับตาเหมือนพ่อ ส่วนสีผิวกับจมูกเหมือนแม่ หากเป็นสาวเต็มตัวเมื่อไหร่ ลูกคงเป็นสาวที่สวยที่สุดจนพ่อต้องไว้หนวดถือปืนเพื่อคอยกันท่าหนุ่มๆเป็นแน่”

ฉันจดจำได้ดีทุกบทสนทนานั้น ฉันหัวเราะ เหม่อมองดวงจันทร์ ยิ้มตาพราว…

“จำไว้นะมิ้น พ่อกับแม่ไม่สามารถอยู่กับมิ้นไปชั่วชีวิตได้ และเมื่อถึงเวลาที่มิ้นรักผู้ชายสักคน มิ้นต้องเข้มแข็ง กล้าที่จะบอกความรู้สึกตรงๆ อย่าผิดศีลธรรม และคอยสนับสนุนอยู่เคียงข้างคนที่มิ้นรักนะ” แม่สอนฉันเช่นนั้น และฉันก็รับฟังด้วยยิ้มที่เปิดกว้าง

“ค่ะ เมื่อถึงวันนั้น มิ้นจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนพ่อและแม่ รอดูมิ้นนะคะ”

แต่ฉันไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสามคนได้อยู่กันพร้อมหน้า เพราะวันต่อมา พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตคาที่ทั้งคู่

ฉันจำได้ว่าวินาทีที่รู้ข่าว…ฉันแทบช็อก เสมือนว่าโลกอันงดงามได้ดับวูบไป นับจากนั้นชีวิตฉันเต็มไปด้วยความหม่นหมองและเศร้าสร้อยจนแทบจะลืมเรื่องบุพเพสันนิวาสไปแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง…วันที่หัวใจฉันเริ่มฟื้นฟูอีกครั้ง ทันทีที่ได้เห็นหน้าอาจารย์หนุ่มฝ่ายปกครองที่เพิ่งย้ายเข้ามาทำงานโรงเรียนแห่งนี้เป็นครั้งแรก

พอสบตากับเขา…เธอก็บอกตัวเองว่า ใช่เลย นี่ละ…พรหมลิขิต